Η πρώτη θεατρική ομάδα εφήβων του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Καισαριανής, εμφανίζεται ξανά μαζί ύστερα από 20 χρόνια με την παράσταση «Η σπασμένη στάμνα» μια κωμωδία του Ερρίκου Φον Κλαϊστ. Σε σκηνοθεσία Βίβιαν Σιμάτου. Θα προβληθεί βίντεο αφιέρωμα για τα 20 χρόνια εφηβικής ομάδας.
Σάββατο/Κυριακή 11 & 12 Μαΐου στις 20:30
Δημαρχείο Καισαριανής (Βρυούλων & Κλαζομενών)
Μια επετειακή παράσταση -από τους ενήλικες πλέον – της Εφηβικής Θεατρικής Ομάδας, με την οποία απέσπασαν το 3ο Πανελλήνιο Θεατρικό Βραβείο το 2002. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του φίλου, συμπαίκτη και συμμαθητή Δημήτρη Καραφωτιά.
Παίζουν (αλφαβητικά ) : Αγραφιώτης Σεραφείμ, Αναβαλόγλου Ισαβέλλα, Αντζουλάτου Ελευθερία, Γιαννακάκη Έλενα, Μακρομαρίδου Βέρα, Μοναστηριώτης Χρήστος, Σιμάτου Βίβιαν, Σινογιάννη Βιβή, Σμυρνής Κωνσταντίνος
Ο Κλάϊστ, γνήσιος εκπρόσωπος του γερμανικού Ρομαντισμού, επηρεασμένος από μια χαλκογραφία της εποχής του, δημιουργεί ένα θεατρικό έργο και ερμηνεύει μέσα από αυτό τα ήθη τις αρχές και τα πάθη μιας εποχής που τόσο πολύ μοιάζει με το σήμερα. Σε ένα μικρό ολλανδικό χωριό, ένα πρωί, στο σπίτι του δικαστή Αδάμ, το οποίο παράλληλα λειτουργεί και ως αίθουσα δικαστηρίου, από πολύ νωρίς, φαίνεται ότι η ημέρα θα είναι διαφορετική. Η μη αναμενόμενη επίσκεψη του σύμβουλου δικαιοσύνης, σε συνδυασμό με το ότι η ημέρα είναι δικάσιμος έρχεται να διαφοροποιήσει την καθημερινή ρουτίνα του δικαστή. Μήλον της έριδος της δίκης… μια σπασμένη στάμνα, αντικείμενο που ανήκει στην κυρά – Μάρθα Ρουλ μητέρα της Εύας. Η Εύα είναι αρραβωνιασμένη με τον Ρούπρεχτ, που έρχεται στο δικαστήριο με τον πατέρα του τον μπάρμπα – Φάιτ, είναι ο βασικός κατηγορούμενος για το σπάσιμο της περιβόητης στάμνας. Γύρω λοιπόν από τα κομμάτια μιας στάμνας, ένας γραφέας που θα ‘θελε να είναι δικαστής, ένας δικαστής που θέλει να κρύψει τις αμαρτίες του, ένας σύμβουλος που ενδιαφέρεται για το φαίνεσθαι της δικαιοσύνης, μια μητέρα που παλεύει για την υπόληψη της κόρης της – και της στάμνας της -, η κόρη που θέλει να σώσει τον αγαπημένο της αλλά και την τιμή της, ένας νέος που ‘χει χάσει την εμπιστοσύνη του για τον έρωτα και είναι έτοιμος να δικαστεί, ένας πατέρας ανυποψίαστος και μια θεία εγκλωβισμένη στη δεισιδαιμονία συνθέτουν το μωσαϊκό του θεατρικού αυτού έργου. Στο τέλος ο καθένας από αυτούς θα είναι ευχαριστημένος άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο και…η κωμωδία θα έχει και αυτή λυτρωθεί…. Η «ιστορική» μετάφραση του έργου είναι της Τζένης Μαστοράκη.
Συμπληρωματικές πληροφορίες |> Το σχεδίασμα της κωμωδίας «Η Σπασμένη Στάμνα» (Der Zerbrochene Krug) αναλαμβάνει ο Heinrich von Kleist τον Ιανουάριο του 1802, κατά τη διάρκεια, της παραμονής του στην Ελβετία, όταν κάποια μέρα αυτός και μια παρέα φίλων του, συζητούν για μια χαλκογραφία που βρίσκεται στο σπίτι του Zschökke. Η χαλκογραφία που είναι του Jean-Jacques Le Veau, έχει τίτλο «Ο Δικαστής» ή «η Σπασμένη Στάμνα» (Le Juge ou La Cruche Cassee) και βασίζεται σε ζωγραφικό πίνακα του Philibert Louis Debucourt (1782). Το αληθές του περιστατικού επιβεβαιώνει ο Τσόκε το 1825, στον πρόλογο του ομόθεμου διηγήματός του: «Αυτή η εκφραστική παράσταση μας διασκέδασε και μας οδήγησε προς διάφορες ερμηνείες του θέματός της. Γι’ αυτό και στ’ αστεία καθένας από την παρέα ανέλαβε να εκφράσει τη δική του ερμηνεία. Ο Ludwig Wieland υποσχέθηκε μια σάτιρα, ο Χάινριχ φον Κλάιστ σχεδίασε μια κωμωδία, και ο γράφων το παρόν διήγημα…». Εξίσου επιβεβαιωτική είναι και η περιγραφή της χαλκογραφίας από τον ίδιο, το 1842: «Στο σπίτι μου κρέμεται μια χαλκογραφία, Η σπασμένη στάμνα. Ανάμεσα στις φιγούρες της, διακρίνουμε ένα λυπημένο ζεύγος ερωτευμένων, μια μητέρα που μαλώνει κρατώντας ένα σπασμένο σταμνί, και ένα δικαστή με μεγάλη μύτη που βγάζει απόφαση». Όλα αυτά επαληθεύει και ο Κλάιστ, στον πρόλογο της φερώνυμης κωμωδίας του: «Την αφορμή πήρα από μια χαλκογραφία που είδα πριν από πολλά χρόνια στην Ελβετία. Παρίστανε πρώτα – πρώτα έναν δικαστή, που καθόταν σοβαρός στην έδρα. Μπροστά του, όρθια, μια γριά κρατούσε την σπασμένη στάμνα κι έμοιαζε να δείχνει το άδικο που την είχε βρει. Κατηγορούμενος ήταν ένα παλικάρι, χωρικός, που ο δικαστής τον κεραυνοβολούσε σα να είχε ήδη πεισθεί για την ενοχή του, κι εκείνος υπερασπιζόταν τον εαυτό του, αλλά ασθενικά. Μια κοπέλα, που ίσως είχε καταθέσει στη δίκη (γιατί, ποιος ξέρει πώς να έγινε το έγκλημα), στεκόταν ανάμεσα στη μάνα και τον γαμπρό κι έπαιζε με την ποδιά της. Ούτε άνθρωπος που έχει ψευδομαρτυρήσει δεν θα έδειχνε τέτοια συντριβή. Και, τέλος, ο γραφέας του (που λίγο πριν είχε, ίσως, το βλέμμα του στραμμένο στην κοπέλα) λοξοκοιτούσε τώρα δύσπιστα τον δικαστή, όπως ο Κρέων τον Οιδίποδα σε μια παρόμοια περίσταση (όταν τέθηκε το ερώτημα: ποιος σκότωσε τον Λάιο;). Από κάτω έλεγε: Η σπασμένη στάμνα…
Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S!
Επικοινωνία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog
