Τέσσερα ποιήματα (Εξορία, Καύση ζωντανών, Ματωμένη Σελήνη, Ανάγκη) με αφορμή το πρόσφατο έγκλημα στο Μάτι, με πλήρη επίγνωση τις ανεπάρκειας τους, ως ένα γενικότερο σχόλιο αλλά και ως μία συνεισφορά στην δημόσια οργή, στον δημόσιο διάλογο αλλά κυρίως στην στήριξη της αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε μεταξύ των πληγέντων.
ΕΞΟΡΙΑ
Με το κεφάλι σκυφτό
κοιτάω τη φωτογραφία
μ’ εσένα
στο νέο σου σπίτι
στη Γερμανία
ύστερα πάλι
σε μια αδέξια στροφή
στον καθρέφτη κοιτώ
το πρόσωπο
τον γερασμένο εαυτό μου
φώτα που αντανακλούν
της πόλης την εγχώρια εξορία
ενώ ένας αέρας εχθρικός
φέρνει την κάπνα
από τις πέρα γειτονιές
και τ’ αναδασωτέα,
αχ, κι εγώ που κάποτε
γεννήθηκα
με όνειρα τρελά
στην ποίηση πια αναζητώ
τη σωτηρία
αφού η κόκκινη
που ονειρεύτηκα φωτιά
τα σπίτια καίει των φτωχών
αντί την εξουσία.
24-25/7/2018
ΚΑΥΣΗ ΖΩΝΤΑΝΩΝ
Άραγε σκέφτεσαι λογικά
όταν καίγεσαι
μπορείς να βρίσεις
το κακό το ριζικό σου
όταν ψήνεσαι
ακόμα ζωντανός
μπορείς να κάνεις αναγωγή
στην εμπειρία του Άουσβιτς
και του Νταχάου
μπορείς άραγε να κλάψεις;
Όχι δεν μπορείς
ακόμα και αν το ήθελες
ακόμα κι αν το είχες σκεφτεί
παρακολουθώντας άλλοτε στην τηλεόραση
την καύση κάποιων ζωντανών
στην Ηλεία, στην Πελοπόννησο
όταν καίγεσαι
το μόνο
που έχει σημασία
είναι ότι σε καίνε ζωντανό
κι ότι αργότερα
θα σου ρίξουν τις ευθύνες
γιατί δεν ήσουν γοργοπόδαρος
σαν το ελάφι
γιατί δεν πέταξες ψηλά
σαν το πουλί
όταν ακόμα και τα ζώα
χάθηκαν
μπροστά
στην επέλαση της αδιαφορίας
μήπως τάχα δεν ήταν
γρήγορα κι αυτά;
27/7/2018
ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΣΕΛΗΝΗ
Αιμορραγεί το φεγγάρι
το μοναδικό διανυκτερεύον φαρμακείο
ξέμεινε από γάζες, βαμβάκι, μπεταντίν
σαν χώρα που ξεπούλησε
στις αγορές του κόσμου
και στις τηλεπωλήσεις
τις τελευταίες εφεδρείες της
αιμορραγεί το φεγγάρι
ποτίζει της νύχτας το σεντόνι
κάνοντας λιγάκι το σκοτάδι
να μοιάζει με ξημέρωμα
μόνο και μόνο για να καλλιεργήσει
ένα ψέμα
μια νέα αυταπάτη
για λίγο όμως τα ψέματα κρατούν
αναρωτήθηκες
φεγγάρι μου ποτέ
πως γίνεται να κρύψεις
τα ματωμένα δρομολόγια
τις κόκκινες θάλασσες
από τα μάτια των παιδιών
όταν ακόμα κι αυτός ο ήλιος
δεν τολμά;
2015 – επανεγγραφή: 2018
ΑΝΑΓΚΗ
Ανάγκη κάποτε η ποίηση
να σταματήσει να γράφει για νεκρούς
και για τους ζωντανούς ακόμα πρέπει
μόνο για τους ερχόμενους
ας ξεδιπλώσει το ταλέντο της
μέχρι κι αυτή η ανάγκη να εκλείψει
αφού όλα ωραία θα έχουν καμωθεί
κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Ανθρώπου.
29/7/2018
_______________________________________________________________________________________________________
Ο Ειρηναίος Μαράκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1986, απόφοιτος της τεχνικής εκπαίδευσης. Συμμετέχει με ποιήματα του στα συλλογικά έργα (e-books) ενώ ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης καθώς και στο διαδικτυακό πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό Ατέχνως. Διατηρεί το ιστολόγιο Λογοτεχνία και Σκέψη.
