Η εισηγητική ομιλία του Κεμάλ Οκουγιάν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας στην τετραμερή συνάντηση ΚΚΕ, ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας, ΚΚ Μεξικού και ΚΚ Τουρκίας στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Επικεφαλής των αδελφών κομμουνιστικών κομμάτων, του ΚΚΕ, του ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας και του ΚΚ Μεξικού,
Εκ μέρους του ΚΚ Τουρκίας, σας χαιρετίζω με τα πιο ειλικρινή συντροφικά αισθήματα. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που σας ξαναβλέπουμε δια ζώσης και που έχουμε την ευκαιρία να συμμετέχουμε σε αυτή την συνάντηση. Επιτρέψτε μου να εκφράσω την ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη μας στους Έλληνες συντρόφους για τη φιλοξενία αυτής της συνάντησης, την οποία θεωρούμε πολύ σημαντική.
Σύντροφοι,
Πρώτα απ’ όλα, επιτρέψτε μου να σας ενημερώσω για την πρόσφατη Συνδιάσκεψη του κόμματος που πραγματοποιήθηκε στις 26 Ιουνίου. Θα θυμάστε ότι είχαμε πραγματοποιήσει Συνδιάσκεψη και νωρίτερα τον Ιανουάριο, ωστόσο, η Συνδιάσκεψη του Ιουνίου οργανώθηκε γύρω από τις επείγουσες πολιτικές ανάγκες του Κόμματος. Μπορώ με χαρά να σας πω ότι αυτή η Συνδιάσκεψη, με τίτλο «Οι Εργαζόμενοι προετοιμάζονται για την Επανάσταση και τον Σοσιαλισμό» είχε μια πολύ δυνατή και φιλόδοξη ατμόσφαιρα, δημιουργώντας μεγάλη ελπίδα και ενθουσιασμό στις τάξεις του κόμματος.
Η πολιτική εισήγηση της Συνδιάσκεψης κατέγραφε μια πολύ σκληρή στάση απέναντι στις εθνικιστικές και φιλελεύθερες ιδεολογίες που εξακολουθούν να έχουν μεγάλη επιρροή στα φτωχά στρώματα. Η απόφαση να οξύνουμε την ιδεολογική διαπάλη ενάντια στην άρχουσα τάξη είναι αποτέλεσμα των αντικειμενικών αναγκών του επαναστατικού αγώνα που προσπαθούμε να φέρουμε σε πέρας. Το ΚΚ Τουρκίας δεν καθορίζει τις κινήσεις του με βάση τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων, αντίθετα καταβάλλουμε προσπάθειες να παρέμβουμε στον συσχετισμό δυνάμεων καθορίζοντας τους στόχους μας. Με τη συμμετοχή 320 γραμματέων διαφόρων οργανώσεων και παραρτημάτων του Κόμματος σε όλη την Τουρκία, ατσαλώσαμε τη θέλησή μας.
Γιατί το ΚΚ Τουρκίας δεν καθορίζει τη δράση του με βάση τον συσχετισμό των δυνάμεων;
Η απάντηση είναι απλή. Επειδή το ιμπεριαλιστικό σύστημα βρίσκεται σε ένα πολύ βαθύ και ιστορικό αδιέξοδο, το οποίο είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί στο εγγύς μέλλον, ούτε σε διεθνή κλίμακα ούτε στις μεμονωμένες χώρες. Αυτό το αδιέξοδο είναι διττό: Από τη μια πλευρά, η κρίση ηγεμονίας στο εσωτερικό του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού αυξάνεται αδιάκοπα. Οι ΗΠΑ, που κατάφεραν να κρατήσουν την ηγεμονία στα χέρια τους μετά τη δυστυχία της διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν μπορούν να συνεχίσουν να διατηρούν αυτή την κυριαρχία όπως πριν. Παρόλο που άλλες μεγάλες χώρες έχουν αρχίσει να αμφισβητούν και να ανταγωνίζονται την ηγεμονία των ΗΠΑ, δεν έχουν καταφέρει να αλλάξουν την ιεραρχία μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Η ηγεμονία του δολαρίου ως νομίσματος υποχώρησε. Τα εγκλήματα των αμερικανικών κυβερνήσεων εναντίον άλλων λαών συσσωρεύτηκαν, υπονομεύοντας σε μεγάλο βαθμό τη νομιμοποίησή τους. Επιπλέον, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν μπορεί επίσης να εξασφαλίσει τη στήριξη των μαζών στο εσωτερικό της χώρας όπως πριν. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για όλες τις καπιταλιστικές χώρες.
Από την άλλη πλευρά, μια περίοδος σχετικής σταθερότητας δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και πολύ καιρό, δεδομένων των μεγάλων οικονομικών κρίσεων που διαδέχονται η μία την άλλη, ιδίως από το 2008 και μετά. Ενώ μια μερίδα καπιταλιστών επωφελήθηκε από αυτή την κατάσταση προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης μονοπώλησης, εκατομμύρια άνθρωποι έπεσαν στη φτώχεια εκτός από τις μάζες που ήδη ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες. Μετά την πανδημία του Covid-19 και την αντιλαϊκή διαχείριση της αστικής τάξης με σκοπό να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες της πανδημίας, δημιουργήθηκε ακόμα μεγαλύτερο επίπεδο φτώχειας, ανεργίας και απόγνωσης. Τους τελευταίους μήνες παρατηρούνται τα υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού σε πολλές χώρες. Αυτή η κατάσταση κρίσης, αυτό το αδιέξοδο συγκεκριμενοποιείται και στην απώλεια κάθε αξιοπιστίας της αστικής ιδεολογίας και στο γενικευμένο αίσθημα φόβου για το μέλλον σε πλατιές μάζες της κοινωνίας. Σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που συγκαταλέγονταν στα λεγόμενα πλούσια και ανεπτυγμένα κράτη, οι άνθρωποι είναι απελπισμένοι, φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους, τα σπίτια τους, βιώνουν την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης.
Σύντροφοι,
Ο κίνδυνος του φασισμού, του αυταρχισμού και τάσεων όπως ο ρατσισμός δεν σηματοδοτούν μόνο ένα πρόβλημα διαχείρισης, αλλά αποτελούν στην πραγματικότητα προληπτικά μέτρα που παίρνει η αστική τάξη ενάντια στην αυξανόμενη οργή των φτωχών ανθρώπων. Για παράδειγμα, η πρόσφατη αναίρεση του δικαιώματος των αμβλώσεων στις ΗΠΑ δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μια απλή κίνηση του συντηρητισμού. Οι ελευθερίες αναιρούνται, μέσω τέτοιων μέτρων, ώστε να κρύβονται κάτω από το χαλί οι δυσκολίες που προκαλεί η οικονομική κρίση. Με παρόμοιο τρόπο αξιοποιούνται ζητήματα γύρω από τον Covid-19 ή την τρομοκρατία κλπ. Και σχετίζεται με το γεγονός ότι η κοινωνική αδικία έχει φτάσει σε σημείο έκρηξης, σε σημείο κορύφωσης.
Μια αμυντική στάση απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις δεν έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει. Απέναντι στην αστική τάξη, η οποία φοβάται μια αναταραχή, μια έκρηξη στην κοινωνία, κανείς μπορεί να κινηθεί μόνο προς τα εμπρός και σε καμία περίπτωση προς τα πίσω.
Και ακριβώς σε αυτό το σημείο, ο κομμουνισμός πρέπει να προχωρήσει σε μια αναδιοργάνωση σύμφωνα με τις ανάγκες της περιόδου.
Η έλλειψη στρατηγικής, η οποία είναι προϊόν της στασιμότητας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και των περιόδων υποχώρησης, έχει καταστήσει τους κομμουνιστές πλέον μη σημαντικό παράγοντα. Η απόλυτη ρήξη με τις επιλογές και τις θέσεις που έγιναν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, είναι επιτακτική. Πρέπει να αναγνωριστεί ότι κάθε στρατηγική που αναβάλλει τη σοσιαλιστική επανάσταση ισοδυναμεί με έλλειψη στρατηγικής.
Και πάλι, οι προσπάθειες πρέπει να αυξηθούν, ώστε η εναλλακτική λύση να αποκτήσει βάρος, η εναλλακτική λύση να είναι άλλη από τις δύο φαινομενικά αντίθετες τάσεις που παρατηρήθηκαν μετά το τραύμα που δημιούργησε η διαδικασία που κατέληξε στη διάλυση της ΕΣΣΔ. Η πρώτη από αυτές τις τάσεις είναι η αντιμετώπιση της αντεπανάστασης από θέσεις που δεν έρχονται σε ρήξη με τη σημερινή κοινωνική οργάνωση, η υποτιθέμενη «προστασία» του κομμουνιστικού κινήματος μέσα από τον κοινοβουλευτισμό και η πλήρης ή μερική εγκατάλειψη της επαναστατικής δράσης. Αυτοί που επέλεξαν αυτή τη μη επαναστατική γραμμή δεν κέρδισαν ούτε την ασυλία όπως υπέθεταν, ούτε οι μάζες επιβράβευσαν αυτή την οπισθοδρομική γραμμή όπως περίμεναν.
Η άλλη τάση είναι να θεωρείται ότι ο κομμουνισμός μπορεί να διατηρηθεί ζωντανός με μια εξπρεσιονιστική, μηχανιστική, υποτίθεται «ορθόδοξη» στάση χωρίς να δίνεται προσοχή στην πραγματική πορεία της ζωής. Αν και αυτή η δεύτερη τάση δεν είναι τόσο επιβλαβής όσο η προαναφερθείσα ρεφορμιστική, σοσιαλδημοκρατική διαδρομή, μια τέτοια στάση αποδυναμώνει το κομμουνιστικό κίνημα, ανοίγει χώρο στον δεξιό οπορτουνισμό, εμποδίζει τον κομμουνισμό να γίνει μια πραγματική εναλλακτική λύση και δημιουργεί μια καρικατούρα της κληρονομιάς του μπολσεβικισμού, της Σοβιετικής Ένωσης και της Κομιντέρν.
Το κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να έχει αρχές, αποφασιστικότητα, δημιουργικότητα, να βασίζεται στις παραδόσεις και ταυτόχρονα να είναι και καινοτόμο.
Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία μας υπενθυμίζει ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο. Σύντροφοι, είναι επικίνδυνο να λέει κάποιος ότι αυτός ο πόλεμος είναι ένας πόλεμος άμυνας ή εθνικής αντίστασης ενάντια στον ιμπεριαλισμό ή το φασισμό, όχι μόνο γιατί αυτό σημαίνει ότι έχει αυταπάτες για τον χαρακτήρα της κυρίαρχης τάξης στη Ρωσία, αλλά και γιατί σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνεται τους κλυδωνισμούς που συντελούνται στην εσωτερική ισορροπία του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αυτοί οι κλυδωνισμοί ενισχύουν τη δυνατότητα μιας ευρύτερης επίθεσης της αστικής τάξης ενάντια στις εργαζόμενες μάζες. Η αυθαίρετη χρήση της έννοιας του φασισμού αφοπλίζει το επαναστατικό κίνημα μπροστά στις διάφορες μορφές που μπορεί να πάρουν αυτές οι επιθέσεις στο μέλλον, οι οποίες μπορεί πράγματι να περιλαμβάνουν το φασισμό. Επιπλέον, η ξεπερασμένη προσέγγιση ότι στην περίπτωση του φασισμού και παρόμοιων αντεπαναστατικών διαδικασιών πρέπει να μπαίνουν στην άκρη οι θεμελιώδεις νόμοι της ταξικής πάλης και η επαναστατική στρατηγική δεν πρέπει να επιτραπεί να γίνει και πάλι η κυρίαρχη προσέγγιση.
Ο τρόπος για να γίνει αυτό είναι να αναγνωρίσουμε ότι οι κλυδωνισμοί μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα ανοίγουν επίσης τον δρόμο σε δυνατότητες για την επανάσταση. Οι κομμουνιστές πρέπει να επικεντρωθούν στη γεμάτη πλευρά του ποτηριού, φυσικά χωρίς να ονειροπολούν, και να σταματήσουν να παραπονιούνται ότι το άλλο μισό ποτήρι είναι άδειο.
Υπό αυτή την έννοια, αποδίδουμε μεγάλη σημασία στη συνάντηση αυτή στην Αθήνα. Εδώ και χρόνια, το κόμμα που μας φιλοξενεί, το ΚΚΕ, καταβάλλει μια τεράστια προσπάθεια, με στόχο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα να επιστρέψει στις επαναστατικές του παραδόσεις. Αυτή και τις προσπάθειες των άλλων αδελφών κομμάτων εδώ, τις παρακολουθούμε όλες με μεγάλο ενδιαφέρον και ενθουσιασμό.
Σύντροφοι, πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας.
Είμαστε κόμματα που αγωνίζονται στους σχετικά ασθενέστερους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Αλλά και η ιμπεριαλιστική αλυσίδα δεν έχει πλέον ισχυρούς κρίκους. Με αυτή την έννοια, πρέπει να ξεδιπλώσουμε νέα κανάλια για να ακουστεί καλύτερα και πιο δυνατά η φωνή του κομμουνισμού στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Ο δρόμος για την αλλαγή των ισορροπιών μέσα στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα περνάει μέσα από τη διατήρηση των διαύλων συζήτησης, εκτιμήσεων και αλληλεπίδρασης, χωρίς να απολυτοποιούνται οι διαχωρισμοί και τα σημεία διάκρισης.
Πρέπει να δράσουμε με αυτοπεποίθηση, χωρίς να παραβλέπουμε το γεγονός ότι ο ρεφορμισμός έχει χάσει πολλή ενέργεια και έχει περιέλθει σε μεγάλη ύφεση, παρά τον μεγάλο χώρο που καταλαμβάνει στο εσωτερικό της Αριστεράς.
Έχοντας κατά νου ότι υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες σε κάθε χώρα, πρέπει να πραγματοποιήσουμε μια θεωρητική και πολιτική εργασία που θα καταστήσει τις αλήθειες των αρχών μας ανθεκτικές σε αυτές τις ιδιαιτερότητες.
Πρέπει να βρούμε τρόπους να επιτρέψουμε τη συντροφική και εποικοδομητική συμβολή στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεών μας, διασφαλίζοντας παράλληλα την αρχή της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις των κομμάτων και σεβόμενοι την ανεξαρτησία τους.
Σύντροφοι,
Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αναλάβουμε καινοτόμες αλλά καλά θεμελιωμένες δράσεις στον τομέα του Τύπου και των εκδόσεων.
Τα καθήκοντά μας είναι δύσκολα, αλλά έχουμε εμπιστοσύνη σε εσάς, τους συντρόφους μας και στους εαυτούς μας.
Ο μαρξισμός-λενινισμός είναι ισχυρός και δημιουργικός.
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ο κομμουνισμός θα επικρατήσει!
Σύντροφοι, ζήτω ο κοινός μας αγώνας!
902.gr
