Συμπληρώνονται σήμερα 46 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Τιμώντας τη μνήμη του, αντιπροσωπείες των Οργανώσεων Αττικής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ απόθεσαν λουλούδια στον τάφο του, στο Α’ Νεκροταφείο. Εκ μέρους του ΚΚΕ, τα λουλούδια απέθεσε ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, εκ μέρους της ΚΝΕ ο Άρης Πλωμαρίτης, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, ενώ λουλούδια απέθεσε και ο γιος του Ν. Ζαχαριάδη, Σήφης.
«Τιμάμε τη μνήμη του αφοσιωμένου, ασυμβίβαστου, πρωτοπόρου και μαχητικού λαϊκού ηγέτη στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για κοινωνική απελευθέρωση», σημείωσε μεταξύ άλλων η Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ομιλία της στην εκδήλωση τιμής στη μνήμη του Ν. Ζαχαριάδη.
Η ομιλία της Βιβής Δάγκα
Στην ομιλία της η Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ανέφερε:
«Η ΚΟ Αττικής, τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, για άλλη μία φορά, τιμάμε τη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη, που σήμερα συμπληρώνονται 46 χρόνια από το θάνατό του. Τιμάμε τη μνήμη του αφοσιωμένου, ασυμβίβαστου, πρωτοπόρου και μαχητικού λαϊκού ηγέτη στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για κοινωνική απελευθέρωση.
Γεννημένος στην Αδριανούπολη, το 1903, ατσαλώθηκε ως μέλος του ΠΚΚ (Μπ.), απέκτησε κομμουνιστική μόρφωση σε κομματική σχολή της ΚΔ. Το 1923 έγινε μέλος και του ΚΚ Τουρκίας.
Το 1924 ήρθε στην Ελλάδα. Δούλεψε στην ΟΚΝΕ Αθήνας και στη συνέχεια ως καθοδηγητικό στέλεχος στην ΟΚΝΕ Θεσσαλονίκης και στην Κομματική Οργάνωση.
Το 1926 φυλακίστηκε στο Γεντί Κουλέ, από όπου απέδρασε. Το ίδιο διάστημα, έγινε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ και έπειτα ήρθε ως καθοδηγητής στην ΚΟ Πειραιά. Το 1927 έγινε Γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας.
Το 1929 συνελήφθη, δραπέτευσε εκ νέου και φυγαδεύτηκε από το ΚΚΕ στη Σοβιετική Ένωση, από όπου επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 με απόφαση της ΚΔ.
Αναδείχτηκε Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931 – 1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956.
Έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια, μεταφέρθηκε στη Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών, εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των Κομματικών του Οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.
Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931 – 1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946 – 1949), της κορυφαίας -ως τότε- εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα.
Στην προσφορά του Ν. Ζαχαριάδη, επίσης, ανήκει η αταλάντευτη στάση του στη δημιουργία και ανάπτυξη των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ στην Ελλάδα σε οποιεσδήποτε συνθήκες, ο συνδυασμός της νόμιμης και παράνομης δουλειάς του Κόμματος. Αυτή η προσήλωσή του δεν υποχώρησε, παρά τα φοβερά μέτρα καταστολής του αστικού κράτους.
Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη από ΓΓ και το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην 6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ στις 11 και 12 Μάρτη του 1956, που συγκάλεσε η Επιτροπή των 6 Κομμουνιστικών Κομμάτων και στη συνέχεια, η διαγραφή του στην 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ το Φλεβάρη του 1957, ήταν πράξεις άδικες.
Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό, ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος, αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή.
Το ΚΚΕ επί της ουσίας, εδώ και πολλά χρόνια, έχει αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη τον Ιούνη του 2011 αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ. Ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και 7ης Ολομέλειας της ΚΕ του 1956 και 1957 σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα της 7ης Ολομέλειας της ΚΕ το 1964, που άφηνε ερωτηματικά για το πρόσωπό του ως ύποπτου, εχθρικού και επικίνδυνου για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα και της 11ης Ολομέλειας του 1967, που, ενώ έχει απαλείψει την κατηγορία του πράκτορα, άφηνε να αιωρείται η υποψία.
Η απόφαση αποκατάστασής του, ως καρπός συλλογικής και μακρόχρονης ιστορικής έρευνας, είναι απόλυτα δεμένη με την Ιστορία του Κόμματος, όπως απόλυτα δεμένη ήταν η ζωή του Ζαχαριάδη με το ΚΚΕ και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα.
Η μελέτη της ιστορικής πείρας μιας μεγάλης και ηρωικής πορείας του Κόμματός μας, μας εξοπλίζει με γνώση. Αποτελεί πηγή ωριμότητας, έμπνευσης και διδαγμάτων στην πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος, την προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας. Μας εξοπλίζει με συμπεράσματα που δυναμώνουν ιδεολογικά και πολιτικά την πάλη για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Τέτοια διδάγματα αντλούμε από την προσφορά του Νίκου Ζαχαριάδη. Τέτοια διδάγματα προσφέρει η αποκατάστασή του».
