Πενήντα-τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την 21η Απριλίου 1967, όταν ξημέρωνε μια από τις πιο μαύρες μέρες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Η εξέλιξη των γεγονότων εκείνης της μέρας είναι λίγο πολύ γνωστή. Με βάση το σχέδιο «Προμηθεύς», ομάδα αξιωματικών με προεξάρχοντες τους Γ. Παπαδόπουλο, Στ. Παττακό και Ν. Μακαρέζο κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία. Μονάδες του στρατού κατέλαβε μια σειρά καίρια σημεία της πρωτεύουσας (κυβερνητικά κτίρια, ΟΤΕ, ΕΙΡ κ.ά.), βασικά άρθρα του αστικού Συντάγματος αναστάλθηκαν και η χώρα κηρύχθηκε σε «κατάσταση πολιορκίας».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, διενεργήθηκαν χιλιάδες συλλήψεις μελών και στελεχών του ΚΚΕ, της ΕΔΑ, της Νεολαίας Λαμπράκη, του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως και ορισμένα ηγετικά στελέχη των αστικών κομμάτων. Το πραξικοπηματικό, φασιστικό καθεστώς δεν άργησε να προβεί, εκείνη τη μέρα, στις πρώτες δολοφονίες του: Του 15χρονου Βασίλη Πεσλή και της 25χρονης Μαρίας Καλαβρού στην Αθήνα και του μέλους της ΕΔΑ Βασίλη Μπεκροδημήτρη στη Θεσσαλονίκη.
Σε προκήρυξή του προς τον ελληνικό λαό, που μεταδόθηκε την ίδια μέρα από το ραδιοφωνικό σταθμό «Φωνή της Αλήθειας», το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κατήγγειλε τους πραξικοπηματίες καλώντας λαό και στρατό σε αντίσταση: «Τα στρατευμένα παιδιά του λαού και οι πατριώτες αξιωματικοί καλούνται ν’ αρνηθούν να γίνουν ανδράποδα της χούντας και δήμιοι των γονιών, των αδελφών και των παιδιών τους. Κάθε πόλη και χωριό, κάθε εργοστάσιο και γραφείο πρέπει να γίνει μετερίζι δημοκρατικής αντίστασης». Ταυτόχρονα, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κατήγγειλε την εμπλοκή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο πραξικόπημα, προειδοποιώντας για την «άμεση σοβαρότατη απειλή» που διαμορφωνόταν για την Κύπρο.
Η στρατιωτική δικτατορία που επιβλήθηκε την 21η Απριλίου 1967 και που διήρκεσε επτά χρόνια αποτέλεσε μια μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου. Υπήρξε μία διαφορετική μορφή άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας σε σχέση με τη μορφή που αντικατέστησε και τη μορφή που την διαδέχτηκε – αυτήν της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Η Χούντα γεννήθηκε μέσα από την κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος και με στόχο να το βγάλει από αυτή. Υπήρξε ένα αστικό καθεστώς «ειδικού σκοπού», ή αλλιώς «έκτακτης ανάγκης», μία προσπάθεια λύσης των συσσωρευμένων αντιθέσεων στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και με προορισμό την απρόσκοπτη συνέχιση της εξυπηρέτησης των αναγκών της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, της διατήρησης του ελέγχου επί της εργατικής τάξης και του λαού της χώρας. Ταυτόχρονα, υλοποιούσε το στόχο για την ισχυροποίηση και την αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης μέσα στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.
53 χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών θυμόμαστε τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά του λαού, για την απαλλαγή της χώρας από το φασιστικό «γύψο» του Παπαδόπουλου, του Παττακού και των συνεργατών τους. Δεν ξεχνάμε τα εγκλήματα της Χούντας, τους δολοφονημένους, τους βασανισμένους, τους εξορισμένους αγωνιστές. Δεν ξεχνάμε το βρώμικο ρόλο των αμερικανών ιμπεριαλιστών και την τραγωδία που βίωσε ο κυπριακός λαός.
Σήμερα, 53 χρόνια μετά τη μαύρη εκείνη μέρα, ο αγώνας για δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, ο αγώνας ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό, ο αγώνας για χειραφέτηση των εργαζομένων και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και της νεολαίας παραμένει επίκαιρος.
