Με έμαθαν από μικρό, το φόβο να ‘χω χάδι
να κρύβομαι στο σπίτι μου σαν πέφτει το σκοτάδι.
Εις το σχολείο έτρεμα τη βίτσα του δασκάλου
για να ακούω στη ζωή τα λόγια κάποιου άλλου.
Θα ‘πρεπε ν’ αποδέχομαι κάθε λογής μωρίας
ειδάλλως θα υπόκειμαι, μοιραία … τιμωρίας.
Ο φόβος μου ‘γινε εμμονή, κι έχανα από το δίκιο
και με αντιμετώπιζαν πάντα με τρόπο ανοίκειο.
Φοβάμαι αν θα σηκωθώ θα πέσω και θα χάσω
γι αυτό δεν το προσπάθησα κι απέμεινα στον άσσο.
Φοβάμαι όπου απ’ την TV μου λένε να απέχω
δημοσιογράφοι ‘’έγκριτοι’’ έτσι κι εγώ προσέχω.
Φοβάμαι μετά τις εφτά για να κυκλοφορήσω
πως από κάποια επίθεση σπίτι δεν θα γυρίσω.
Φοβάμαι από τ’ αφεντικό, αύξηση να ζητήσω
και μόνο που το σκέφτηκα θα πει θα σ’ απολύσω.
Φοβάμαι τη διαδήλωση, πορείες κι απεργία,
τα δακρυγόνα δε μπορώ, Χριστός και Παναγία!!!
Φοβάμαι τις ανατροπές, κόντρα στην εξουσία
το είπε και την Κυριακή ο παπάς στην εκκλησία.
Φοβάμαι όποια αλλαγή και το ευρώ μη χάσω
κι ας μην έχω ελάχιστα ψωμί για ν’ αγοράσω.
Φοβάμαι που ‘μαι άνεργος και που δεν έχω ΙΚΑ
Φοβάμαι να ξεσηκωθώ , έτσι εγώ τα βρήκα.
Ο φόβος είν’ των ισχυρών, όπλο κυριαρχίας
γι αυτό και εφαρμόζεται, πολλάς χιλιετίας.
Κι αφού ο φόβος μ’ οδηγά, κι είναι για μένα νόμος
θα αφήσω τα εγκόσμια βλάξ, δυστυχής και μόνος !
D.ARMODOROS
