Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι “τέλειες” ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο

Περί ορέξεως κολυμπηθρόξυλο … Ο σκηνοθέτης βρέθηκε πριν από μερικές μέρες καλεσμένος στην εκπομπή του Τζίμι Κίμελ «Jimmy Kimmel Live» (σσ. ένα βραδινό talk-show – αμερικανιά, που προβάλλεται στο ABC, από το 2003…) για να προωθήσει το νέο βιβλίο του «Cinema Speculation» και εκεί μίλησε και για ταινίες.

Κώστας Καρυωτάκης ΑΠΑΝΤΑ μια άλλη ανάγνωση

Ποιες είναι οι ταινίες που ο Ταραντίνο χαρακτηρίζει ως «τέλειες»; Θα περίμενε κανείς να μιλήσει για του κλασσικούς του κινηματογράφου, άσε τη μεγάλη σοβιετική σχολή από τον Βερτόφ στον Αϊζενστάιν κλπ. αλλά τουλάχιστον για τους αμερικανούς πρωτοπόρους του σινεμά έστω το Χόλυγουντ σαν κινηματογραφική βιομηχανία, με αξιόλογες κωμωδίες, δράματα, γουέστερν, μιούζικαλ, ρομάντζα, τρόμος και επιστημονική φαντασία, πολεμικά έπη καλ. Από Ίντγουιρντ Μάιμπριτζ και Γκρίφιθ, Πολίτης Κέιν του Όρσον Γουέλς, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Στίβεν Σπίλμπεργκ, Τζορτζ Λούκας, Μπράιαν Ντε Πάλμα, Στάνλεϊ Κούμπρικ, Μάρτιν Σκορσέζε, ίσως-ίσως και Ρόμαν Πολάνσκι ή Γουίλιαμ Φρίντκιν…

ΟΧΙ τίποτε από αυτά! Στο βιβλίο –αχταρμά εν μέρει απομνημονεύματα, με ολίγη ιστορία του Χόλιγουντ και θεωρία του κινηματογράφου (;;) – ο Ταραντίνο γράφει ότι υπάρχουν «πολύ λίγες “τέλειες” ταινίες» και –στην κορυφή το «Texas Chainsaw Massacre» είναι μια από αυτές (σσ. ταινία τρόμου σε σκηνοθεσία Τόμπι Χούπερ μια “καλτ” από τότε που κυκλοφόρησε το 1974).

Σε ερώτηση του Κίμελ για το ποιες άλλες ταινίες θεωρεί «τέλειες», …είπε ότι «δεν είναι πολλές». Και συμπλήρωσε: «Επίσης, όταν λέμε για “τέλειες” ταινίες, μιλάμε για την αισθητική !! …».

 

Ο Ταραντίνο κατονόμασε ταινίες τις οποίες πιστεύει ότι θα μπορούσαν να ενταχθούν στην κατηγορία του «τέλειου»:

Jaws – Τα Σαγόνια του Καρχαρία (1975),

The Exorcist – Ο εξορκιστής (1973),

Άνι Χολ – Annie Hall (1977),

Young Frankenstein (1974),

Επιστροφή στο Μέλλον – Back to the Future (1985),

The Wild Bunch (1969) –και συμπλήρωσε, χωρίς να μας κάνει σοφότερους για το τι μυαλά πρεσβεύει:

«Θα έλεγα ότι το The Wild Bunch ταιριάζει στην κατηγορία – και δεν είναι μια τέλεια ταινία. Οι ατέλειές της αποτελούν μέρος της δόξας που γνώρισε οπότε ας την αφαιρέσω από τη λίστα. Αυτός είναι όμως και ο σκοπός. Κάτι το οποίο είναι τόσο ανθεκτικό», είπε κλείνοντας…

«Ναι, αλλά ο Στάλιν…», του Νίκου Μόττα