Γράφει ο Νίκος Μόττας //
«Η επιβολή του νόμου θα ευχόμασταν να γίνεται με προσφορά τριαντάφυλλων. Δεν έχει καταστεί αυτό δυνατό. Η επιβολή του νόμου εμπεριέχει στοιχεία αναγκαστικότητας –το λέω γλυκά. Το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας». Αυτά δήλωσε σε συνέντευξη του σήμερα στον ΣΚΑΪ ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Μ. Βορίδης.
Δεν έχει άδικο. Μέσα στον κυνισμό του, ο υπουργός εξέφρασε μια μεγάλη αλήθεια: Στις ταξικές κοινωνίες, η επιβολή του νόμου και της τάξης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη βία.
Στις συνθήκες της αστικής δημοκρατίας το κράτος αποτελεί όργανο επιβολής της κυριαρχίας της άρχουσας αστικής τάξης. Η επιβολή αυτής της κυριαρχίας γίνεται αναπόφευκτα με την χρήση, άλλοτε καλυμμένης και άλλοτε ανοιχτής, βίας.
Στο πλαίσιο αυτό, η αστική εξουσία και τα φερέφωνα της προπαγανδίζουν τη βία ως αποκλειστικά νόμιμο δικαίωμα της κρατικής πολιτικής, προς όφελος δήθεν της «κοινωνικής ειρήνης» και της «ασφάλειας των πολιτών». Με αυτόν τον τρόπο επιχειρούν να επιβάλλουν «σιγή νεκροταφείου» στην κοινωνία, να κάμψουν τις λαϊκές αντιδράσεις, να εκφοβίσουν το εργατικό κίνημα και τη νεολαία. Η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, όλων των μέχρι τώρα αστικών κυβερνήσεων στη χώρα μας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Τα λόγια του υπουργού Βορίδη αντανακλούν τη βούληση της αστικής τάξης να διαφυλάξει, με κάθε τρόπο και μέσο, την εξουσία της απέναντι στον εργαζόμενο λαό. Όπως υπογράμμιζε ο Λένιν «δεν υπάρχει ούτε ένα κράτος οσοδήποτε δημοκρατικό, το οποίο να μην έχει παραθυράκια ή εξαιρέσεις στο σύνταγμά του που να εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να εξαπολύει στρατό ενάντια στους εργάτες, να κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο κλπ. σε περίπτωση “παραβίασης της δημόσιας τάξης” – Στην πραγματικότητα, όποτε η καταπιεζόμενη τάξη “παραβιάζει” τη θέση της στο σύστημα της μισθωτής δουλιάς και προσπαθεί να ζήσει με μη δουλικό τρόπο» (Β.Ι.Λένιν, Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι, Σύγχρονη Εποχή, 2005).
Και πράγματι, η «δαμόκλειος σπάθη» του «νόμου» και της «τάξης» κρέμεται πάντα πάνω από τα κεφάλια όλων όσοι αντιδρούν στην εκμετάλλευση, όσων αμφισβητούν την εξουσία του κεφαλαίου, όσων παλεύουν ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Εκεί που τελειώνει το χέρι της αστικής δικαιοσύνης που βγάζει παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες, αρχίζουν τα γκλοπ των ΜΑΤ έτοιμα να σακατέψουν διαδηλωτές, φοιτητές, συνταξιούχους που θα τολμήσουν να διαταράξουν την «έννομη τάξη».
Είναι, επομένως, ειλικρινής η παραδοχή του υπουργού ότι η επιβολή της αστικής εξουσίας εμπεριέχει στοιχεία αναγκαστικότητας και μπόλικη βία. Μόνο που εδώ, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε αυτό που η τάξη των «Βορίδηδων» γνωρίζει πολύ καλά: Η κοινωνική επανάσταση και η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος δεν θα γίνει με τριαντάφυλλα.
Έτσι όπως ακριβώς το είχε διατυπώσει ο Μαρξ: «Οφείλουμε να δηλώσουμε στις κυβερνήσεις: ξέρουμε ότι είστε ένοπλη δύναμη, στραμμένη κατά του προλεταριάτου. Εμείς θα δράσουμε εναντίον σας ειρηνικά, εκεί όπου αυτό θα είναι για μας δυνατό, και ένοπλα, όταν αυτό γίνει αναπόφευκτο» (Ομιλία Κ. Μαρξ στο Λονδίνο, 1871).
____________________________________________________________________________
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
