Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
«Ας μην κολακευόμαστε όμως υπερβολικά για τις ανθρώπινες νίκες πάνω στην φύση. Για κάθε τέτοια νίκη η φύση παίρνει την εκδίκησή της από μας..»(Φ. Ενγκελς)
Το 2019 «σημαδεύτηκε» από τεράστιες οικολογικές καταστροφές που δεν θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητες και κυρίως αναπάντητες από την πλευρά των λαών. Να σημειώσουμε χαρακτηριστικά: Στην κόλαση του Αμαζόνιου υπολογίζεται ότι κάηκαν 906.000 εκτάρια, στις φωτιές της Σιβηρίας. 2,6 εκατ. εκτάρια και μέχρι σήμερα στην Αυστραλία, οι φωτιές έκαναν στάχτη 5 εκατ. εκτάρια. (1 εκτάριο=10000 τ.μ.). Μια έκταση όσο δυο φορές περίπου το Βέλγιο μετατράπηκαν σε κόλαση.
Πρόκειται δηλαδή (αν εξεταστούν μόνο αυτές και όχι συνολικά και οι από άλλες αιτίες επιβάρυνση του περιβάλλοντος) για τεράστια πλήγμα σε πλανητικό επίπεδο.
Και όλα αυτά όταν η κυρίαρχη προπαγάνδα κάνει συνεχώς λόγο αειφόρος ανάπτυξη, δηλαδή, για εκείνη την (καπιταλιστική) οικονομική ανάπτυξη σε συνδυασμό με την προστασία του περιβάλλοντος. Ή όπως τόνιζε ο Μ. Μπρεχτ θέλουν να δίνουν το κρέας του σφαγμένου μοσχαριού έχοντας πλύνει πρώτα τα χέρια τους από το αίμα της σφαγής του ζώου.
Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν περίτρανα την καταστροφική μανία της καπιταλιστικής κοινωνίας ενάντια στην «ανόργανη φύση» του ανθρώπου. Δικαιολογημένα λοιπόν ο Φ. Ενγκελς τόνιζε: «Ας μην κολακευόμαστε όμως υπερβολικά για τις ανθρώπινες νίκες πάνω στην φύση. Για κάθε τέτοια νίκη η φύση παίρνει την εκδίκησή της από μας. Κάθε νίκη, είναι αλήθεια, φέρνει σε πρώτο στάδιο τα αποτελέσματα που περιμέναμε, αλλά στη συνέχεια σε ένα δεύτερο και τρίτο στάδιο έχει εντελώς διαφορετικά, απρόβλεπτα αποτελέσματα που πολύ συχνά ακυρώνουν τα πρώτα αποτελέσματα».
Όπως και ο Κ. Μαρξ: «Η γενική ανάπτυξη του πολιτισμού και της βιομηχανίας έχει πάρει την μορφή μιας τόσο ενεργητικής καταστροφής των δασών, που όσα κι αν γίνουν για την συντήρηση και την αποκατάσταση τους φαίνονται απειροελάχιστα»
Η τραγική πραγματικότητα που βιώνουν σε αυξανόμενο βαθμό οι λαοί σε τούτον τον πλανήτη αποδεικνύει πως τα κέρδη των καπιταλιστών δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος. Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής σημαίνουν ανελέητη επιδρομή- καταστροφή στο φυσικό περιβάλλον, και ως πηγής κέρδους και ως χώρου δράσης.
Ακόμη και όταν κάνουν λόγο για «φιλοπεριβαλλοντολογικές πολιτικές (π.χ «πράσινη ανάπτυξη») στα υπερκέρδη τους προσβλέπουν!
Το περιβάλλον για τον άνθρωπο είναι πηγή ζωής. Οι καπιταλιστές έχουν υποβιβάσει-μετατρέψει την ανθρώπινη ζωή στο επίπεδο του εμπορεύματος το ίδιο και τη φύση.
Τεράστια ανάπτυξη των μέσων παραγωγής οξύνει τις αντιθέσεις του και οδηγεί τον καπιταλισμό νομοτελειακά στο θάνατο. Το ζήτημα είναι να μην παρασύρει στο θάνατό του ολόκληρη την γη.
Ο αγώνας για το περιβάλλον πρέπει να είναι αγώνας και ενάντια στον καπιταλισμό συνολικά, ο οποίος ούτε μπορεί, ΟΥΤΕ ΘΕΛΕΙ να προστατεύσει το φυσικό περιβάλλον, για την οικοδόμηση μίας άλλης κοινωνίας του σοσιαλισμού.
Η ανάπτυξη ενός κινήματος ενάντια στην καταστροφή της φύσης δηλαδή θα πρέπει να είναι συνδεδεμένο με το κίνημα ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και στις πολιτικές που τις εκφράζουν γιατί εκεί βρίσκεται η πραγματική αιτία.
Ο σοσιαλισμός είναι το κρίσιμο «κλειδί» για την ορθολογική ρύθμιση του μεταβολισμού της ανθρωπότητας με την φύση.«…Ο κοινωνικοποιημένος άνθρωπος, οι συνεταιρισμένοι παραγωγοί, θα ρυθμίζουν ορθολογικά την ανταλλαγή τους με τη φύση, θέτοντάς τη κάτω από τον συλλογικό τους έλεγχο, αντί να κυριαρχούνται από αυτή σαν από μια τυφλή δύναμη. Και θα το πετυχαίνουν με τη μικρότερη δυνατή δαπάνη δυνάμεων και κάτω από συνθήκες ευνοϊκότερες και αντάξιες της ανθρώπινης φύσης τους».(Κ. Μαρξ)
