Σάββατο-Κυριακή 18.00 |> Βερολίνο, η Συμφωνία μιας Μεγαλούπολης

Το φημισμένο έργο ιστορικής σημασίας και ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου, (Berlin: Symphony of a Great City – Die Sinfonie der Großstadt), του πρωτοπόρου στον κινηματογράφο Βάλτερ Ρούτμαν (Walter Ruttmann).

Σε βουβή έκδοση -κάντε κλικ YouTube

Από τον οπερατέρ του «Μητρόπολις» (Fritz Lang1927) και σκηνοθέτη των Feind im Blut (1931) Acciaio (1933), Mannesmann – Ein Film der Mannesmannröhren-Werke (1937), 10άδων άλλων επιτυχιών …

Lichtspiel Opus Ι-ΙΙ-ΙΙΙ-ΙV (1921-1925) Der Sieger (1921) Das Wunder (1922) και στη συνέχεια μέχρι το τέλος της ζωής του (γεννήθηκε το 1887, πέθανε το 1941) Aberglaube, Deutsche Panzer, Deutsche Henkel – Ein deutsches Werk in seiner, Arbeit Waffenschmieden Im Zeichen des Vertrauens, Ein Beyer-Film Düsseldorf Stadt Stuttgart–100 Cannstätter Volksfest, In der Nacht, Feind im Blut, Des Haares und der Liebe Wellen, Berlin κλπ

Στην ταινία του ο Γερμανός σκηνοθέτης παρακολουθεί και ερμηνεύει την πόλη σαν σύνθεση ρυθμών.
Μέσα σε ένα διάστημα που κινηματογραφικά αντιστοιχεί σε μία ημέρα, παρόλο που προκύπτει από γυρίσματα ενός ολόκληρου χρόνου, η πόλη παρουσιάζεται σαν ένα πλέγμα διασταυρούμενων πρακτικών και ενεργειών, ένα πλέγμα από δράσεις ανθρώπινες ή μηχανικές που κοινό τους χαρακτηριστικό έχουν τη ρυθμική επανάληψη.
Είναι ένα ντοκιμαντέρ που περιγράφει την τότε σύγχρονη ζωή στη μεγαλούπολη του Βερολίνου.
Το Βερολίνο την εποχή εκείνη ήταν μια πόλη που γνώριζε βιομηχανική ανάπτυξη, συνοδευόμενη με τα φαινόμενα της αστυφιλίας, του συνωστισμού, της φτώχειας των κατώτερων τάξεων.

Με μουσκό φόντο Symphony No. 6 in F Major, Op. 68 “Pastoral”, II. Scene by the brook: Andante molto mosso – BBC Symphony Orchestra + Beethoven: Symphony No. 6 / Brahms: Tragic Overture (Toscanini) (1937-1938)

Ο Ruttmann σκιαγραφεί τη ζωή της μεγαλούπολης σαν έναν ζωντανό οργανισμό που έχει τον δικό του ρυθμό. Αγουροξυπνημένος το πρωινό, πολυάσχολος όλη τη μέρα και διασκεδάζοντας το βράδυ πριν πάει για ύπνο.
Παράλληλα ακολουθεί μια δομή παρόμοια με αυτή των συμφωνικών έργων κλασικής μουσικής. Για να πετύχει την ατμόσφαιρα της αγχωτικής ζωής χρησιμοποιεί βιαστικές, σύντομες σκηνές, μια πρωτόγνωρη τεχνική για την εποχή εκείνη. Το σίγουρο είναι ότι ο θεατής δεν χάνει το ενδιαφέρον του έως και το τελευταίο λεπτό.
Ο Ruttmann χρησιμοποιεί την κάμερα σαν σημειωματάριο και δένει χιλιάδες κομμάτια/αναμνήσεις του αστικού τοπίου και της καθημερινότητας δημιουργώντας ένα ποιητικό αποτέλεσμα. «Δεν ήθελα να κάνω απλά ένα κολάζ εικόνων, αλλά κάτι που να μοιάζει με τη δομή μιας περίπλοκης μηχανής που αρχίζει να λειτουργεί μόνο όταν κάθε μικροσκοπικό της κομμάτι έχει μονταριστεί σωστά με το επόμενο», είχε δηλώσει ο σκηνοθέτης.

Το 1927 η ταινία είχε προβληθεί υπό τη συνοδεία της μουσικής του Έντμουντ Μάιζελ, συνθέτη της μουσικής της ταινίας του Αϊζενστάιν «Θωρηκτό Ποτέμκιν».
Οι δύο δημιουργοί ήθελαν να παρουσιάσουν ένα έργο στο οποίο ο ήχος και η εικόνα θα συνομιλούσαν με τρόπο τέτοιο ώστε το αισθητικό αποτέλεσμα να δίνει στον θεατή μια ολοκληρωμένη εικόνα για το φαινόμενο «Βερολίνο» και την ατμόσφαιρα της σπουδαίας αυτής μητρόπολης.
Η παρτιτούρα του Μάιζελ θεωρείται χαμένη. Αυτό που έχει διασωθεί είναι μία εκδοχή της σύνθεσης για πιάνο την οποία ο μουσικός Bernd Thewes αποκατάστησε με τη συνεργασία του Bundesarchiv / Filmarchive Berlin και της ZDF/ARTE που έκαναν και την αποκατάσταση της κόπιας.

Σκηνοθεσία: Walther Ruttmann
Σενάριο: Karl Freund, Carl Mayer, Walther Ruttmann
Παραγωγή: G. Kusnezow, Γερμανία, 1927 Βωβή
Μουσική: Edmund Meisel
Φωτογραφία: Robert Baberske, Reiman Kuntze, Lazlo Schaffer, KarlFreud
Μοντάζ: Walter Ruttmann
Διάρκεια: ~65λ

ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΡΕΚΛΕΣ

LAS DOCE SILLAS
Σκηνοθεσία: Tomás Gutiérrez Alea, Σενάριο: Tomás Gutiérrez Alea / Ugo Ulive
Παραγωγή: ICAIC, Κούβα, 1962,
Μουσική: Juan Blanco, Φωτογραφία: Ramón F. Suárez Με τους: Enrique Santiesteban / Reynaldo Miravalles / René Sánchez / Max Beltrán / María Pardo– Κομεντί – 97΄- Έγχρωμο

Επίσημη επιλογή Πιο Σημαντικής Ταινίας της Χρονιάς , Αβάνα, Κούβα 1963
Τιμητικό Δίπλωμα Εργατικού Συνδικάτου III Μόσχα, 1963

Αυτή την ταινία πρέπει να τη δείτε. Είναι αστεία, έξυπνη…Ένα κομψό, πρωτότυπο, σατυρικό «θρίλερ»

«Οι 12 καρέκλες, μία από τις δεκάδες διασκευές του ρωσικού μυθιστορήματος του Ilya Ilf , είναι μία ταινία ιδεολογική που δίνει έμφαση στην άπληστη φύση ενός αριστοκράτη αντιήρωα, με σκοπό το εύκολο χρήμα. Σε αυτή τη βερσιόν, όμως, οι καρέκλες δεν έχουν πουληθεί σε δημοπρασία, αλλά έχουν κατασχεθεί από το κράτος με σκοπό την ανακατανομή του πλούτου».
David Kehn, New York Times 2007

H Επανάσταση είναι κάτι πολύ σοβαρό και σημαντικό και οι Κουβανοί είναι προσκείμενοι σε αυτό. Μα με χιούμορ. Και αυτό είναι η καθαρή αλήθεια. Δεν περίμενα πολλά από το νέο Κουβανικό κινηματογράφο με την πρώτη του κωμωδία, που είναι ένα είδος που όπως όλοι ξέρουμε -και από το σοβιετικό παράδειγμα- αρκετά δύστροπο.
Αξίζει, λοιπόν, να ειπωθεί ότι οι Δώδεκα Καρέκλες, είναι ένα μοναδικό επίτευγμα. Η ειρωνεία της ξετυλίγεται ομαλά, στην υπηρεσία του καλού και του κακού και η άγρια σάτιρα εμφανίζεται σε κάθε σκηνή που ο κάθε πλούσιος προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί εν μέσω ενός «ναυαγίου».
Marcel Martin, Les Lettres Françaises, Παρίσι, 1964.

ℹ️ POSTER, PHOTO ALBUM ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΡΕΚΛΕΣ

ΣΥΝΟΨΗ
Η χώρα περνάει στα χέρια σοσιαλιστών επαναστατών. Μια πλούσια γυναίκα δεν αντέχει να δώσει όλο τον πλούτο και τα υπάρχοντα της στη νέα κυβέρνηση.
Κρύβει, λοιπόν, όλα τα πολύτιμα κοσμήματα της, σε δώδεκα καρέκλες, από μία τραπεζαρία. Μέτα το θάνατο της, ο γαμπρός της (Ιππόλυτος) , ανακαλύπτει τι είχε κάνει η πεθερά του. Οι καρέκλες όμως έχουν «εθνικοποιηθεί» και ανήκουν σε δώδεκα διαφορετικούς ανθρώπους. Μαζί με έναν παπά και τον πρώην υπηρέτη του, ο Ιππόλυτος αρχίζει μια τρελή κούρσα για να βρει τις καρέκλες και να πάρει ότι νομίζει, πως δικαιωματικά του ανήκει.
Το 1928, ο Ρώσος συγγραφέας Ilya Ilf κυκλοφορεί το σατυρικό του μυθιστόρημα «Οι Δώδεκα Καρέκλες», που έχει να κάνει με τον μικροκακοποιό Ostar Bender.
Τα επόμενα χρόνια, το μυθιστόρημα παίρνει τη θέση που του αξίζει στην Παγκόσμια Λογοτεχνία. Το 1938 το βιβλίο παίρνει τη μορφή ταινία στη Γερμανία με τίτλο «13 Καρέκλες» με τον Heinz Ruhmann. Ακολουθούν διάφορες άλλες κινηματογραφικές διασκευές. Το 1962 ο Κουβανός σκηνοθέτης Tomas Gutierrez μεταφέρει τη δράση στην Κούβα. Οι παράλληλες διαδρομές Κούβας και Σοβιετικής Ένωσης επιτρέπουν την ελεύθερη απόδοση του βιβλίου. Η καρτουνιστική εισαγωγή της ταινίας δίνει από την αρχή τη σατυρική χροιά της ταινίας. Το χιούμορ είναι διάχυτο σε όλη την ταινία καθώς, μέσω αυτού, προκαλείται η ηθική των «κυνηγών» του θησαυρού. Σαν παιδιά που παίζουν ο Ιππόλυτο και ο Πάδρε, αρπάζουν τις καρέκλες και βάζουν τρικλοποδιές ο ένας από τον άλλον. Αυτή η κωμωδία καταστάσεων καταφέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα και είναι απολαυστικότατη.

ΤΟΜΑΣ ΓΚΟΥΤΙΕΡΕΖ ΑΛΕΑ

Πρόκειται για διακεκριμένο Κουβανό σκηνοθέτη -παγκόσμιας κλάσης και αναγνώρισης- αλλά ταυτόχρονα γενάρχη και πατριάρχη της χώρας του στο σινεμά.
Προξενεί μάλιστα τεράστια εντύπωση και είναι φαινόμενο άξιον προς παρατήρηση και μελέτη, πως ο μικρός κινηματογράφος της Κούβας, εκ των πραγμάτων στρατευμένος με τον Κάστρο κατάφερε να αναδείξει τέτοια και τόσο αυθεντικά ταλέντα με ταινίες επιπέδου και υψηλής αισθητικής παρά την μετατροπή «μιας και μόνης»… ιδεολογίας.
Ήταν ακόμα και μέγας κινηματογραφόφιλος και γνώστης της ιστορίας της τέχνης. Μια ματιά στις ταινίες του μπορεί να το αποδείξει. Ας πούμε ο πολύκροτος ασπρόμαυρος “Θάνατος ενός γραφειοκράτη” αναπαράγει άψογα τις φόρμες του μπουλβάρ και οι αναφορές στις περίφημες κωμωδίες του “βωβού” κινηματογράφου και πολλά και αφομοιωμένες είναι.

Στις αριστουργηματικές “Μνήμες υπανάπτυξης“, την πιο δυτική από τις ταινίες του με επιρροές από την “νουβέλ-βαγκ” και το “σινεμά-βεριτέ” είναι εμφανείς.
Σε άλλες δημιουργίες του όπως π.χ. “Ο μυστικός δείπνος” τα καδραρίσματα είναι άψογα και παραπέμπουν σε γνωστούς ζωγράφους.
Ο Αλέα εκπροσώπησε άψογα ένα σινεμά υποδειγματικό. Εξυπηρετούσε συγκεκριμένους και κοινωνικούς χώρους και όρους χωρίς όμως να γίνεται υπηρέτης και αντικείμενο παραγγελιάς, ενώ από την άλλη μεριά λειτούργησε αιρετικά χωρίς σε έναν εξαιρετικό και αξιοζήλευτο φορμαλισμό.
Τα θέματα των ταινιών που μερικές φορές ιδιαίτερα ριζοσπαστικά (π.χ. “Οι επιζήσαντες”) διακρίνονταν από έναν σοφό διαλεκτικό σχεδιασμό, που εκδηλωνόταν στην φιλμική δομή και δημιουργούσε νοηματικές αλληλοκαλύψεις. Οι τελευταίες δικαίωναν το σινεμά χάρις στη δύναμη του δημιουργού να τις χαρίζει υψηλής ποιότητας “εμψύχωση” μεγάλων οπτικών προδιαγραφών. Έτσι ακριβώς εντυπωσιαζόταν και το διεθνές κοινό και κερδιζόταν και τα βραβεία στα ξένα φεστιβάλ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Αλέα δεν επέτρεψε στον χρόνο στα γεγονότα και στις πολιτικές εξελίξεις να τον ξεπεράσουν.
Ο Αλέα είναι συνδεδεμένος με ένα σινεμά που αγαπήθηκε ιδιαίτερα στην Ελλάδα στην δεκαετία του ’70 όταν με την μεταπολίτευση η υπερπολιτικοποίηση ακόμη και στην τέχνη ήταν το ζητούμενο.
Ωστόσο αποσυνδεδεμένο και από εκείνη την εποχή το έργο του επιζεί φρέσκο και ολοζώντανο.

Tomás Gutiérrez Alea: Στην υπηρεσία της επανάστασης

Ο σημαντικότερος σκηνοθέτης του σύγχρονου κουβανέζικου κινηματογράφου, ο Tomás Gutiérrez Alea –πέθανε το 1996, είναι επίσης και ο πιο γνωστός στο δυτικό κοινό.
Γεννήθηκε στην Αβάνα το 1928 και σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και κινηματογράφο στην Ιταλία, στο Centro Sperimentale di Cinematografia.
Έντονα επηρεασμένος από τον Ιταλικό Νεορεαλισμό, επέστρεψε, την δεκαετία του 50, στην Κούβα και εντάχθηκε στη ομάδα Nuestro Tiempo. Μαζί με τον σκηνοθέτη Julio Garcia Espinosa σκηνοθέτησαν το 1955, ένα ντοκιμαντέρ που απαγορεύτηκε από το καθεστώς. Συμμετείχε ενεργά στον αγώνα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα. Κεντρικό πρόσωπο στην κινηματογραφία της Κούβας μετά την επανάσταση, ο Tomas Gutierrez Alea είναι ένας από τους ιδρυτές του Instituto Cubano del Arte e Industrias Cinematograficos (ICAIC).
Το έργο του αντανακλά και καταγράφει τους ιδεολογικούς και πολιτικούς προβληματισμούς, τις εσωτερικές ανησυχίες της κουβανέζικης κοινωνίας. Με τις ταινίες του παρακολουθεί την πορεία της χώρας του από τον αγώνα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα, στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης και από τις δύσκολες συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου στα χρόνια του οικονομικού αποκλεισμού. Το έργο του εκτός από ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει πολιτικές σάτιρες ενάντια στην γραφειοκρατία, ιστορικά δράματα, πολιτικές αλληγορίες, κωμωδίες.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

La caperucita roja(1947) – Short film
El fakir(1947) – Short film
Una confusión cotidiana(1950) – Short film, based upon “A Common Confusion” by Franz Kafka
Il sogno de Giovanni Bassain (1953)
El Mégano(1955) – Documentary film, in collaboration with Julio García Espinosa, Alfredo Guevara, José Massip
La toma de La Habana por los ingleses (1958) – Documentary film
Esta tierra nuestra(1959) – Documentary film
Stories of the Revolution (Historias de la revolución/Ιστορίες της επανάστασης) (1960) – Fiction, 81 minutes
General Assembly (Asamblea general) (1960) – Documentary film, 14 minutes
Death to the Invader (Muerte al invasor) (1961) – Documentary film, 16 minutes
The Twelve Chairs (Las doce sillas) (1962) – Fiction, 97 minutes
Cumbite (1964) – Fiction, 82 minutes
Death of a Bureaucrat (Muerte de un burócrata/Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη) (1966) – Fiction, 85 minutes
Memories of Underdevelopment (Memorias del Subdesarrollo/Μνήμες υπανάπτυξης ) (1968) – Fiction, 97 minutes
Cuban Fight Against Demons (Una pelea cubana contra los demonios) (1971) – Fiction, 130 minutes
El arte del tabaco (1974) – Documentary film, 7 minutes
The Last Supper (La última cena/Ο μυστικός Δείπνος) (1976) – Fiction, 120 minutes
One Way or Another (De cierta manera) (1977)
The Survivors (Los sobrevivientes/Οι επιζήσαντες) (1979) – Fiction, 130 minutes
Up to a Certain Point (Hasta cierto punto) (1983) – Fiction, 88 minutes
Letters from the Park (Cartas del parque) (1988) – Fiction, 88 minutes
Far Apart (Contigo en la distancia) (1991) – Fiction, 27 minutes
Fresa y Chocolate (Φράουλα και σοκολάτα) (1993) – co-directed with Juan Carlos Tabío, Fiction, 110 minutes
Guantanamera (1995) – co-directed with Juan Carlos Tabío, Fiction, 101 minutes

Eslinda Núñez + Sergio Corrieri στο «Memorias del Subdesarrollo» (Μνήμες Υπανάπτυξης) του Tomás Gutiérrez Alea (1968).

ℹ️ [για τους πολύ σινεφίλ] Εξωτερικά links

Ο ΗΡΕΜΟΣ ΝΤΟΝ

Σκηνοθεσία: Ivan Pravov, Olga Preobrazhenskaya, Mikhail Provor
Σενάριο: Ivan Pravov, Olga Preobrazhenskaya, Mikhail Provor
Βασισμένο στο βιβλίο του Mikhail Sholokhov «Ήρεμος Ντον»
Παραγωγή: Ρωσία, 1930, Γλώσσα: Βωβό με υπότιτλους, Διάρκεια: 91’
Οι απλοί άνθρωποι παρασύρονται στη δίνη των γεγονότων της Μεγάλης Ιστορίας
Η σύγκριση με το «Πόλεμος και Ειρήνη» είναι απολύτως επιτυχημένη.

ℹ️ «Ο ήρεμος Ντον» (Βραβείο Νόμπελ 1963) είναι το πιο αξιόλογο έργο της παγκόσμιας αντιπολεμικής λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας βλέπει τα γεγονότα με τα μάτια του εργαζόμενου που στη δύσκολη μοίρα του, προστέθηκαν καινούργια μαρτύρια. Ο Σόλοχοφ είναι ο αγαπημένος συγγραφέας των νέων που αγωνίζονται στην πρωτοπορία για την παγκόσμια ειρήνη. Έδειξε με απλό και παραστατικό τρόπο τί είναι η πραγματική προλεταριακή επανάσταση, τί προσπάθειες χρειάστηκαν για την επιτυχία της στην ΕΣΣΔ, πόσο αίμα χύθηκε και πώς, τέλος, εγκαθιδρύθηκε για πρώτη φορά στον κόσμο η πιο δημοκρατική εξουσία -η Σοβιετική εξουσία- στο ένα έκτο της γήινης σφαίρας.

Σύνοψη

Η πρώτη κι εξαιρετική παρουσίαση του μυθιστορήματος του Σολόκχοφ.
Η φτωχή Αξινιά, παντρεμένη με έναν σκληρό σύζυγο, τον Στέπαν, αναζητά καταφύγιο στην αγκαλιά του εραστή της, Γκριγκόρι. Οι δυσκολίες προκύπτουν όταν ο Στέπαν ενημερώνεται για την απιστία της. Περαιτέρω επιπλοκές προκύπτουν όταν ο Γκριγκόρι αναγκάζεται να παντρευτεί τη Νατάλια που τον αγαπά και γνωρίζει τον έρωτά του για την Αξίνια. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος παρεμβαίνει και ο Γκριγκόρι φεύγει για το μέτωπο όπου αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο την αδικία , όταν βλέπει τους αγρότες να αγωνίζονται και πεθαίνουν για να προστατεύσουν τα αγροκτήματα των πλούσιων γαιοκτημόνων.

Υπόθεση

Το μυθιστόρημα ασχολείται με τη ζωή των Κοζάκων που ζουν στην κοιλάδα του ποταμού Don στις αρχές του 20ού αιώνα, πιθανώς γύρω στο 1912, λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από την οικογένεια Melekhov του Tatarsk, οι απόγονοι κοζάκου που, για τη φρίκη πολλών, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κριμαίας, πήρε ως σύζυγο μία Τουρκάλα αιχμάλωτη. Η σύζυγός του κατηγορείται για μαγεία από τους προληπτικούς γείτονες του Melekhov, οι οποίοι προσπαθούν να την σκοτώσουν, αλλά αποτρέπονται από τον σύζυγό της.
Οι απόγονοί τους, ο γιος και οι εγγόνες τους, είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας και συχνά αποκαλούνται συχνά «Τούρκοι». Παρ’ όλα αυτά, τυγχάνουν μεγάλου σεβασμού των ανθρώπων του Tatarsk.
Ο δευτερότοκος γιος, Γκριγκόρι Παντελεγιέφ Μέλεχοφ, είναι ένας ελπιδοφόρος νεαρός στρατιώτης που ερωτεύεται την Αξίνια, τη σύζυγο του Στέπαν Αστακόφ, οικογενειακού φίλου. Ο Στέπαν τη χτυπά τακτικά και δεν υπάρχει αγάπη μεταξύ τους. Ο έρωτας του Γκριγκόρι και της Αξίνια δημιουργούν διαμάχη μεταξύ του συζύγου της και της οικογένειάς του.
Τόσο ο έρωτας του ζευγαριού όσο και ο επικείμενος Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, συνθέτουν την πλοκή της ταινίας. Ο πόλεμος ενέπλεξε τους καλύτερους νεαρούς Κοζάκους στον πιο αιματηρό πόλεμο της Ρωσίας.
Η δράση κινείται προς το αυστριακό-ουγγρικό μέτωπο, όπου ο Γκριγκόρι καταλήγει να σώζει τη ζωή του Στέπαν, αλλά αυτό δεν τερματίζει τη διαμάχη. Ούτε αυτή η πράξη θα δώσει τέλος στη διαμάχη μεταξύ του Γκριγκόρι και του Στεπάν. Θα ακολουθήσει η Οκτωβριανή Επανάσταση, η επιστροφή στην πατρίδα, ο εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία και την περιοχή του Ντον. Ο Γκριγκόρι θ’ αλλάξει στρατόπεδο πολλές φορές για να βρεθεί τελικά σ’ αυτό των ηττημένων. Ο Γκριγκόρι, με την επιμονή του πατέρα του, παίρνει μια σύζυγο, τη Νατάλια, αλλά εξακολουθεί να αγαπά την Αξινία.

Η ταινία ασχολείται όχι μόνο με τους αγώνες και τα δεινά των Κοζάκων, αλλά και με το ίδιο το τοπίο, το οποίο ζωντανεύει ζωηρά μέσα από τις εικόνες του Ivan Pravov, της Olga Preobrazhenskaya και του Mikhail Provor.
Δίπλα στα διάσημα ονόματα που θεμελίωσαν το σοβιετικό σινεμά, όπως αυτά των Αϊζενστάιν, Βερτόφ, Πουντόβκιν και Ντοβζένκο, μια σειρά ταλαντούχων σκηνοθετών γέμισαν τη δεκαετία του 1920 τις οθόνες της χώρας τους με βωβά μίνι αριστουργήματα, πολλά από τα οποία έφτασαν στον υπόλοιπο κόσμο έπειτα από δεκαετίες. Ανάμεσα στους σπουδαίους δημιουργούς της, οι Ιβάν Πραβόφ και Όλγα Πρεομπραζένσκαγια συνεργάστηκαν στενά μεταξύ 1927 και 1941, με κορυφαία στιγμή τον «Ήρεμο Ντον» (1930).

Mikhail Sholokhov

Γεννηθηκε το 1905 σε ένα χωριό κοζάκων στις όχθες του ποταμού Ντον. Έζησε από κοντά τα γεγονότα της Επανάστασης του 1917 και του εμφύλιου πολέμου στην περιοχή του και τα απεικόνισε στο τρίτομο έργο του Ο ήρεμος Ντον (1928-1933).

Στο μυθιστόρημά του αυτό αποκαλύπτει την ουσία των γεγονότων σε μια πλατιά αφήγηση, πλούσια σε ανθρώπινους τύπους. Οι ήρωές του είναι, κυρίως, χωρικοί της περιοχής του Ντον και τους παρουσιάζει με όλη τους τη ζωτικότητα, όπως αυτή εκδηλώνεται στις σχέσεις τους με τη γη, τις οικογένειές τους και τους ανθρώπους. Ο Σολόχοφ θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του κοινωνικού ρεαλισμού. Το 1965 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας.
Το τετράτομο έργο (με 8 μέρη) γράφτηκε από το 1926 έως το 1940 και δημοσιευόταν σε συνέχειες σε διάφορα έντυπα [π.χ. τα λογοτεχνικά περιοδικά «Октябрь» (Οχτώβρης) και«Новый мир» (Νέος Κόσμος)]. Περιγράφει τις περιπέτειες μιας οικογένειας Κοζάκων εγκατεστημένων στην περιοχή της Βιοσένσκαγια, κοντά στο Ραστόφ. Ο πατριάρχης των Μέλεχοφ, παππούς του κεντρικού ήρωα του μυθιστορήματος, επέστρεψε από τον Κριμαϊκό Πόλεμο παντρεμένος με μια Τατάρισσα, η οποία είχε αντιμετωπιστεί από τους συγχωριανούς με περιφρόνηση και φόβο κι είχε κατηγορηθεί για μάγισσα. Ακόμη και στην εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται η υπόθεση του έργου τα μέλη της οικογένειας έχουν το προσωνύμιο «Τούρκοι».
Πρόκειται για μια αριστοτεχνική παρουσίαση ενός θέματος κλασσικού για την παγκόσμια λογοτεχνία: πώς οι απλοί άνθρωποι παρασύρονται στη δίνη των γεγονότων της Μεγάλης Ιστορίας. Από την άποψη αυτή, η σύγκριση με τον Τολστόι και ειδικότερα με το «Πόλεμος και Ειρήνη» είναι απολύτως επιτυχημένη.

Ο «Ήρεμος Ντον» μεταφέρθηκε τρεις φορές στον κινηματογράφο, την πρώτη μάλιστα χωρίς καν να έχει ολοκληρωθεί (1930, σκηνοθεσία Όλγκα Πριαμπραζένσκαγια και Ιβάν Πράβαφ).
Η πιο κλασσική είναι μάλλον αυτή του 1957-1958 (σε τρία μέρη) από τον Σιργκέι Γκεράσιμαφ, με τον Πιοτρ Γκλέμπαφ ως Γκριγκόρι και την Ελίνα Μπιστρίτσκαγια ως Αξίνια.
Η τρίτη απόπειρα μεταφοράς του μυθιστορήματος στη μεγάλη οθόνη ήταν αυτή του Σεργκέι Μπανταρτσούκ το 1992-1993, με τον Ρούπερτ Έβερεττ και τη Γαλλίδα Ντελφίν Φορέ στους βασικούς ρόλους.
Έμεινε ανολοκλήρωτη εξαιτίας του θανάτου του σκηνοθέτη το 1994. Ο γιος του, ο Φιόνταρ Μπανταρτσούκ, κατόρθωσε κατά κάποιο τρόπο να την ολοκληρώσει: το φιλμ προβλήθηκε στη ρωσική τηλεόραση με τη μορφή μίνι τηλεοπτικής σειράς.

Olga Preobrazhenskaya

Η Όλγα Προφρασφένσκαγια ήταν θεατρική και κινηματογραφική ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και καθηγήτρια.
Σπούδασε στο στούντιο του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας (1905-1906), στη συνέχεια εργάστηκε σε επαρχιακά θέατρα. Έκανε το ντεμπούτο της το 1913. Το 1915 έπαιξε αρκετούς ρόλους γνωστών ηρωίδων: Λίζα (Ευγενής Φωλιά του Τουργκένεφ), Νατάσα Ροστόφ (Πόλεμος και Ειρήνη του Τολστόι) κα.

Από το 1916 δούλεψε ως σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Συντάχθηκε μαζί με τον Βλαντιμίρ Γκαρντίν .
Το 1918 έως το 1925, δίδαξε στην Πρώτη Κρατική Κινηματογραφική Σχολή (τώρα VGIK).
Από το 1925 εργάστηκε μόνο ως σκηνοθέτης.
Το 1927-1941 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Ivan Pravov για το “σημαντικότερο σκηνοθετικό έργο του βωβού κινηματογράφου, στις ταινίες: “Ryazan women” (1927), “The Last Attraction” (1929), “The Quiet Don” (1930), “Enemy Paths” (1935), “Stepan Razin” (1939 ), “The guy from the taiga” (1941).

IMDB LINK

Funeral Parade of Roses (1969)

Η ΠΕΝΘΙΜΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΡΟΔΩΝ του Τόσιο Ματσουμότο | για πρώτη φορά σε εμπορική διανομή | επετειακή Έκδοση στα 50χρονα (αποκατεστημένη)

Προσπαθώντας να ξεφύγει από ένα δραματικό παρελθόν που εξακολουθεί να τη στοιχειώνει, μία νεαρή τραβεστί συνάπτει δεσμό με τον αρκετά μεγαλύτερό της σε ηλικία ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου στο οποίο εργάζεται.
Δεν γνωρίζει όμως πως εκείνος κατέχει το το κλειδί στο τραγικό πεπρωμένο που την περιμένει.
H ταινία προέκυψε από μία αυθόρμητη ανάγκη ενός καλλιτέχνη να μεταφράσει με κινηματογραφικούς όρους τις σαρωτικές αλλαγές που διέκρινε να συντελούνται στον συλλογικό ψυχισμό γύρω του. Ως ντοκουμέντο ενός αθέατου Tόκιο που επιχειρεί την σεξουαλική του απελευθέρωση και απενοχοποίηση, η ταινία διατηρεί ακόμα και σήμερα μία αυθεντικότητα κι έναν χαρακτήρα που την κάνουν μοναδική.

Σκηνοθεσία: Toshio Matsumoto
Σενάριο: Toshio Matsumoto
Φωτογραφία / Cinematography: Tatsuo Suzuki
Mουσική: Joji Yuasa
Mοντάζ – Editor: Toshie Iwasa
Hθοποιοί (βασικό Cast): Peter Osamu Ogasawara Shotari Akiyama