Την ΚΝίτισσα Σωτηρία Βασιλακοπούλου, που δολοφονήθηκε πριν από 42 χρόνια στην πύλη της ΕΤΜΑ την ώρα που μοίραζε προκηρύξεις για την ακρίβεια και την ανεργία έξω από το εργοστάσιο, τίμησαν σήμερα, για ακόμα μία χρονιά φοιτητές, νέοι και νέες και εργαζόμενοι ενώ ανανέωσαν την υπόσχεση συνέχισής του αγώνα για σπουδές, εργασία και ζωή με δικαιώματα.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που διοργάνωσαν ο Φοιτητικός Σύλλογος Παντείου και η Ομοσπονδία και το Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργίας – Ιματισμού – Δέρματος και που έγινε στον κήπο του Παντείου στο όποιο ήταν φοιτήτρια η Σωτηρία, μέλη του ΔΣ του Φοιτητικού Συλλόγου Παντείου, κατέθεσαν λίγα λουλούδια στο μνημείο της, που κοσμεί το χώρο του πανεπιστημίου ενώ τήρησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη της.
«Η Σωτηρία αποτελεί παράδειγμα για εμάς τις νέες φοιτήτριες και τους νέους φοιτητές στο σήμερα»
«Η Σωτηρία αποτελεί παράδειγμα για εμάς τις νέες φοιτήτριες και τους νέους φοιτητές στο σήμερα. Μας δείχνει πως όλα κατακτιούνται με τον συλλογικό αγώνα, πως δεν θα φοβηθούμε να τα βάλουμε ακόμα και με αυτούς, που μπορεί σήμερα να μοιάζουν με μεγάλα θηρία, πως κάνεις δεν είναι μόνος του ενάντια στο βάρβαρο σύστημα που δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή» ανέφερε η Γεωργία Τσαγκάρη, πρόεδρος Φοιτητικού Συλλόγου και πρόσθεσε πως «η θέση του Φοιτητικού κινήματος είναι στο πλευρό του ταξικά προσανατολισμένου εργατικού κινήματος. Γιατί είμαστε η νέα βάρδια εργαζομένων, καθώς ήδη πολλοί από εμάς εργάζονται. Κάποιοι φοιτητές απασχολούνται ήδη σε κλάδους όπως οι τηλεπικοινωνίες, ο επισιτισμός, το εμπόριο, ακόμα και στη βαριά βιομηχανία. Πολλές είναι οι φορές που κάνουμε μεροκάματο και χάνουμε τα μαθήματα μας και άλλες που δεν μας δίνεται καν φοιτητική άδεια και μας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό για να διαλέξουμε δουλεία ή εξεταστική».
Τόνισε ακόμα πως «η στάση της Σωτηρίας μας φέρνει πάντα στο μυαλό το σύνθημα “Φοιτητές – Εργατιά μια φωνή και μια γροθιά”. Γιατί πέρα από όλα αυτά, όλοι οι φοιτητές, είμαστε παιδιά εργατικών – λαϊκών οικογενειών και αντιμετωπίζουμε όλοι τις ίδιες καταστάσεις. Φοιτητές που δυσκολεύονται οικονομικά να σπουδάσουν μακριά από το σπίτι τους και κάθε χρόνο μένουν πολλοί εκτός των μετεγγραφών, φοιτητές από την επαρχία στους οποίους δεν γίνεται πολλές φορές δεκτή η αίτηση τους για στέγαση στις εστίες. Τρέμει το φιλοκάρδι το δικό μας και των οικογενειών μας όταν έρχεται η ώρα να φτάνει λογαριασμός στα χέρια μας, όταν έρχεται η ώρα να πληρώσουμε το νοίκι. Φοβόμαστε μήπως αρρωστήσουμε εμείς ή κάποιος από την οικογένεια μας και δεν έχουμε την κατάλληλη περίθαλψη. Ψαχνόμαστε κάθε χρόνο να βρούμε πως θα κάνουμε και κάτι δημιουργικό πέρα από τη σχολή μας, να ασχοληθούμε με τον πολιτισμό, με τον αθλητισμό, χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουμε παραπάνω και να επιβαρύνουμε οικονομικά τις οικογένειες μας».
Υπογράμμισε πως «ο μόνος δρόμος μας είναι η αλληλεγγύη και η κοινή πάλη φοιτητών και εργαζομένων απέναντι σε κοινούς αντιπάλους» και «οργανώνουμε κοινή πάλη κόντρα στους επικίνδυνους σχεδιασμούς που εμπλέκουν τη χώρα μας στον πόλεμο» και ότι «τιμάμε τη μνήμη της Σωτηρίας καθημερινά παλεύοντας για τις σύγχρονες ανάγκες μας, για τα δικαιώματα μας σε ζωή, μόρφωση, δουλειά. Τιμάμε τη Σωτηρία στους αγώνες που δίνουμε ως φοιτητές, παιδιά λαϊκών οικογενειών που θέλουμε να γίνουμε ολοκληρωμένοι επιστήμονες, δουλεύοντας στο αντικείμενο πάνω στο οποίο σπουδάζουμε και με όρους εργασίας ανθρώπινους και όχι ζούγκλας. Τιμάμε τη Σωτηρία με αλληλεγγύη μεταξύ των φοιτητών και των εργαζομένων και όχι με ανταγωνιστικό πνεύμα και πατήματα επί πτωμάτων, όπως μας θέλουν να κάνουμε. Γιατί εχθρός μας δεν είναι ο συνάδελφος μας, αλλά αυτοί που τσακίζουν τα δικαιώματα μας και μας αφήνουν να ζούμε με μισθούς πείνας».
Καταλήγοντας ξεκαθάρισε πως «συνεχίζουμε μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους, να δυναμώνουμε τον αγώνα μας κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική, κόντρα σε αυτούς που δεν μας αφήνουν να ζούμε με βάση τις δυνατότητες της εποχής. Το παράδειγμα της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου πρέπει να αναδειχθεί και να γίνει γνωστό σε κάθε φοιτητή του Παντείου Πανεπιστημίου, διότι από την ηρωική στάση της, από το ανάστημα που σήκωσε, παίρνουμε δύναμη και θάρρος για τους αγώνες που δίνουμε και έχουμε ακόμα πολλούς να δώσουμε. Σωτηρία πορευόμαστε στα βήματα σου, δεν το βάζουμε κάτω, προχωράμε με αισιοδοξία που πηγάζει από τον δίκιο του αγώνα μας!».
«Στο παράδειγμα της Σωτηρίας εκφράστηκε η σχέση μεταξύ φοιτητικού και εργατικού κινήματος»
«Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στη σχολή της για να τιμήσουμε τη μνήμη της δίνοντας υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα της μέχρι το τέλος» επεσήμανε η Ελένη Μενεγάκη, μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας και του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργίας – Ιματισμού – Δέρματος.
Σημείωσε πως η δολοφονία της Σωτηρίας καθώς και τα γεγονότα που ακολούθησαν «αποδεικνύουν ότι το κεφάλαιο μπορεί να γίνει αδίστακτο όταν πρόκειται να προστατεύσει τα κέρδη του. Το παράδειγμα της Σωτηρίας δείχνει ότι οι νόμοι και η δικαιοσύνη υπάρχουν μόνο για να εξασφαλίζουν το “ιερό” και αναφαίρετο δικαίωμα των μονοπωλίων, να ξεζουμίζουν τους εργάτες και τις οικογένειες τους. Ότι η δημοκρατία και η ελευθερία σταματάνε έξω από τους χώρους δουλειάς. Άλλωστε η δολοφονία της Σωτηρίας έγινε τη δεκαετία του 80, τότε που όπως λένε “εδραιώθηκε η δημοκρατία”». Στο παράδειγμα της Σωτηρίας εκφράστηκε η σχέση μεταξύ φοιτητικού και εργατικού κινήματος» και ότι «αν και φοιτήτρια η Σωτηρία δεν δρούσε μόνο μέσα στο αμφιθέατρο. Έπεσε έξω από την πύλη του εργοστασίου σε μια από τις εξορμήσεις της σπουδάζουσας νεολαίας για την ενημέρωση και κινητοποίηση των εργαζομένων».
Ανέφερε επίσης ότι είναι ολοένα και πιο ορατό το ενδεχόμενο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, πως είναι πιθανή μια νέα καπιταλιστική οικονομική κρίση και ότι «μπροστά μας θα επανέλθουν νέα διλήμματα προκειμένου να μας χειραγωγήσουν για να αποδεχτούμε να μετράμε τη ζωή μας με το σταγονόμετρο». Έτσι, μπροστά στο δίλημμα με τη σταθερότητα της αντιλαϊκής πολιτικής που μας τσακίζει ή με την οργάνωση της πάλης και τη συλλογική διεκδίκηση μέσα από τα σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους, για ζωή με σύγχρονα δικαιώματα «έχουμε την πείρα να απαντήσουμε. Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν τα 2 τελευταία χρόνια και μέσα στις συνθήκες της πανδημίας έδειξαν ότι οι εργαζόμενοι, αν κατάφεραν έστω και το παραμικρό ήταν γιατί στηρίχθηκαν στις δικές τους δυνάμεις, στη δική τους πάλη. Δεν υπάρχουν σωτήρες που θα τους σώσουν αν οι ίδιοι δεν σηκώσουν κεφάλι, δεν ξεπεράσουν το φόβο και τη μοιρολατρία και δεν μετατρέψουν την αγανάκτηση και την οργή τους σε οργανωμένη δύναμη και δράση».
«Έχουμε συνείδηση ότι ο αγώνας που δίνουμε είναι σκληρός και δύσκολος. Με ανόδους και πισωγυρίσματα» είπε και κατέληξε πως «εχουμε οδηγό όμως την ιστορία του εργατικού λαϊκού κινήματος, τους ήρωες της τάξης μας για να τον βαδίσουμε μέχρι το τέλος».
902.gr
