Ένας χρόνος πανδημίας και τα βάσανα για την εργατική τάξη αυξήθηκαν καθώς έζησε και ζει με τον φόβο του κορονοϊού, αλλά και τον φόβο της ανεργίας, της απληρωσιάς, της περικοπής όσων δικαιωμάτων της απέμειναν, ζει την ασυδοσία των εργοδοτών στους χώρους δουλειάς, και την ίδια ώρα το μόνο ενδιαφέρον της κυβέρνησης είναι να προχωρήσει απρόσκοπτα η πολιτική που ενισχύει την υγεία ως εμπόρευμα, τονίζει το ΠΑΜΕ.
Ακόμη και τα μέτρα που πάρθηκαν για τη στήριξη των εργαζομένων ήταν στην ουσία μέτρα που απάλλασσαν τη μεγαλοεργοδοσία από μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές, σημειώνει και προσθέτει πως όλο αυτό το διάστημα περίσσεψε η ατομική ευθύνη, η κρατική τρομοκρατία και καταστολή απέναντι σε όλους όσοι διεκδικούν. Και την ίδια ώρα η πραγματική εικόνα της Δημόσιας Υγείας είναι: Έλλειψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, έλλειψη υποδομών, έλλειψη ΜΕΘ και φαρμάκων.
Το ΠΑΜΕ τονίζει ότι υπάρχει διέξοδος. «Μπροστά στα αδιέξοδα που φέρνει η βαρβαρότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος υπάρχει ελπίδα, υπάρχει προοπτική να στρίψει το τιμόνι εκεί που ο εργαζόμενος θα ζει με ικανοποιημένες τις σύγχρονες ανάγκες του. Εκεί που οι εργαζόμενοι θα κάνουν κουμάντο στον πλούτο που με καθημερινό και συνεχή ιδρώτα παράγουν και τον απολαμβάνουν μια χούφτα παράσιτα. Να πιστέψουμε λοιπόν ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Δεν είναι ανίκητοι!», τονίζει και καλεί «σε μαζικοποίηση των Συνδικάτων, απαλλαγή από τους εργατοπατέρες που στήριξαν και στηρίζουν τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση, οργάνωση της εργατικής τάξης».
ΠΑΜΕ Ένας χρόνος πανδημίας – Ένα έγκλημα διαρκείας
Η ανακοίνωση έχει ως εξής:
Ένας χρόνος πανδημίας
Ένα έγκλημα διαρκείας
Ένας χρόνος που για την εργατική τάξη αυξήθηκαν τα βάσανα, ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα. Έζησε και ζει έχοντας τον φόβο του κορονοϊού, αλλά και τον φόβο της ανεργίας, της απληρωσιάς, της περικοπής όσων δικαιωμάτων της απέμειναν. Έζησε και ζει την ασυδοσία των εργοδοτών στους χώρους δουλειάς, που το μόνο που τους νοιάζει είναι πώς θα αυξηθούν τα κέρδη τους. Να μην αγγίξει η κρίση την κερδοφορία τους. Όπως και το μόνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι να προχωρήσει απρόσκοπτα η πολιτική που ενισχύει την Υγεία ως εμπόρευμα, την πολιτική που οδηγεί την παράδοσή της στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στους τομείς της Τεχνολογίας, της Υγείας και της βιομηχανίας είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται με ρυθμό 36% ως 44, κι αυτό μόνο για το πρώτο τετράμηνο της πανδημίας.
Όλο αυτό το διάστημα περίσσεψε η ατομική ευθύνη, η κρατική τρομοκρατία και καταστολή απέναντι σε όλους όσοι διεκδικούν, οργανώνουν, βγαίνουν στον δρόμο. Θέλουν η μάσκα να αποτελέσει φίμωτρο. Η εργοδοτική τρομοκρατία και η εκμετάλλευση οδηγεί σε εγκλήματα όπως η νόσηση και ο θάνατος δεκάδων συναδέλφων από χώρους δουλειάς, αφού ακόμα κι αν είσαι ασθενής από κορονοϊό πρέπει να δουλεύεις.
Από την άλλη, ακόμα και όταν υπάρχει ανάγκη να βρεθούμε στο νοσοκομείο, εκεί βλέπουμε την πραγματική εικόνα της Δημόσιας Υγείας: Έλλειψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, έλλειψη υποδομών, έλλειψη ΜΕΘ και φαρμάκων. Η κατάσταση με τα εμβόλια έχει εμπλακεί στις μυλόπετρες του ανταγωνισμού μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται τις ανάγκες του λαού για να γίνει καλά.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η τάξη των εκμεταλλευτών μας, αυξάνουν τον βαθμό της εκμετάλλευσης, μειώνουν συνεχώς την αξία της εργατικής δύναμης, βάζουν εμπόδια στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στα συνδικάτα της.
Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από το πείσμα και τη γρηγοράδα που η κυβέρνησή τους φέρνει και ψηφίζει στη Βουλή τις απαιτήσεις τους, τους νόμους τους για να αυξηθεί η εκμετάλλευση, άρα η αύξηση των κερδών τους. Να δυναμώνει η κυριαρχία τους.
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση και μέσα στην πανδημία, ενώ ο λαός έχανε και χάνει τους δικούς του ανθρώπους, οι κερδισμένοι από την πολιτική της κυβέρνησης και τα μέτρα που πήρε είναι τα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Από τα παραπάνω ένα πράγμα γίνεται ξεκάθαρο.
Όλα για την εργοδοσία.
Ακόμη και τα μέτρα που πάρθηκαν για τη στήριξη των εργαζομένων, ήταν στην ουσία μέτρα που απάλλασσαν τη μεγαλοεργοδοσία από μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές.
Με άλλα λόγια …πληρώνουμε την εργοδοσία για να μας δίνει δουλειά, ακόμη και τα ψίχουλα.
Το ερώτημα όμως είναι: Υπάρχει διέξοδος;
Εμείς λέμε ναι!
Μπροστά στα αδιέξοδα που φέρνει η βαρβαρότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος υπάρχει ελπίδα, υπάρχει προοπτική να στρίψει το τιμόνι εκεί που ο εργαζόμενος θα ζει με ικανοποιημένες τις σύγχρονες ανάγκες του. Εκεί που οι εργαζόμενοι θα κάνουν κουμάντο στον πλούτο που με καθημερινό και συνεχή ιδρώτα παράγουν και τον απολαμβάνουν μια χούφτα παράσιτα.
Να πιστέψουμε λοιπόν ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Δεν είναι ανίκητοι!
Όμως είναι επιτακτική ανάγκη να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα. Να απαλλαγούν από τους εργατοπατέρες που στήριξαν και στηρίζουν τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση.
Να συμβάλλουμε να οργανωθεί η εργατική τάξη. Να μην είναι κανείς ανοργάνωτος.
Σε κάθε χώρο δουλειάς να υπάρξει συλλογική μορφή οργάνωσης με δράση, με πρωτοβουλίες, για να σπάει ο φόβος, η τρομοκρατική παρέμβαση της εργοδοσίας, η πολιτική της κυβέρνησης, η λογική “δεν γίνεται τίποτα”.
Γιατί κανείς δεν μπορεί μόνος του να αντιμετωπίσει την επίθεση που δεχόμαστε».
