Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Σαν σήμερα, στις 24 Ιούλη 1934, δημοσίευονταν ο πεντάχρονος απολογισμός του νόμου υπ’ αριθμόν 4229 του 1929 «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών». Ήταν το περίφημο «Ιδιώνυμο» που αντιμετώπιζε τον κομμουνισμό ως «ειδικό αδίκημα» προβλέποντας σειρά μέτρων για την καταστολή του. Βασικός στόχος του νόμου 4222/1929 δεν ήταν άλλος από την συντριβή της δράσης του ΚΚΕ στο πλαίσιο της θωράκισης της αστικής εξουσίας. Σύμφωνα με τον απολογισμό:
Επί κυβέρνησης Ελ. Βενιζέλου δολοφονήθηκαν 27 εργάτες και αγρότες, συνελήφθησαν 13.050, από τους οποίους οι 2.400 καταδικάστηκαν συνολικά σε 2.054 χρόνια φυλακής και 884 χρόνια εξορίας. Στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου στάλθηκαν 120 κομμουνιστές φαντάροι.
Επί κυβέρνησης Κ. Τσαλδάρη δολοφονήθηκαν 10 εργάτες και αγρότες, συνελήφθησαν 3.725, από τους οποίους οι 785 καταδικάστηκαν συνολικά σε 570 χρόνια φυλακής και 436 χρόνια εξορίας. Στο Καλπάκι στάλθηκαν 54 φαντάροι.
Βασανίστηκαν επίσης 300 πολίτες, τραυματίστηκαν 305, απαγορεύτηκαν 160 συγκεντρώσεις, διαλύθηκαν βίαια άλλες 128, ενώ έγιναν και 138 επιδρομές σε γραφεία σωματείων, τυπογραφεία, κλπ.
Κατά την συζήτηση για το νομοσχέδιο στη Βουλή, στις 3 Απρίλη 1929, ο Ελ. Βενιζέλος είχε επιχειρήσει με παραπλανητικά ρητορικά τεχνάσματα να δικαιολογήσει την πολιτική του:
«Το νομοσχέδιον δεν επιδιώκει να διώξη τον κομμουνισμόν ως ιδέαν αλλά τη Γ’ Διεθνή και τας μπολσεβικικάς αρχάς αυτής, αίτινες απέχουν πολύ του ιδεώδους κομμουνισμού. Το νομοσχέδιον επιδιώκει τη δίωξιν των οπαδών της Γ’ Διεθνούς. Δε δυνάμεθα να διώξωμεν τον κομμουνισμόν, διότι και ο Χριστός υπήρξε κήρυξ της ιδέας αυτής. Ο Χριστός διεκήρυξε πρώτος τον κομμουνισμόν, αλλά από την υψηλήν ιδεολογίαν του κομμουνισμού μέχρι των ανατρεπτικών ενεργειών των ανθρώπων της Μόσχας, υπάρχει διαφορά».
Είναι προφανές ότι ο Βενιζέλος ψεύδονταν. Ο πραγματικός του φόβος είχε τις ρίζες του στην επιτυχία της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και στην διεθνή απήχηση που είχε ο λενινισμός σε πλατιές εργατικές μάζες. Η αστική τάξη και μαζί της το πολιτικό προσωπικό που την υπηρετούσε έτρεμαν στην ιδέα ότι οι εργαζόμενοι, υπό την καθοδήγηση των κομμουνιστών, μπορούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα των μπολσεβίκων και να αμφισβητήσουν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.
Το βενιζελικό «Ιδιώνυμο» υπήρξε προάγγελος του κύματος αντικομμουνιστικών διώξεων (εκτελέσεων, φυλακίσεων, εξορίας, κλπ) που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια, από τη δικτατορία Μεταξά και το μετεμφυλιακό αστικό κράτος (Α.Ν 509/1947) μέχρι την Χούντα. Η σφραγίδα του Βενιζέλου υπάρχει ανεξίτηλη στα ξερονήσια και τους τόπους εξορίας όπου μαρτύρησαν χιλιάδες κομμουνιστές, αγωνιστές και πρωτοπόροι εργαζόμενοι.
Αυτόν τον πρωταθλητή του αντικομμουνισμού, τον άνθρωπο που κατ’ εντολή των Αγγλογάλλων έστειλε ελληνικά στρατεύματα στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία ενάντια νεαρή Σοβιετική Ρωσία το 1918 και που φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την καταστροφή που ακολούθησε το 1922, η αστικη τάξη φρόντισε να τον αναδείξει σε «εθνάρχη», τιμώντας τον με κάθε δυνατό μέσο. Αεροδρόμια, αγάλματα, δρόμοι και πλατείες πήραν τ’ όνομα του, για να θυμίζουν τις σπουδαίες υπηρεσίες που προσέφερε στην άρχουσα τάξη.
Πράγματι, το όνομα του Ελευθέριου Βενιζέλου αξίζει να μείνει – και θα μείνει – στην ιστορία, ως ένας από τους διαπρεπεστέρους και πιο ικανούς πολιτικούς εκπροσώπους των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης. Τα όποια προσωπικά του ταλέντα, την αδιαμφισβήτητη ευφυία και πολύπλευρη μόρφωσή του, ο κρητικός πολιτικός τα έθεσε εξ’ ολοκλήρου στην υπηρεσία των κεφαλαιοκρατών και των ξένων συμμάχων τους.
Ο «επικήδειος» που του επιφύλασσε ο «Ριζοσπάστης» την επομένη του θανάτου του, στις 19 Μάρτη 1936, συνοψίζει την αλήθεια για τον περίφημο «εθνάρχη» Βενιζέλο και γι’ αυτό τον παραθέτουμε αυτούσιο:
«Πέθανε ο Βενιζέλος ο μεγαλείτερος σύγχρονος πολιτικός της αστικοτσιφλικάδικης Ελλάδας. Και ο θάνατός του δεν μπορεί παρά νάχει συνέπειες σοβαρές πάνω στην εξέλιξη της εσωτερικής μας κατάστασης, μια και θα προκαλέσει, αργά είτε γρήγορα, μεγάλες ανακατατάξεις, τόσο μέσα στο κόμμα του των Φιλελευθέρων, όσο και γενικώτερα μέσα στο αστικοφτσιφλικάδικο στρατόπεδο.
Τόσο λοιπόν απ’ την πλευρά αυτή, όσο και απ΄την πλευρά των συμπερασμάτων, που θα πρέπει να βγάλουν οι εργαζόμενοι απ’ τη ζωή του αστού αυτού πολιτικού, που τόσες μάζες συγκίνησε και παράσυρε, και τόσο πολύ επίδρασε πάνω στη ζωή και στην κατάσταση του εργαζόμενου Λαού και του τόπου, ενδιαφερόμαστε άμεσα για τη ζωή και το έργο του πρώην “επαναστάτη” και κατοπινά μεγαλοπλουτοκράτη πολιτικού.
Δεν χωρά καμμιά αμφιβολία ότι ο Βενιζέλος ξεπερνά και σκιάζει, σ’ όλο το διάστημα της πολιτικής σταδιοδρομίας του, όλους τους άλλους πολιτικούς αντιπάλους του. Ξεκίνησε απ’ την Κρήτη σαν “επαναστάτης” ενάντια στον ζυγό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και παρουσιάστηκε σαν πρωταγωνιστής στην πολιτικήν σκηνή της Ελλάδας σε μια στιγμή, που η αστικοτσιφλικάδικη φαυλοκρατία είχε μαζέψει τόσες συμφορές και καταστροφές, ώστε ο Λαός ξεσηκωνότανε ζητώντας να την σαρώσει και ν’ ανοίξει καινούργιους δρόμους για ένα καλλίτερο μέλλον.
Ολο το “μεγαλείο” και οι ικανότητες του Βενιζέλου, βρίσκονται στο ότι μπόρεσε να συλλάβει και να εκφράσει τις ανάγκες της εποχής του, του 1909. Και όλη του η μικρότητα βγαίνει απ’ το γεγονός ότι τις ξεχωριστές αυτές ικανότητές του ποτέ δεν τις έβαλε στην εξυπηρέτηση των πραγματικών συμφερόντων και αναγκών του Λαού, μα τις πρόσφερε πάντα στη διάθεση των εχθρών και εκμεταλλευτών, των τσιφλικάδων και των κεφαλαιοκρατών, ντόπιων και ξένων.
Αν θελήσουμε να νοιώσουμε και να χαρακτηρίσουμε σωστά την προσωπικότητα του Βενιζέλου, πρέπει να την δούμε μέσα σ’ αυτήν την αντίθεση. Έχουμε έτσι το Βενιζέλο με εξαιρετικά πραγματικά προσόντα, που θα μπορούσαν να επιτρέψουν στον κατόχό τους να μεγαλουργήσει. Και απ’ την άλλη μεριά βλέπουμε το Βενιζέλο να αφοσιώνεται ολοκληρωτικά σε μια ολότελα αντιλαϊκή υπόθεση, στην αστικοτσιφλικάδικη υπόθεση, που έχοντας για βασικό περιεχόμενο της τον λαϊκό αφανισμό, έκαμνε αδύνατη, απέκλειε απόλυτα κάθε πραγματικά μεγαλουργία. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο Βενιζέλος, ο μεγαλείτερος σύγχρονος Έλληνας πολιτικός, απέτυχε τόσο οιχτρά, τόσο αναντίρρητα».
