Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ποιος είναι πραγματικά «κολλημένος»; «Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε» (Μ. Αναγνωστάκης)

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Ιδιαίτερη προβολή είχε η «ατάκα» σε βάρος του ΚΚΕ,  του γνωστού βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Παύλου Πολάκη, σε σχετική εκδήλωση του κόμματός του περί “κολλημένων που θέλουν να έρθει ο λαός σε 2.500 χρόνια…”

Προφανώς και αποτελεί προσβολή για ένα κόμμα που έχει σφραγίσει με τους αγώνες και τις θυσίες του, αλλά και την ιδεολογία, την πολιτική, τις θέσεις του πάνω από έναν αιώνα τη χώρα μας.

Όμως ταυτόχρονα αποτελεί  συκοφαντία και κυρίως συνειδητή διαστρέβλωση των θέσεων του για την ίδια την εκλογική μάχη, αλλά και ευρύτερα για το ζήτημα της εξουσίας, όπως αυτό έχει επεξεργαστεί συλλογικά και επιστημονικά μέσα από τα συνέδρια του. Μία εξουσία που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τρόπους διαχείρισης του καπιταλισμού, αλλά της ανατροπής του! Μία εξουσία όπου ο λαός θα έχει στα χέρια τόσο τον πλούτο που παράγει, όσο και την πολιτική εξουσία που θα είναι απείρως δημοκρατικότερη από την υπάρχουσα αστική εξουσία.

Αν κάποιος είναι πραγματικά «κολλημένος» είναι ο ίδιος με το καπιταλιστικό σύστημα καλλιεργώντας μάλιστα συνειδητά αυταπάτες ότι μπορεί αυτός να γίνει «ανθρώπινος».

Αν κάποιος είναι πραγματικά «κολλημένος» είναι αυτός και όσοι/ες ασπάζονται παρόμοιες πολιτικές, που πιστεύουν αφελώς (;) ότι στο πλαίσιο της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ , με το κεφάλαιο να κυριαρχεί, μπορεί μέσω κυβερνητικής εξουσίας ο λαός «να δει προκοπή».

Αν κάποιος είναι πραγματικά «κολλημένος» είναι ο ίδιος που τυφλωμένος (και άρα «κολλημένος»)  από αντικομμουνισμό, λοιδορεί όσους/ες πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα πιστεύουν ότι η σημερινή πραγματικότητα μπορεί και πρέπει ν’ αλλάξει- όχι από «δογματική αφέλεια- αλλά στηριγμένοι στους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης.

Ο δρόμος του συμβιβασμού και της υποταγής που προτείνει- και ας μην το λέει καθαρά- οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διατήρηση της σημερινής βαρβαρότητας. Άλλωστε η «φιλοδοξία» του συγκεκριμένου φορέα είναι η διαχείρισή της στο όνομα του «ρεαλισμού».

«Τα σκυλιά ουρλιάζουν αλλά το καραβάνι προχωρά» (Αραβική παροιμία)

29 στιγμές, του Αλέκου Χατζηκώστα