Δισεκατομμύρια κέρδη και για το κεφάλαιο και μιζέρια για τους εργαζόμενους. «Λαμπερές-εμβληματικές επενδύσεις» από τη μια και, απ’ την άλλη, αναλώσιμοι εργαζόμενοι με τσακισμένα δικαιώματα και αρκετές φορές τσακισμένα κορμιά στο βωμό της εκμετάλλευσης. Το αίμα του 45χρονου εργάτη Δημήτρη Δαγκλή που βρήκε τραγικό θάνατο στα κάτεργα της «COSCO», στο λιμάνι του Πειραιά, είναι ακόμη νωπό…
«Ψιλά γράμματα» είναι όλα αυτά για τον – γνωστό και μη εξαιρετέο – παλαίμαχο δημοσιογράφο και πρώην ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιάννη Μαρίνο, ο οποίος με άρθρο του στο «in.gr» ανέλαβε να μας ενημερώσει «που προσκρούουν οι παραγωγικές επενδύσεις». Αφού, λοιπόν, αναφέρει μια σειρά λόγους γραφειοκρατίας και πολυνομίας, ο αρθρογράφος φτάνει στο «ζουμί» της όλης υπόθεσης.
Γράφει λοιπόν ο κ. Μαρίνος:
«Αλλοι που κατάφεραν ύστερα από πολλά βάσανα και περιπέτειες να πραγματοποιήσουν την επένδυσή τους, όπως η κινεζική COSCO, διαπιστώνουν ότι πέραν όλων των προαναφερθέντων εμποδίων που κατάφεραν να ξεπεράσουν έχουν να αντιμετωπίσουν και έναν ακόμα παράτυπο αλλά πανίσχυρο εχθρό: το ΠΑΜΕ, εργατικό συνδικάτο του ΚΚΕ. Οι αλλεπάλληλες παράνομες απεργίες του έχουν δημιουργήσει στην COSCO μείζονα προβλήματα. Γιατί ναι μεν χαρακτηρίζονται παράνομες οι απεργίες τους, όμως οι εκάστοτε κυβερνώντες αποφεύγουν να επιβάλουν τη νομιμότητα καθώς δεν τολμούν να τα βάλουν με το ακραίων πρακτικών ΚΚΕ, έστω κι αν αυτό εκπροσωπεί το μόλις 5% του εκλογικού σώματος. Ευτυχώς που σημαντικοί έλληνες κεφαλαιούχοι και κάποιοι παράτολμοι ή ανίδεοι ξένοι πραγματοποιούν κάποιες επενδύσεις, αλλά που δεν αρκούν για να μετασχηματιστεί η ελληνική οικονομία σε ανθούσα καπιταλιστική χώρα».
Ασφαλώς, δεν περίμενε κανείς απ’ τον πρώην ευρωβουλευτή της ΝΔ να ψελλίσει λέξη για τις συνθήκες γαλέρας που επικρατούν στο κάτεργο της COSCO. Αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες μπροστά στον στόχο… «να μετασχηματιστεί η ελληνική οικονομία σε ανθούσα καπιταλιστική χώρα».
Διότι, για τον Μαρίνο και τους ομοιδεάτες του το πιο σημαντικό, το πιο ουσιώδες, το πλέον «ιερό», είναι η κερδοφορία του επενδυτή. Πως οι κεφαλαιούχοι που επενδύουν θα αυγατίσουν τα κέρδη τους, ακόμη κι’ αυτό απαιτεί ολοκληρωτικό τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων, δημιουργία εργασιακής ζούγκλας και εργοδοτικής τρομοκρατίας, υπερεντατικοποίηση της δουλειάς και έλλειψη μέτρων ασφαλείας, με θύματα τους εργαζόμενους.
Τα εργοδοτικά εγκλήματα, που κοστίζουν ζωές εργαζόμενων, προφανώς έχουν ελάχιστη – αν όχι μηδενική – σημασία για τον αρθρογράφο ο οποίος έχει το θράσος να ψέγει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για «ακραίες πρακτικές»!
Στην πραγματικότητα, οι μόνες «ακραίες πρακτικές» είναι αυτές που μετέρχεται το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του προκειμένου να βγάλουν «παράνομες» και «καταχρηστικές» τις απεργίες των εργαζόμενων. «Ακραίες πρακτικές» είναι οι μέθοδοι καταστολής, με την αστυνομία και τα ΜΑΤ, των απεργών που διεκδικούν τα αυτονόητα δικαιώματα τους. Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα της «Energean» (Πετρέλαια Καβάλας).
Αλλά, όπως παραδέχεται ο ίδιος ο Γ. Μαρίνος, σκοπός είναι «… να μετασχηματιστεί η ελληνική οικονομία σε ανθούσα καπιταλιστική χώρα». Λες και οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, συνολικά ο λαός μας, δεν βιώνουν στο πετσί τους, επί δεκαετίες ολόκληρες, τι σημαίνει «καπιταλιστική ανάπτυξη»…
Στον καπιταλισμό οι επενδύσεις γίνονται με αποκλειστικό γνώμονα το επιχειρηματικό κέρδος. Αντλούν προοπτικές μεγάλων κερδών από μειώσεις μισθών, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση των συντάξεων, ενώ συρρικνώνονται άλλοι κλάδοι της οικονομίας.
Οι εργαζόμενοι βγαίνουν πάντα χαμένοι, ανεξάρτητα αν οι επενδύσεις αυτές γίνονται από εγχώρια ή ξένα κεφάλαια.
Γι’ αυτό και ο αγώνας ενάντια στις πολυδιαφημισμένες από τα αστικά επιτελεία «επενδύσεις» είναι αναπόσπαστος από την συνολικότερη πάλη ενάντια στο βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα, τον καπιταλισμό.
