Ευλογημένη, της προόδου άφθαρτη και μακάρια,
άθλια της αρπαγής θλιμμένη και τσακισμένη.
Σε μια γυάλα και για θόλο το θεϊκό φώς,
στης αβύσσου τη γωνιά και το φανάρι συντροφιά.
Σε στολίζουν ζωή οι αρλεκίνοι θεατές,
της την έχουν υφαρπάξει προ πολλού,
της άνωθεν αράδας οι κύριοι θηρευτές.
Στη θέαση σου το βήμα τους χάσκει,
στη δικιά της από αναισθησία πάσχει.
Κάθε τόσο στο άψυχο βλέμμα σου προσφεύγουν,
κάθε τόσο το δικό της αποφεύγουν.
Νέα με Κορμί! Μα τι Μπούστο! Prima Νέα και Πάντα Νέα,
θα είναι πάντα βρομερή, με το μπάσταρδο στο στήθος μάνα.
Νέοι, καλαίσθητοι, ευτυχισμένοι. Χτες! Τώρα! Αύριο!
Κάθε βιτρίνα καθρέφτης και επιθυμία Σας.
Τι ωραία στάση «να ξεχάσεις και να ξεχαστείς»,
μα πάντα σου το χαλάνε, οι ίδιοι και οι ίδιοι. Οι…
Βρομεροί! Άπλυτοι! Ανθρωποειδείς επαίτες!
(σιωπή)
Τόνος ο πόνος…
και πάλι μόνος.
Μια και ακόμα μια
σακούλα στο χέρι θες να έχεις.
Μα κατά βάθος δε διαφέρεις,
απ’ τη δυσοσμία που αποφεύγεις.
(Η φωτογραφία που συνοδεύει το ποίημα από πολλούς αποδίδεται στον γνωστό -άγνωστης ταυτότητας- Βρετανό πολιτικό ακτιβιστή-καλλιτέχνη Bansky. ενώ σύμφωνα με το εθνικό γκαλερί της Αυστραλίας στον καλλιτέχνη ονόματι MEEK)
