Με ποιες γραμμές και ποια λόγια να σ’ αποχαιρετήσω;
Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω, μα δεν μπορώ.
Αισθάνομαι πως τα πάντα έχουν λεχθεί.
Όμως, κι εγώ τα δικά μου θέλω να πω.
Σε θυμάμαι το 2017, που σε είδα ξαφνικά
στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, που βρέθηκα μπροστά σου.
«Κύριε Θεοδωράκη», σου είπα, «θα μου επιτρέψετε
να σας φιλήσω και να σας ευχαριστήσω
για ό,τι γενναιόδωρα μας έχετε προσφέρει».
Μου χαμογέλασες, ανταπέδωσες τον χαιρετισμό
και με σεμνότητα είπες «Σ’ ευχαριστώ πολύ»
Έφυγα χαρούμενη και σκέφτηκα αυτόματα:
“Αν εσύ μ’ ευχαριστείς για μια χειραψία,
μια αναγνώριση κι ένα φιλί, όλοι εμείς,
που την ώρα εκείνη ακούγαμε τα τραγούδια σου,
τι πρέπει να κάνουμε;
Τι πρέπει να κάνουμε
για τα χιλιάδες τραγούδια, που μας χάρισες;
Για τη γνώση που μας έδωσες,
βάζοντας στα χείλη μας τους στίχους των μεγάλων μας ποιητών;
Για τον ηρωισμό σου, το παράδειγμα ζωής,
για τη λυρικότητα και την αντρειοσύνη,
που η μουσική σου αποπνέει;
Γιατί είσαι ο Ένας και Μοναδικός στο είδος σου, που μας εμπνέει:
“Βροντάνε στράτες κι αγορές
μπαλκόνια και σοκάκια
και σου μαδούν οι κορασιές
λουλούδια στα μαλλάκια”
Έδωσες υπόσταση στον κάθε Έλληνα.
Μας σήκωσες “λίγο αψηλότερα”.
Μας όπλισες με Τιμή, Αρχές, Ήθος, Γενναιότητα.
Έκανες τον κάθε Έλληνα
να νοιώθει περήφανος γι’ αυτό που είναι.
Έβγαλες την πατρίδα μας έξω απ’ τα σύνορά της.
Την έκανες δοξασμένη.
Εργάστηκες ακούραστα
και ταξίδεψες τη μουσική σου σ’ όλο τον κόσμο.
Κατέστησες τον εαυτό σου οικουμενικό
και μετά όλους εμάς τους συμπατριώτες σου,
δίνοντας συναυλίες σ’ όλη την οικουμένη.
Με το “ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ” του Ελύτη
“μη, παρακαλώ σας, μη
λησμονάτε τη χώρα μου”
Με τη “Ρωμιοσύνη”, που δεν πρέπει να την “κλαις” του Ρίτσου.
Με τον Σεφέρη, που μαζί του “Κράτησα τη ζωή μου”.
Κι εσύ
“…ανέβαινες απάνω
στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης”.
Δημιούργησες την Ταυτότητα του νεοελληνικού κράτους, τη δική μας ταυτότητα,
και έγραψες ιστορία μέσα στην Ιστορία του.
Εμείς όλοι δεν έχουμε άλλο, από το να δώσουμε υπόσχεση ότι θα κρατήσουμε κι εμείς τη ζωή, με τα ιδανικά, που Εσύ μας ενέπνευσες.
Θα φυλάξουμε Θερμοπύλες, χωρίς Εφιάλτες, και θα εργαστούμε ακούραστα για να προχωρήσουμε τη ζωή μας, μένοντας πιστοί στο Ήθος, στις Αρχές και τις Αξίες, που Εσύ μας δίδαξες. Γιατί:
“Γλυκέ μας εσύ δε χάθηκες,
μέσα στις φλέβες μας είσαι”.
Και θα είσαι για πάντα!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Σοφία Κλουβάτου-Μελά
Εκπαιδευτικός
