Καταλαβαίνουμε τη θλίψη αυτών που ενώ διάλεξαν πλευρά- με το Ισραήλ ενάντια στο λαό της Παλαιστίνης- προσπαθούν να κατανοήσουν γιατί οι λαοί σε ολόκληρο τον κόσμο με τις μεγάλες τους κινητοποιήσεις δεν δέχονται την προπαγάνδα τους.
Καταλαβαίνουμε τη θλίψη αυτών που ενώ δηλώνουν διανοούμενοι και ενστερνίζονται την περίφημη «αντίληψη» να καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται δεν πείθουν άλλους διανοουμένους π.χ Ταρίκ Αλί που δηλώνουν ότι «η εκλεγμένη ηγεσία της Γάζα πρέπει ν’ απαντήσει στην ισραηλινή κατοχή με οποιοδήποτε μέσο διαθέτει.»
Καταλαβαίνουμε τη θλίψη αυτών που ενώ με κάθε τρόπο προσπαθούν να στηρίξουν την υπάρχουσα «κοινωνική τάξη πραγμάτων» (καπιταλισμό) προσπαθούν να ξορκίσουν και τις «ένοπλες επαναστάσεις». Που πρέπει να “αποφεύγονται” κατά τη γνώμη τους γιατί «…το τίμημα- οι απώλειες, τα συλλογικά τραύματα- είναι δυσανάλογο με το πολιτικό και κοινωνικό κέρδος…». Θαρρείς και υπάρχει στην ιστορία του κόσμου επανάσταση, αγώνας για λευτεριά και ανεξαρτησία που διεξάγεται με… ροδοπέταλα.
Καταλαβαίνουμε τη θλίψη αυτών που γνωρίζουν πλέον ότι μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης και μέσα στο Ισραήλ εκφράζει την αντίθεση του στις θηριωδίες και απαιτεί ειρηνική λύση με βάση τις εκατοντάδες αποφάσεις του ΟΗΕ, όπως και διανοούμενων εβραίων που επειδή υποστηρίζουν το δίκιο της Παλαιστίνης οι «θλιμμένοι αρθρογράφοι» χαρακτηρίζουν τη στάση τους αυτή ως «διαστροφή».
Οι παραπάνω σκέψεις γράφονται με αφορμή άρθρο της γνωστή συγγραφέως- αρθρογράφου (τα αναφερόμενα σε εισαγωγικά αναγράφονται σ’ αυτό) Σώτης Τριανταφύλλου με τίτλο «Υπάρχει ηθικός τρόπος αντιμετώπισης της σύγκρουσης;» (ΝΕΑ 27/10)
Και επειδή για μία ακόμη φορά τοποθετείται με τη λάθος πλευρά της ιστορίας καταφεύγει και σε αφορισμούς όπως: «…Η ιστορία της αριστεράς είναι μία μακρά σειρά από εγκλήματα τα οποία είτε αποκρύπτει, είτε διαψεύδει αποδίδοντας τα στη δεξιά προπαγάνδα…» κατεβάζοντας το επίπεδο της αντιπαράθεσης στα γνωστά αντικομμουνιστικά κλισέ άλλων εποχών.
Δικαιολογημένα ισχύει και στη συγκεκριμένη περίπτωση το ρητό «Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη»
Οι Χαλασοχώρηδες, Μια πολιτική σάτιρα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
