Στα προηγούμενα του αφιερώματος «Στα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚ – 49 από την “επανάσταση” των γαρυφάλλων» είδαμε τη διαχρονική –σταδιακή εξέλιξη της διολίσθησης του ΚΚ Πορτογαλίας, από 8ο συνέδριο (1976) και ειδικότερα από το 9ο, όπου στις επεξεργασίες «για μια προηγμένη δημοκρατία» το δίλημμα δεξιά-αντιδεξιά γίνεται κυρίαρχο.
Οι αξίες του Απρίλη μπροστά στο μέλλον της Πορτογαλίας
1.
Σαν ιδανικό για τους κομμουνιστές, η δημοκρατία έχει τέσσερις αδιαχώριστες πτυχές – πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική:
▪️Πολιτική δημοκρατία που βασίζεται στη λαϊκή κυριαρχία, στην εκλογή των οργάνων του Κράτους από πάνω μέχρι κάτω, στον διαχωρισμό και την αλληλεξάρτηση των οργάνων εξουσίας, στον πλουραλισμό της γνώμης και της πολιτικής οργάνωσης, στις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες, στην παρέμβαση και την άμεση συμμετοχή των πολιτών στην πολιτική ζωή και στον έλεγχο και λογοδοσία της άσκησης εξουσίας.
▪️ Οικονομική δημοκρατία που βασίζεται στην υποταγή της οικονομικής δύναμης στη δημοκρατική πολιτική εξουσία, στην κοινωνική ιδιοκτησία των βασικών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας, με τους κύριους φυσικούς πόρους, στον δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας, στη συνύπαρξη διαφορετικών οικονομικών υποβάθρων, στον έλεγχο της διαχείρισης και στην παρέμβαση και την αποτελεσματική συμμετοχή των εργαζομένων στη σωστή διαχείριση δημόσιων εταιρειών και δημόσιου κεφαλαίου, στην εναρμόνιση της οικονομικής ανάπτυξης με τη διατήρηση του περιβάλλοντος
▪️ Κοινωνική δημοκρατία που βασίζεται στην αποτελεσματική εγγύηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, του δικαιώματος στην εργασία και της δίκαιης αμοιβής, της αξιοπρεπούς διαβίωσης και των συνθηκών εργασίας για όλους τους πολίτες, και της ευρείας πρόσβασης και των ίσων ευκαιριών στις κοινωνικές υπηρεσίες και παροχές, στον τομέα υγείας, εκπαίδευσης, στέγασης, κοινωνικής ασφάλισης, κουλτούρας και αθλητισμού καθώς και του ελεύθερου χρόνου Πολιτιστική δημοκρατία που βασίζεται στην αποτελεσματική πρόσβαση των λαϊκών μαζών στη δημιουργία και απόλαυση του πολιτισμού και στην ελευθερία και υποστήριξη της πολιτιστικής παραγωγής.
2.
Ένα δημοκρατικό καθεστώς πρέπει να αντιμετωπίσει και να κινηθεί προς την επίλυση των πιο σοβαρών εθνικών προβλημάτων και να ανταποκριθεί επιτυχώς στις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Πορτογαλία.
Η προηγμένη δημοκρατία που προτείνει το PCP στον πορτογαλικό λαό περιέχει πέντε θεμελιώδη στοιχεία ή στόχους:
▪️ 1 ένα καθεστώς ελευθερίας στο οποίο οι άνθρωποι αποφασίζουν τη μοίρα τους σε ένα δημοκρατικό, αντιπροσωπευτικό και συμμετοχικό κράτος.
▪️ 2 μια οικονομική ανάπτυξη βασισμένη σε μια μικτή, δυναμική οικονομία, απαλλαγμένη από τον τομέα των μονοπωλίων, στην υπηρεσία του λαού και της χώρας
▪️ 3 μια κοινωνική πολιτική που εγγυάται τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των εργαζομένων και των ανθρώπων γενικότερα
▪️ 4 μια πολιτιστική πολιτική που εξασφαλίζει ευρεία πρόσβαση σε δωρεάν πολιτιστική δημιουργία και απολαυή &
▪️ 5 μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη πατρίδα με πολιτική ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας με όλους τους λαούς.
Ακολουθεί εκτενής ανάλυση των 5 σημείων και μετά, στο «δια ταύτα» … Ο σοσιαλισμός, το μέλλον της Πορτογαλίας
- Η προηγμένη δημοκρατία που προτείνει το PCP στον πορτογαλικό λαό στοχεύει στην επίλυση πολλών από τα πιο σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν σήμερα.
- Αλλά η εκκαθάριση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, η γενική και αποτελεσματική εξαφάνιση των διακρίσεων, των ανισοτήτων, των αδικιών και των κοινωνικών μαστίγων είναι ένα ιστορικό καθήκον που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη σοσιαλιστική επανάσταση.
- Ακριβώς όπως το Πρόγραμμα PCP εγκρίθηκε το 1965 και επιβεβαιώθηκε με αλλαγές το 1974 στο VII (Έκτακτο) Συνέδριο, υπογράμμισε ότι η πλήρης υλοποίηση της δημοκρατικής και εθνικής επανάστασης θα δημιουργούσε ευνοϊκές συνθήκες για την εξέλιξη της πορτογαλικής κοινωνίας προς τον σοσιαλισμό, επίσης, προτείνοντας μια προηγμένη δημοκρατία εμπνευσμένη από τις αξίες του Απριλίου, το PCP θεωρεί ότι η υλοποίηση ενός τέτοιου έργου θα δημιουργήσει συνθήκες που ευνοούν την ανάπτυξη της πορτογαλικής κοινωνίας που οδηγεί στο σοσιαλισμό.
- Η σοσιαλιστική κοινωνία που, ως στόχος και προοπτική, το PCP προτείνει στον πορτογαλικό λαό ενσωματώνει και αναπτύσσει τα θεμελιώδη στοιχεία – οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά (ΣΣ |> βλ. παραπάνω 1-2-3-4-5) – της προηγμένης δημοκρατίας. Η κοινωνική και πολιτική διαδικασία που θα οδηγήσει στον σοσιαλισμό δεν εξαρτάται μόνο από τη βούληση και τη δράση των δυνάμεων που θέλουν να τον προωθήσουν.
- Εξαρτάται επίσης, εκτός από άλλους παράγοντες, από την απόδοση και τις μορφές αντίστασης των δυνάμεων που αντιτίθενται σε αυτόν.
- Στην Πορτογαλία τη στιγμή που ζούμε το μονοπάτι του σοσιαλισμού είναι ο αγώνας για την εμβάθυνση της δημοκρατίας.
- Η πρωτοποριακή δράση της εργατικής τάξης, ο αγώνας των εργατών και των λαϊκών μαζών, η πολιτική που σήκωσαν στους ώμους τους, οι θεσμοί και το κράτος, η λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατική εκλογική διασικασία, η εξέλιξη της κοινωνικής δομής και οι ισορροπίες μεταξύ των ταξικών δυνάμεων, η διεθνής κατάσταση , η ικανότητα του Κόμματος να κερδίσει τις μάζες για το Πρόγραμμά του, είναι θεμελιώδη στοιχεία που θα καθορίσουν συγκεκριμένα τη διαδικασία του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Για το Σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και την Οικοδόμηση της Νέας Κοινωνίας
1.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο εικοστός αιώνας σηματοδοτήθηκε από τη στροφή της ανθρώπινης κοινωνίας μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης του Οκτώβρη και τη συγκρότηση του πρώτου κράτους εργατών και αγροτών. Γιγαντιαία βήματα στη διαδικασία απελευθέρωσης των εργαζομένων και των λαών έγιναν από τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις, από την ήττα του ναζιστικού και φασισμού, από την κατάρρευση της αποικιοκρατίας και την κατάκτηση της ανεξαρτησίας αυτών των λαών, από την κατάκτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών των εργαζόμενων στις καπιταλιστικές χώρες. […] Μετά από χιλιετίες κοινωνιών των οποίων τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα και των οποίων η ανάπτυξη βασίζονταν πάντα στην εκμετάλλευση τάξεων από άλλες τάξεις, στην εκμετάλλευση εκείνων που δουλεύουν και αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των λαών από μια μειονότητα με τα μέσα παραγωγής, το κράτος και την εξουσία – οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις, με τη δύναμη των εργατών, ανέλαβαν την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμεταλλευτές και εκμετάλλευση, χωρίς ανταγωνιστικές τάξεις, χωρίς διακρίσεις και κοινωνική αδικία, μια νέα κοινωνία στην οποία η υλική και πνευματική ευημερία των ανθρώπων και η οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική δημοκρατία έγινε κυρίαρχη, αλλά… Μια τέτοια διαδικασία αποδείχθηκε πιο περίπλοκη και χρονοβόρα από το αναμενόμενο με καθυστερήσεις, σφάλματα και παραμορφώσεις που οδήγησαν στην κατάρρευσή της. Αλλά αυτό δεν αναιρεί τα μεγάλα επιτεύγματα του σοσιαλισμού και τις προόδους του πολιτισμού που συνδέονται με αυτόν και δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την ανωτερότητα του νέου αυτού κοινωνικού συστήματος.
2.
Η εξέλιξη του καπιταλισμού, με τις βίαιες εκδηλώσεις του εκμεταλλευτικού, καταπιεστικού και επιθετικού χαρακτήρα του, τις αντιθέσεις του, την επιδείνωση της διαρθρωτικής κρίσης του, θέτει όλο και περισσότερο στην ημερήσια διάταξη την επαναστατική του υπέρβαση. Ο καπιταλισμός έδειξε υψηλή ικανότητα αντίστασης και προσαρμογής και, με το πεδίο που άνοιξε από τις ήττες του σοσιαλισμού, κατάφερε να ανακτήσει τις χαμένες θέσεις και να συνεχίσει την επίθεση σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ωστόσο, όχι μόνο δεν έλυσε τις αντιφάσεις της, τείνει επίσης να τις οξύνει. Τα σημερινά ίχνη και τάσεις του καπιταλισμού είναι η επιτάχυνση των διαδικασιών διεθνοποίησης και η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, η δημιουργία περιοχών ολόκληρων που κυριαρχούνται από το μεγάλο κεφάλαιο και τα πιο ισχυρά κράτη, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου με το σχηματισμό γιγαντιαίων μονοπωλίων που κυριαρχούν οικονομική ζωή και πολιτική δύναμη, ο πλανητικός επαναπροσδιορισμός σχετικά με φυσικούς πόρους, αγορές, πηγές φθηνής εργασίας, η επιδείνωση της εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού και κατάργηση των κοινωνικών λειτουργιών του κράτους, η μαζική ανεργία και άλλες κοινωνικές μάστιγες, η επιδείνωση της άδικης κατανομής εισοδήματος μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, η διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών, η επιδείνωση των περιβαλλοντικών προβλημάτων, η ανάπτυξη αυταρχικών, συναρπαστικών και στρατιωτικών τάσεων και πρακτικών. […]
3.
Ο αγώνας για τον σοσιαλισμό στον κόσμο υπέστη, στα τέλη του 20ού αιώνα, συντριπτική ήττα, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των καθεστώτων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Η ιστορία του εικοστού αιώνα δείχνει, αφενός, ότι οι μεγάλοι μετασχηματισμοί και τα επιτεύγματα στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της πραγματικής κοινωνικής προόδου είναι συνδεμένα με τον αγώνα των κομμουνιστών, δείχνει, από την άλλη πλευρά, ότι η κριτική αφομοίωση των επαναστατικών εμπειριών, θετική και αρνητική, είναι απαραίτητη για τις δυνάμεις που προτείνουν, στη χώρα τους, τον τερματισμό κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οικοδομώντας μια σοσιαλιστική κοινωνία. […]
4.
Κατά την εκτίμηση των προοπτικών της κοινωνικής και πολιτικής εξέλιξης στον σύγχρονο κόσμο, είναι σημαντικό να ληφθεί υπόψη ότι ενώ ο καπιταλισμός σχηματίστηκε και επιβλήθηκε ως το κυρίαρχο σύστημα σε μια διαδικασία που εκτείνεται σε αρκετούς αιώνες, ο σοσιαλισμός, που αναδύθηκε τον 20ο αιώνα, γνώριζε μόνο για δεκαετίες πρώτες ιστορικές εξελίξεις.
Το καπιταλιστικό σύστημα, καταδικάζεται ιστορικά ως ανίκανο να λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας και να διασφαλίσει την ικανοποίηση των βαθύτερων προσδοκιών και αναγκών του λαού
Σε μια περισσότερο ή λιγότερο παρατεταμένη ιστορική περίοδο και σε μια διαδικασία που συνεπάγεται αναγκαστικά επαναπροσδιορισμούς και εμπλουτισμό του έργου, μέσω του αγώνα της κοινωνικής και εθνικής χειραφέτησης των εργαζομένων και των λαών, η αντικατάσταση του καπιταλισμού από τον σοσιαλισμό που, στον 21ο αιώνα, συνεχίζεται εγγράφεται ως πραγματική δυνατότητα και ως η πιο σταθερή προοπτική της εξέλιξης της ανθρωπότητας.
ℹ️ Δείτε «A Revolução de Abril é património do povo e é património do futuro!»
Η επανάσταση του Απρίλη παρακαταθήκη για το λαό και το μέλλον
Σοσιαλισμός το μέλλον της Πορτογαλίας
1.
Από την πορτογαλική πραγματικότητα και την πορτογαλική επαναστατική εμπειρία στις πολλαπλές πτυχές της και αφομοιώνοντας κριτικά την παγκόσμια επαναστατική παρακαταθήκη, τόσο στις επιτυχίες όσο και στις απιτυχίες της, όπως στα λάθη και τις ήττες της, το PCP λέει ανοιχτά στον πορτογαλικό λαό, πως στόχος του είναι η μελλοντική οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Το PCP επισημαίνει ως θεμελιώδεις στόχους της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Πορτογαλία την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς ανταγωνιστικές τάξεις εμπνευσμένες από ανθρωπιστικές αξίες, τη δημοκρατία που κατανοείται στη συμπληρωματικότητα των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών της πτυχών, μόνιμη και δημιουργική παρέμβαση των λαϊκών μαζών σε όλες τις πτυχές της εθνικής ζωής, συνεχής ανύψωση της υλικής και πνευματικής ευημερίας των εργαζομένων και του λαού εν γένει, εξαφάνιση των διακρίσεων, των ανισοτήτων, των αδικιών και των κοινωνικών πληγών, ίσα δικαιώματα ανδρών και γυναικών και η ένταξη των νέων στη ζωή της χώρας, ως μια δυναμική και δημιουργική κοινωνική δύναμη.
2.
Για την επίτευξη αυτών των στόχων, το PCP επισημαίνει ως χαρακτηριστικά της σοσιαλιστικής κοινωνίας στην Πορτογαλία: Στο πολιτικό σύστημα, τη δύναμη των εργαζομένων, τον έλεγχο σε μόνιμη βάση των κρατικών οργάνων και την εμβάθυνση των μορφών λαϊκής συμμετοχής, τον εκδημοκρατισμό όλης της εθνικής ζωής, την εγγύηση της άσκησης δημοκρατικών ελευθεριών, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας του Τύπου και της δημιουργίας πολιτικών κομμάτων, την προστασία της έννομης τάξης των δικαιωμάτων των πολιτών, τον σεβασμό των απόψεων, τα κοινωνικά συμφέροντα και τις διαφοροποιημένες φιλοδοξίες και θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτική λατρείας, διεξαγωγή εκλογών με αυστηρή τήρηση της νομιμότητας από τα όργανα εξουσίας, παρέμβαση και συμμετοχή των εργαζομένων μαζών στην πολιτική και οικονομική κατεύθυνση της χώρας μέσω των θεσμοθετημένων οργάνων, τοπικής δημοκρατικής εξουσίας και οργανώσεων (ταξικών, συνεταιρισμών, πολιτικό και άλλων.
Στην οικονομική οργάνωση, την κοινωνική ιδιοκτησία επί των κύριων μέσων παραγωγής, σε μια προγραμματισμένη κατεύθυνση της οικονομίας σε συνδυασμό με την πρωτοβουλία και την άμεση παρέμβαση μονάδων παραγωγής και εργαζομένων, τη συνύπαρξη κρατικών, αυτοδιαχειριζόμενων, συνεργατικών, συλλογικών, οικογενειακών μορφών οργάνωσης και ατομικά, με ιδιωτικές εταιρείες διαφορετικών διαστάσεων, την πλήρη και οριστική υλοποίηση της Αγροτικής Μεταρρύθμισης με πλήρη σεβασμό στη βούληση των εργαζομένων και των αγροτών, την εξέταση του ρόλου της αγοράς, την αρμονική ανάπτυξη πόρων και τομέων της εθνικής οικονομίας και όλων περιφέρειες, λαμβάνοντας υπόψη τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των αναπτυξιακών σχεδίων, τη δυναμική και την αποδοτικότητα της οικονομίας με βάση τα καλύτερα επιτεύγματα της επιστημονικής και τεχνικής προόδου
Στην κοινωνική σφαίρα, την απελευθέρωση των εργαζομένων από κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, πλήρη απασχόληση, την αμοιβή κάθε ατόμου σύμφωνα με την εργασία τους, το δικαίωμα εργασίας με έμφαση στην εγγύηση των νέων για την πρώτη τους εργασία, την εγγύηση της υλικά ερεθίσματα στην ανάπτυξη της παραγωγής, τον σεβασμό της ατομικής ιδιοκτησίας που προκύπτει από την αυτοαπασχόληση, τη δημιουργία κοινωνικών σχέσεων με βάση τον σεβασμό της αξιοπρέπειας και της προσωπικότητας κάθε πολίτη, την ανάπτυξη κοινωνικών υπηρεσιών, τη λύση του προβλήματος στέγασης, τη γενίκευση της πρακτικής αθλήματα και υγιή απασχόληση του ελεύθερου χρόνου, υπεράσπιση του περιβάλλοντος, εξάλειψη μεγάλων κοινωνικών μάστιγας όπως πείνα, αναλφαβητισμός, δυστυχία, ρύπανση, ναρκωτικά, πορνεία, εμπορία ανθρώπων, αλκοολισμός και έγκλημα
Σε πολιτιστικό επίπεδο, η μετατροπή του πολιτισμού σε κληρονομιά, όργανο και δραστηριότητα όλων των ανθρώπων, η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας, η επέκταση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας, η πλήρης πρόσβαση στην εκπαίδευση και ένα υψηλό επίπεδο δημοκρατίας πολιτιστικό αποτέλεσμα της μόνιμης σύζευξης της πολιτικής των θεσμών του σοσιαλιστικού κράτους με την πρωτοβουλία, τη συμμετοχή και τη δημιουργική δραστηριότητα, ατομικά και συλλογικά Στο ηθικό επίπεδο, ο σχηματισμός κοινωνικής και ατομικής συνείδησης σύμφωνα με τα ιδανικά της ελευθερίας, των πολιτικών καθηκόντων, του σεβασμού των ανθρώπων και της φύσης, της αλληλεγγύης, της φιλίας και της ειρήνης.
3.
Η παγκόσμια επαναστατική εμπειρία, καθώς και η εμπειρία της πορτογαλικής επανάστασης, έχουν ήδη δείξει ότι, στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, η πρωτοβουλία και η δημιουργικότητα των επαναστατικών δυνάμεων και των λαϊκών μαζών περιέχει τεράστιες και μερικές φορές απροσδόκητες δυνατότητες και ότι οι λύσεις που υιοθετήθηκαν από την πολιτική εξουσία, εκτός από το ότι υπόκεινται μόνιμα σε θεσμοθετημένο έλεγχο, πρέπει να αναμετρηθεί με την πράξη και να υπόκειται σε αλλαγές και διορθώσεις που επιβάλλει ή συμβουλεύει η ζωή και η βούληση των πολιτών.
Στο πλαίσιο των βασικών στόχων, το σοσιαλιστικό σύστημα στην Πορτογαλία θα πρέπει αναπόφευκτα να πάρει υπόψη ιδιαιτερότητες και πρωτοτυπίες που προκύπτουν όχι μόνο από τις αντικειμενική πραγματικότητες της χώρας αλλά και από τις συγκεκριμένες μορφές που μέχρι τότε η ταξική πάλη, η οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική εξέλιξη και η ίδια η διεθνής κατάσταση θα επιβάλουν.
4.
Ο κομμουνισμός βρίσκεται στον ορίζοντα της κοινωνικής εξέλιξης – ένα χιλιετές όνειρο της προοδευτικής ανθρωπότητας, μιας κοινωνίας χωρίς τάξη, μιας κοινωνίας αφθονίας, κοινωνικής ισότητας, ελευθερίας και πολιτισμού για όλους, συλλογικής και ατομικής πρωτοβουλίας και δημιουργικότητας, μιας κοινωνίας ελεύθερης όπου η εργασία δεν θα είναι μόνο πηγή πλούτου αλλά δημιουργική δραστηριότητα και πηγή χαράς, ελευθερίας και προσωπικής αξίας και στην οποία η ειρήνη, η υγεία, ο πολιτισμός, η ανάπαυση, η ψυχαγωγία, ένα ισορροπημένο περιβάλλον , η συλλογική δράση και η αξία του ατόμου θα είναι συστατικά της ανθρώπινης ευτυχίας.
Καταλήγοντας (μάλλον αυτάρεσκα) με ένα σύντομο κεφάλαιο για το κόμμα, όπου οι έννοιες και οι αρχές του Κόμματος Νέου Τύπου δεν υπάρχουν καθόλου … (τελευταίες παράγραφοι) |> Επειδή το PCP είναι αφοσιωμένο στην υπηρεσία του λαού και της πατρίδας, γι αυτό το πρόγραμμά του αντιστοιχεί στα θεμελιώδη συμφέροντα και τις βαθύτερες προσδοκίες της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, αγροτών, διανοούμενων, βιοτεχνών, μικρών και μεσαίων επιχειρηματιών, νέων, γυναικών, συνταξιούχων, 3ης ηλικίας και ΑΜΕΑ, όλων των προοδευτικών ανθρώπων. Προτείνοντας μια προηγμένη δημοκρατία εμπνευσμένη από τις αξίες του Απρίλη, το PCP διακηρύσσει: Αυτό είναι το Πρόγραμμα που βάζουμε στην κρίση του πορτογαλικού λαού! Όποιος συμφωνεί μαζί μας, αγωνίζεται με το PCP για την πραγμάτωσή του. Ο αγώνας για το πρόγραμμα PCP, μέσω της βούλησης του πορτογαλικού λαού, θα επιβεβαιωθεί στη ζωή όντας ο δρόμος της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της ειρήνης και του σοσιαλισμού. Είναι το μονοπάτι που ενδιαφέρει τον πορτογαλικό λαό και την πορτογαλική πατρίδα…
Δε νομίζουμε, πως χρειάζεται «φιλοσοφία», για να καταλάβει κανείς πως το σημερινό ΚΚ Πορτογαλίας, είναι ένα ακόμη σοσιαλδημοκρατικό κόμμα
ℹ️ Θυμίζουμε πως την περίοδο ΣυριζΑνελ επανειλημμένα έγινε -ως μέλος των κυβερνητικών σχημάτων «λαγός» των αστικών δυνάμεων στη χώρα μας και την ΕΕ, για το «επιτυχημένο» παράδειγμα της Πορτογαλίας, που βγήκε από το μνημόνιο μέσω και της «συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων» (κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, με στήριξη του σοσιαλδημοκρατικού Μπλοκ της Αριστεράς και του Πορτογαλικού ΚΚ).
Αυτό που επιβεβαιώνεται και στην Πορτογαλία είναι ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ανεξάρτητα από το πώς αυτοβαφτίζεται η όποια διαχειριστική κυβέρνηση ακόμα και με τη συμμετοχή Κομμουνιστικού Κόμματος, με την ξεπερασμένη στρατηγική των «ενδιάμεσων σταδίων για το σοσιαλισμό», δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, και δεν θα υπάρχει ούτε με το «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» που σχεδιάζουν επί χάρτου.
H ΚΕ του ΚΚΕ σε μήνυμα προς την ΚΕ του Πορτογαλικού ΚΚ το 2009 σημειώνει: […]
Αποτίουμε φόρο τιμής στους εργάτες της πόλης και του κάμπου, στους αγρότες, στους φοιτητές που πάλεψαν ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Σαλαζάρ, στους κομμουνιστές και δημοκράτες που δεν υπέκυψαν μπροστά στους καταπιεστικούς μηχανισμούς της μυστικής αστυνομίας του καθεστώτος, στην πορτογαλική εργατική τάξη και τους συμμάχους της, που, μαζί με τους δημοκράτες στρατιωτικούς, οικοδόμησαν τη συμμαχία Λαού – Κινήματος των Ενόπλων Δυνάμεων και συγκρούστηκαν με την εξουσία των μονοπωλίων και των μεγαλοτσιφλικάδων, ανοίγοντας το δρόμο για την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος και την εθνική απελευθέρωση των λαών των αποικιών.
Το μεγάλο βήμα προς τα μπρος που επιχείρησε η Επανάσταση του Απρίλη τελικά δεν ολοκληρώθηκε. Η αστική τάξη, χρησιμοποιώντας κάθε τρόπο και μέσο, με τη στήριξη και του διεθνούς ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ, προσπάθησε και πέτυχε το χτύπημα της επαναστατικής διαδικασίας. Στα σχέδια της αντίδρασης συνέδραμαν σημαντικά ο βρώμικος ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και η υπονομευτική στάση του “ευρωκομμουνισμού και του αριστερίστικου τυχοδιωκτισμού. Η αντεπανάσταση ανέκοψε βίαια την πορεία της, στήριξε την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου και στη διάρκεια των χρόνων που μεσολάβησαν, οι κυβερνήσεις δε σταμάτησαν να επιτίθενται στις ελευθερίες και τις κατακτήσεις που κληρονόμησε ο πορτογαλικός λαός από αυτή. Η ένταξη στην ΕΟΚ αποτέλεσε βασικό μοχλό εδραίωσης της αντεπανάστασης και ενίσχυσης της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
- Τον Απρίλη του 2013 ο Αλέξης Τσίπρας, πηγαίνει στην Πορτογαλία με αφορμή την επέτειο της Επανάστασης των Γαριφάλων όπου συνάντησε στελέχη του ΚΚ Πορτογαλίας και το γνωστό -μη εξαιρετέο αστέρα, Μάριο Σοάρες (βασικό αρχιτέκτονα των σχεδιασμών της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού κατά την «Επανάσταση των Γαριφάλων» που με πλατιά πολιτική και οικονομική στήριξη από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, έπαιξε κεντρικό ρόλο στην ανάσχεση του λαϊκού κινήματος)
- Κατά την εξέλιξη της «Επανάστασης των Γαριφάλων», βεβαίωνε την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και τον ιμπεριαλισμό ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι «η μόνη δύναμη στη χώρα ικανή να αντισταθεί στους κομμουνιστές».
- Υπήρξε εχθρικός απέναντι σε ριζοσπαστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και υποστηρικτής ακραία αντιδραστικών δυνάμεων στις πρώην πορτογαλικές αποικίες, όπως η αγκολέζικη UNITA.
- Χρόνια μετά, αποκάλυψε ο ίδιος τις στενές επαφές και τις φιλικές σχέσεις που είχε με τον περιβόητο Καρλούτσι, τον πράκτορα της CIA, ο οποίος στάλθηκε ως πρέσβης των ΗΠΑ στην Πορτογαλία για να «τακτοποιήσει» τα πράγματα.
Στο πιο πρόσφατο (18σέλιδο) κείμενο αυτών των ημερών, με αφορμή τα 100χρονα το ΚΚ Πορτογαλίας, στο σημείο «Βασικές αρχές για μια αριστερή πατριωτική πολιτική» προβάλει (κατά σειρά):
- Την απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά του ευρώ και τους περιορισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης
- Επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους
- Ανάδειξη του ρόλου της μισθωτής εργασίας και των εργαζομένων
- Στήριξη και προώθηση της εθνικής παραγωγής και του εθνικού παραγωγικού τομέα
- Κρατικό έλεγχο των τραπεζών και επιστροφή στο δημόσιο των βασικών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας που ιδιωτικοποιήθηκαν
- Διασφάλιση της δημόσιας διοίκησης και ανθρωπιστικών υπηρεσιών της χώρας
- Πολιτική δημοσιονομικής δικαιοσύνης με καταπολέμηση των προνομίων του μεγάλου κεφαλαίου ·
- Υπεράσπιση του δημοκρατικού καθεστώτος &
- Συμμόρφωση με το σύνταγμα της Πορτογαλικής Δημοκρατίας, για
- εμβάθυνση των δικαιωμάτων, των ελευθεριών και της πρόνοιας, την καταπολέμηση της διαφθοράς και την εφαρμογή μιας ανεξάρτητης και δικαιοσύνης προσπελάσιμης απ’ όλους
Δείτε και υλικά 21ου Συνέδριου (Νοε-2020) Οργανώνουμε τον αγώνα για τη δημοκρατία και τον σοσιαλισμό
Για μια Ευρώπη των εργαζομένων και των λαών (ευρωεκλογές 2019)
Περισσότερα στο portal του ΚΚ Πορτογαλίας (εδώ στα αγγλικά για διευκόλυνση στη γλώσσα)
Για τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης
Από το παραπάνω 18σέλιδο (100χρονα του Πορτογαλικού ΚΚ 1921-2021), παρουσιάζουμε εν συντομία την περίοδο «“από την αντεπανάσταση” (1976) και μετά», που αποτελεί σημείο πολιτικής γραφής
Η ανάπτυξη της αντεπανάστασης, αποτελεί κομβικό σημείο της εθνικής πραγματικότητας της χώρας.
Το PCP συνέχισε την παρέμβασή του, αναπτύσσοντας τις οργανώσεις του σε όλη τη χώρα, και τα Εργατικά Κέντρα σε μεγάλες πόλεις και πρωτεύουσες περιοχών, αντιμέτωπο με το βάθεμα της αντεπαναστατικής διαδικασίας και των τρομοκρατικών πράξεων.
Όλα ξεκίνησαν με την τροποποίηση του Συντάγματος που διέγραψε ένα προς ένα τα επαναστατικά επιτεύγματα και συνεχίστηκε με τις προσπάθειες αλλαγής της εργατικής νομοθεσίας υπέρ των εργοδοτών, με τους εργαζόμενους να κατεβαίνουν σε γενικές απεργίες στις 12-Φεβ & 11 Μαΐου 1982.
27|30 Ιαν-1977, έγινε το ιστορικό συνέδριο όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων, με την Intersindical να αλλάζει όχι μόνο όνομα αλλά και κατεύθυνση (ΓΣΕ Πορτογαλίας), συνεχίζοντας τον ηρωικό αγώνα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων για κοινωνικές αλλαγές και ενάντια στην εκμετάλλευση.
Το PS (Σοσιαλιστικό Κόμμα), το PSD (κεντροδεξιό σχηματισμός που κέρδισε τις εκλογές του 2011 με 108|230 έδρες) και το CDS (Δημοκρατικό & Κοινωνικό Κέντρο – Λαϊκό Κόμμα συντηρητικό και χριστιανοδημοκρατικό κόμμα), συντονισμένα υπονόμευσαν τις καταβολές της επαναστατικής περιόδου, έχοντας ως κύριους στόχους τους εργαζόμενους, το κόμμα τους και τα ταξικά συνδικάτα στοχεύοντας στην αλλαγή του νομικού πλαισίου της επανάστασης.
Καταργώντας ή υποβαθμίζοντας την εργατική νομοθεσία, σε μια προσπάθεια αποδυνάμωσης του ενιαίου συνδικαλιστικού κινήματος, με τη δημιουργία εργοδοτικών συνδικαλιστικών δομών.
Μπροστά στην αντίσταση και στον αγώνα των μαζών, οι αντιδραστικές δυνάμεις δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν βία, με αμέτρητες ενέργειες κλοπής χωραφιών, γεωργικών εργαλείων και ζώων από τις μονάδες συλλογικής παραγωγής (CPU) της αγροτικής μεταρρύθμισης, με άγρια καταστολή ενάντια στους εργαζομένους που υπερασπίστηκαν τα κεκτημένα που επιτεύχθηκαν με την επανάσταση.
🔹 Το Νοέμβρη του 1979 δημιουργήθηκε η Πορτογαλική Κομμουνιστική Νεολαία.
Κατά το Χ συνέδριο στο Porto το 1983, το Κόμμα ανέλυσε την εξέλιξη της κατάστασης στη χώρα και τις ευθύνες των δεξιών πολιτικών καταλήγοντας στην ανάγκη και δυνατότητα για επείγουσα δημοκρατική εναλλακτική λύση.
Αυτό θα εξασφάλιζε διέξοδο από την κρίση, με υπεράσπιση των επιτευγμάτων του Απρίλη, εδραίωση του δημοκρατικού καθεστώτος και διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας.
Αντί γι αυτό είχαμε τις δολοφονίες των δύο εργαζομένων της CPU, Casquinha και Caravela, στο Herdade de Vale Nobre, του Bento Gonsalves (Escoural, Montemor-O-Novo), το 1979 και δύο ακόμη την πρωτομαγιά του 1982, στο Πόρτο.
Το PCP όχι απλά ήταν έτοιμο (ιδεολογικά και πολιτικά) να εξετάσει τη βιωσιμότητα μιας συνταγματικής και κοινωνικής εθνικής ενότητας, αλλά και πλήρως προετοιμασμένο για τη δημιουργία μιας δημοκρατικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, παίρνοντας μέρος με την ευθύνη που το διακρίνει σε μια δημοκρατική λύση συμβάλλοντας αποφασιστικά στην επίλυση της κρίσης και των σοβαρών εθνικών προβλημάτων.
Με την ενσωμάτωση της Πορτογαλίας στην ΕΟΚ, προέκυψαν νέα προβλήματα για τη χώρα: οι πολυεθνικές μπήκαν δυναμικά στην εθνική οικονομία, η διαδικασία αποβιομηχάνισης εντατικοποιήθηκε, η γεωργική παραγωγή μειώθηκε απότομα και ο τομέας της αλιείας σχεδόν εξαφανίστηκε.
Τα λεγόμενα κοινοτικά κονδύλια έφθασαν στη χώρα, χρηματοδοτώντας τη διάλυση των μονάδων παραγωγής, τις μη παραγωγικές δραστηριότητες και τη διευκόλυνση των εισαγωγών.
Και ενώ το PCP προειδοποιούσε πως η κατάσταση των εργαζομένων και του λαού δεν θα βελτιωθούν, η καπιταλιστική συσσώρευση αυξανόταν.
Η ισχυρή τάξη του υπερεθνικού σχεδίου της «ευρωπαϊκής δημιουργίας», στην υπηρεσία μεγάλων οικονομικών ομίλων και των μεγάλων δυνάμεων, βρήκε το PCP κάθετα αντίθετο, θεωρώντας την εθνική κυριαρχία ένα θεμελιώδες και κεντρικό ζήτημα για τη χώρα.
Η ανεργία, οι μειώσεις μισθών και ο αχαλίνωτος πληθωρισμός επέστρεψαν δυναμικά και μαζί -για άλλη μια φορά, η πείνα μεταξύ χιλιάδων οικογενειών εργαζομένων, με ιδιαίτερη έμφαση στις βιομηχανικές ζώνες.
Ωστόσο, οι εργαζόμενοι έδωσαν την απάντηση –στο ύψος των καιρών, με ένα τεράστιο όγκο αγώνων υπεράσπισης του δημοκρατικού καθεστώτος που έβαλε –προσωρινά, φραγμό στην προσπάθεια εφαρμογής του διαβόητου «πακέτου εργασίας».
Μια αποφασιστική συμβολή υπήρξε η γενική απεργία της CGTP-In, το Μάρτη του 1988, με το ρόλο του PCP να είναι καθοριστικός σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση.
Αυτό ήταν ιδιαίτερα αισθητό με τη συμβολή του Κόμματος στην ήττα του δεξιού υποψηφίου στις προεδρικές εκλογές του 1986.
Με κορυφαία την εν θερμώ εσωτερική συζήτηση, στο XI (έκτακτο) Συνέδριο (Amadora 2-Φεβ), που συγκάλεσε μόλις 5 ημέρες πριν, απόδειξη της οργανωμένης δύναμης, της ενότητας και της επιρροής του στις μάζες.
Το Συνέδριο ενέκρινε απόφαση – ψήφισμα κατά του δεξιού υποψηφίου, Freitas do Amaral – που αποδείχθηκε αποφασιστικό στην υπεράσπιση της δημοκρατίας.
Αλλά για το PCP ήταν ακόμη πιο σημαντικό η κινητοποίηση των εργαζομένων και του λαού, στην υπεράσπιση επιτευγμάτων του Απρίλη, όπως των μισθών, στο δημόσιου τομέα και στις εθνικοποιημένες εταιρείες, της αγροτικής μεταρρύθμισης και γενικά για ένα καλύτερο μέλλον της χώρας.
Επίσης, όσον αφορά τις ελευθερίες, τη δικαιοσύνη και τις τροπολογίες στους εκλογικούς νόμους, η επίθεση του κεφαλαίου δεν έμεινε αναπάντητη από τις μάζες και το PCP.
Τον Δεκέμβριο του 1988 το PCP πήγε στο XII συνέδριό του στο Πόρτο, που προετοίμασε το κόμμα ώστε να ανταποκριθεί καλύτερα στις νέες και πολύπλοκες προκλήσεις των εξελίξεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Το Συνέδριο ενέκρινε το νέο πρόγραμμα του κόμματος – «για μια προηγμένη δημοκρατία στο κατώφλι του 21ου αιώνα» – και τροπολογίες στο καταστατικό, προκειμένου να ενισχυθεί η εσωτερική δημοκρατία.
Συνεχίζοντας, τις επεξεργασίες του σοσιαλισμού για την Πορτογαλία, που υπερασπίζεται το PCP, το νέο πρόγραμμα καθόρισε τους κύριους στόχους για μια προηγμένη δημοκρατία ως συστατικό μέρος του αγώνα για τον σοσιαλισμό.
Στη συνέχεια προκειμένου να αναλυθούν σοβαρά ζητήματα και γεγονότα, συνήλθε το XIII (έκτακτο) συνέδριο (Loures, Μάιος 1990).
Εκτός από την ανάλυση των καθοριστικών αιτιών της αποτυχίας του μοντέλου (σσ. εννοεί του υπαρκτού σοσιαλισμού -βρισκόμαστε στην καρδιά της περιόδου Γκορμπατσόφ …περεστρόικα και glasnost, με επερχόμενες τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες), εμβάθυνε στη φύση και την ταυτότητα του ΚΚΣΕ (σσ. το ονομάζει PCR –ΚΚ Ρωσίας) «ενάντια σε μυστικισμούς, στρεβλώσεις και παρεξηγήσεις επιβεβαιώνοντας την εμπιστοσύνη του Κόμματος στο περιεχόμενο της δημοκρατίας στο σοσιαλισμό σαν αξία τώρα και στο μέλλον των κομμουνιστικών ιδεών».
«Στην Πορτογαλία και στον κόσμο δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος, κίνηση μπρος τα μπρος και ελπίδα που δεν βασίζονται στις ιδέες, την προσπάθεια, το αίμα και τον αγώνα των κομμουνιστών» (από το Μανιφέστο που υιοθετήθηκε στο XIII συνέδριο)
Στην Ευρώπη, με σοβαρές συνέπειες για τη χώρα μας και κατά της σαφούς βούλησης των λαών, η συνθήκη του Μάαστριχτ σήμαινε ένα ακόμη άλμα στην ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας από τις πολυεθνικές, δηλαδή με την επιβολή της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, τις συνέπειες των οποίων θα δούμε μερικά χρόνια αργότερα να επιδεινώνεται με το ευρώ.
Θεσμοποίησε τη λογική της ΕΕ ως πολιτικό-στρατιωτικό μπλοκ, μεταφέροντας σημαντικές πλευρές της εθνικής κυριαρχίας στη σφαίρα των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
(αναφέρεται στη συνέχεια αναλυτικά στο ρόλο του φεστιβάλ Avante, που ξεκίνησε το 1990)
Το πορτογαλικό κομμουνιστικό κόμμα, νόμιμος κληρονόμος και συνέχεια των καλύτερων αγώνων των προοδευτικών και επαναστατικών επιτευγμάτων του πορτογαλικού λαού, εκτιμά την ηρωική ιστορία του, αναπτύσσοντας τον αγώνα του στο παρόν επιβεβαιώνοντας το κομμουνιστικό ιδανικό και έργο, για ελευθερία, δημοκρατία και σοσιαλισμό.
Μεταξύ του 1995 και του 2002, η δεξιά πολιτική συνεχίστηκε, αυτή τη φορά από το PS (σοσιαλιστικό κόμμα).
Για άλλη μια φορά, την πλήρωσαν οι εργαζόμενοι με εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και εμβάθυνση των αντικοινωνικών μέτρων καταστροφής των δημόσιων υπηρεσιών και της κοινωνικής ασφάλισης, με ιδιωτικοποιήσεις και επιδείνωση της αγοραστικής δύναμης και με συγκέντρωση του πλούτου σε ένα όλο και πιο μικρό αριθμό οικονομικών ομάδων.
Όπως ανάλυσε την κατάσταση το PCP «καμία αλλαγή, μόνο επιδείνωση», εντείνοντας τη δράση του στον αγώνα για την ειρήνη, τη λαϊκή κυριαρχία, το σεβασμό και τη φιλία με τους λαούς όλου του κόσμου.
Ένα άλλο όπλο των μεγάλων οικονομικών ομάδων ήταν η δημιουργία του ενιαίου νομίσματος.
Το PCP προειδοποίησε για τις σοβαρές συνέπειες από οικονομική άποψη ότι «ένα ενιαίο νόμισμα θα μετατρέψει μια περιφερική χώρα σε όλο και πιο οικονομικά εξαρτημένη, στο ευρωπαϊκό πλαίσιο»
Για άλλη μια φορά, η ζωή απέδειξε πως το PCP είχε δίκιο: από την εισαγωγή του ευρώ το 2002, έχουμε περάσει σχεδόν δύο δεκαετίες οικονομικής και κοινωνικής στασιμότητας και υποχώρησης.
Το PCP στο μεταξύ συνέχισε τον αγώνα του για μια δίκαιη και κυρίαρχη χώρα.
Κατά την περίοδο αυτή, ουσιαστική ήταν η συμβολή των κομμουνιστών για να μπει οριστικά τέλος μία από τις σκληρότερες μορφές ταπείνωσης για τις γυναίκες, μέσω της νομιμοποίησης της εθελοντικού τερματισμού της εγκυμοσύνης.
Τα συνέδρια XV και XVI, που πραγματοποιήθηκαν, αντίστοιχα, στο Πόρτο και τη Λισαβόνα, το 1996 και το 2000, περιγράφουν τον προσανατολισμό και τις κατευθυντήριες γραμμές για ένα ισχυρότερο PCP στη μετάβαση στον 21ο αιώνα, για μια δημοκρατική εναλλακτική λύση στη δεξιά πολιτική του PS, PSD και CD και για μια νέα πορεία προς τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό της Πορτογαλίας.
Κινητοποίηση της Νεολαίας Νοέμβρης 2020
Στο πλαίσιο της επιδείνωσης της κρίσης στο καπιταλιστικό σύστημα και των κυβερνητικών μέτρων εναντίον των εργαζομένων και του λαού, το PCP διεξήγαγε το XVII συνέδριο (Almada, 2004) και το XVIII (Λισαβόνα, Δεκ-2008).
Επιβεβαιώθηκε η ικανότητα των κομμουνιστών να αναλύουν τη στιγμή και να ορίζουν, σε μια ευρεία συλλογική συζήτηση, τις κατευθυντήριες γραμμές που πρέπει να ακολουθήσει το Κόμμα, και ταυτόχρονα την ταυτότητά του και το σχέδιο υλοποίησης μιας νέας κοινωνίας που απελευθερώνει τον άνθρωπο από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, τον σοσιαλισμό κομμουνισμό.
Η ΚΕ του XVII, επέλεξε τον Jeronimo de Sousa ως Γενικό Γραμματέα του Κόμματος.
Τον Νοέμβρη / Δεκέμβρη του 2012, στην Αλμάδα, το XIX Συνέδριο, βασιζόμενο στον ιστορικό ρόλο, παρέμβαση και δημιουργικότητα των μαζών καθ ‘όλη τη διάρκεια της επαναστατικής διαδικασίας στην Πορτογαλία, υιοθέτησε αλλαγές στο πρόγραμμα του Κόμματος, που από τότε που ονομάζεται «προηγμένη δημοκρατία – οι αξίες του Απρίλη μέλλον της Πορτογαλίας», έτσι το Κόμμα έκλεισε αυτό το συνέδριο καλύτερα προετοιμασμένο να συνεχίσει τον αγώνα προς τους υπέρτατους στόχους του…
(οι υπογραμμίσεις δικές μας, τα συμπεράσμτα δικά σας)
