Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος //
Ίσως να είναι ατυχές το περιστατικό, ίσως να είμαστε υπερβολικοί, ίσως «έτυχε» και ίσως… «μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο ποταμός» και αλειφτήκαμε με τη λάσπη της αδιαφορίας και της ξετσιπωσιάς. Ίσως… Από όποια πλευρά και αν εξετάσεις το ζήτημα αυτό το ίσως φαίνεται όχι απλό καρφί στην έννοια του κοινωνικού κράτους που εν πάση περιπτώσει οφείλει-λέμε τώρα- να εκπληρώνει τις «απαιτήσεις του ατόμου έναντι του κράτους να προβεί δηλαδή σε θετικές παροχές». Μιλάμε για κοινωνικά δικαιώματα που συνθέτουν και οπωσδήποτε χαρακτηρίζουν ένα κοινωνικό κράτος. Μιλάμε… «Φουρτούνα μας και χαλασιά μας». Η είδηση έφτακε από τα Χανιά. Ραντεβού στο νοσοκομείο για εξέταση μετά από δύο χρόνια. Απίστευτο; Όλα συμβαίνουν. Είναι γνωστό. Η έννοια του κόψε κόστος οδηγεί κατευθείαν στον τραγέλαφο «κόβονται ζωές».
Παλιότερα έβαζε στοίχημα ο πονηρός πολιτευτής. « Να αναστήσουμε αυτόν τον τόπο, να ζωντανέψουμε τα παρατημένα χωριά, να ακουστούν οι φωνές των παιδιών στην πλατεία. Άμα δεν το πετύχουμε εγώ δεν έχω λόγο ύπαρξης. Βάζω στοίχημα». Και ούτως ή άλλως το στοίχημα στην ουσία χανόταν αφού έπαιρναν όλοι «αμούρες κατσαρές και γκόρτσα αγένωτα». Υπάρχουν λύσεις, αλλά απορίας άξιον είναι πώς και γιατί αυτοί οι «Χαρβατικοί» δεν τις ανακάλυψαν. Να επανεξετάσουμε τη λειτουργία και τη χρησιμότητα των κλινικών. Ειδικότερα:
Δερματολογική κλινική: Υπερπολυτέλεια και άκρως αναποτελεσματική η χρήση της. Να βράζουμε πικραλίδες και να κάνουμε έμπλαστρα με τσουκνίδες και με ρετσίνι από ρουμπουέλατα. Επίσης να χρησιμοποιούμε αλοιφή από βρασμένα κούμαρα και γκόρτσα. Θα φτιάξουμε όλοι ένα δέρμα… βελούδινο.
Μαιευτική κλινική: Δεν χρειάζεται. Οι γυναίκες να τίκτουν εκεί όπου γεννήθηκα και εγώ. Στην παραστιά, στην παραγωνιά, δίπλα στο τζάκι. Παράλληλα, προληπτικώς να σταματήσουν οι σιακάδες, οι πατσιαβέλες και τα σκαπέματα. Τάξη και ηθική. Σε τελική ανάλυση να εφαρμόσουμε και το τσιοκάνισμα. Προσοχή όμως μην μείνουν μερικοί ρογκάτσικοι.
Κλινική Ω.Ρ.Λ.: Να καταργηθούν πάραυτα. Δεν χρειάζεται να ακούμε και καλά. Να σταματήσει και το τσιουλαύτιασμα του καθενός. Να πάνε όλοι στις δουλειές τους. Άλλωστε τώρα δεν χρειάζεται το κρυφακούειν.
Γαστρεντολογική κλινική: Στομαχικές διαταραχές και στομαχικά προβλήματα δεν υπάρχουν πλέον. Τι χρειάζεται;
Κατόπιν όλων αυτών δεν είναι ανάγκη να λειτουργήσουν ενδοκρινολογικές, νεφρολογικές, λοιμωξιολογικές και τόσες άλλες κλινικές.
Ένα πρόβλημα ανακύπτει, αν πρέπει να λειτουργήσουν οι Ψυχιατρικές Κλινικές. Κατά τη γνώμη μου απαιτείται η λειτουργία τους. Θα χρειαστεί να μας βάλουν όλους σε καταστολή αφού απαξάπαντες… «θα πάρουμε τα πλάια».
«Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια. Μιας και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα λέγαν…». Μ. Λουντέμης
Μετά από όλα αυτά μού έρχονται στο μυαλό τα εξής: Το στούμπισμα, δηλαδή το κτύπημα με στούμπο, με κόπανο, με «δάρτι». Στουμπί ή και στούμπος σημαίνει και η πέτρα που μπορεί να σηκώσει κάποιος με το ένα χέρι και να την πετάξει (να ρίξει μια στουμπιά), «του ‘ριξε μια στουμπιά». Το χρησιμοποιούν και για το στούμπισμα του χοντρού αλατιού. Ακόμα στουμπάω (στ’μπάω) σημαίνει στουμπίζω, χτυπώ με στούμπο ή με κόπανο ή με γουδοχέρι ή αλωνίζω το σιτάρι με δάρτια ή σπάζω καρύδια, μύγδαλα κλπ. ή σκοτώνω. «Tον στούμπ’σε τον λαγό». Όλα αυτά τα βάζω στο μυαλό μου και αντραλίζομαι γιατί παράλληλα θυμάμαι και τι δεν θυμάμαι. Κι αμέσως τα ξεπερνάω γιατί ανατριχιάζω στη σκέψη πως «Άμα τους αρπάξουν και τους στ’μπίσουν με το γ’δί και τους κάνουν σκορδαλιά, ίσως και να κοκκινίσουν».
_______________________________________________________________________
