ΤO TEΛΕΥΤΑΙΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ (ΙΟΥΝΙΟΣ 1945)
Η φύτρα
Στην χαράδρα πλανάται
Όχι απλώς οικτρή πλάνη
Ψάχνει
Τον μίτο
Να την οδηγήσει
Στο τελευταίο επεισόδιο
που ο εθνικός στρατός
κράτησε όμηρο την ιστορία
Δίχως μια σπιθαμή στα χέρια
Ν’ αγκιστρωθούν
απ΄τα κλαδιά τ΄ ουρανού
Κι ας μην ήταν όλα ίδια
Κάτω
Απ’τον φανοστάτη
Κείται πάντα
Ένα φύλλο πορείας
που κανείς δεν άγγιξε
Για να πληγώνεται ο ουρανός
Όταν μερεύει η Ανατολή
Ενώ η Δύση μας γεννά
Για να μας αποβάλλει.
Χαράκτες
Τα ονόματα μας στις κολόνες
ξεθωριασμένα
μας πιστεύουν για νεκρούς
χωρέσαμε στις άγονες γραμμές των λέξεων
βαδίσαμε σε ονειρικές απολαύσεις
αιώνιας προσμονής
Στα σκουριασμένια κελιά
κατοικεί η ψυχή μας
κι οι ιδέες μας
μηνύουν
πως ότι ζήσαμε
χαράχτηκε
κάθε παλμικός μας χτύπος
σινιάλο στον τοίχο
των ποταπών
Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΝΑΡΚΩΣΗΣ
Ο καθρέπτης γυαλί ενωμένο
Θρέφουν τα συντρίμμια
καινοφανή πρόσωπα
Άλλη μια νύχτα
το όνειρο
ένας επισκέπτης φρενοκομείου
Όλα θεόκλειστα
οι σκέψεις γίνονται σαλτιμπάγκοι
Θυμίζουν ξανά παιδικές τιμωρίες
Ξεβράζονται στον ωκεανό σκοτεινής απορίας
Πως ζει το άγγιγμα κλεισμένο στον θωλό φακό του χρόνου;
Γιατί δεν επαναστατεί?
Πώς γίναν έτσι οι άνθρωποι?
το “Α” τους μοιάζει στερητικό
σε πρόγραμμα απεξάρτησης
Δίχως να βλέπουν.
Μιλούν
χωρίς την αίγλη της αναζήτησης
Η φλέβα της νύχτας
είναι πάντα τρυπημένη
Περνά η νάρκωση στους διαβάτες
Γίνεται δίαυλος
συμπαρασύρει τη ραστώνη του ύπνου
Κι όλα τραγουδούν
σαν μανιασμένη χορωδία
Σεπτέμβρης 2016
