Παρουσιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Σήμερα στο Ατέχνως κάνουμε την επιλογή να φιλοξενήσουμε τρεις νέους δημιουργούς σε μια σειρά τεσσάρων ποιημάτων, μέσα από μία ενιαία θεματική ενότητα. Τα ποιήματα αυτά, βαθειά ανθρώπινα και συναισθηματικά διεκδικούν την προσοχή μας καθώς μιλούν για ζητήματα καθημερινά, εκφράζοντας γόνιμους προβληματισμούς για την κοινωνική κατάσταση, θυμό κι οργή.
Πρώτος στη σειρά των νέων δημιουργών που παρουσιάζουμε σήμερα, είναι ο ποιητής Χάρης Γαντζούδης με το ποίημά του Τροχιά, να αναζητά και να διεκδικεί, μέσα και πάνω σε σκουριασμένες ράγες, επαφή με τον κόσμο της ελπίδας και του αγώνα. O ποιητής γεννήθηκε τον Μάιο του 1985 στο Αγρίνιο και από το 2012 δημοσιεύει κείμενα και άλλα σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και blogs.
Συνεχίζουμε με τον Γιάννη, από το ποιητικό ιστολόγιο «Ρωγμές στο σκοτάδι», όπου μας έστειλε ένα καινούργιο ποίημα, οργισμένο, θλιμμένο, με αφορμή τις μαζικές δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα νερά του Αιγαίου. Ο Γιάννης, τον οποίο παρουσιάσαμε πρόσφατα στο Ατέχνως, γράφει χαρακτηριστικά στο σημείωμα που συνοδεύει το ποίημα του: «Οι στίχοι ήρθαν σχεδόν μόνοι τους στο μυαλό μου χωρίς να κάτσω και να προσπαθήσω να γράψω κάτι. Έχω χρόνια να νιώσω τόσο θυμό και μίσος και εκτός από τον βασικό δεν έχω άλλο τρόπο να το βγάλω από μέσα μου. Αν θέλετε το ανεβάζεται αν δεν θέλετε όχι δεν με πειράζει. Λες και αυτό έχει τώρα σημασία…».
Τέλος, κι ο ποιητής Ανδρέας Κολλιαράκης, τον οποίο επίσης έχουμε παρουσιάσει στην στήλη των Νέων Δημιουργών, μας έστειλε δύο ποιήματά του για το ίδιο θέμα όπου χωρίς μισόλογα παρουσιάζει το δράμα των προσφύγων, στοχοποιώντας εκείνους που πραγματικά ευθύνονται για τον χαμό τους και οι οποίοι συνεχίζουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους καθώς και τη μνημονιακή καταστροφή στη χώρα μας.
Από την πλευρά μας δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα εκτός από την αυτονόητη, θέλουμε να πιστεύουμε, επισήμανση ότι οι σύγχρονοι ποιητές δεν μένουν ανεπηρέαστοι από το δράμα των προσφύγων (γενικότερα: από τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις) κι ότι αξίζει αυτή η ιδιότυπη και ιδιόμορφη ποιητική παραγωγή να καταγραφεί –τώρα που είναι ακόμα νωρίς– και να παρουσιαστεί στο σύνολο της κοινωνίας. Αλήθεια, ποιος είπε ότι δεν γράφεται ποίηση στις μέρες μας;
Φωτογραφία: Κυριακή Γονάκη
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Τροχιά…
Για καιρό
περπατώ στις σκουριασμένες ράγες,
ακολουθώ τις γραμμές
της κοινής μας πορείας.
Κάθε βήμα κι ένας σταθμός.
Τώρα βρισκόμαστε σε διαφορετική τροχιά
μα θα συνεχίσω να περπατώ στις σκουριασμένες ράγες,
ν` ακολουθώ τις γραμμές
ώσπου να συναντηθούν ξανά οι τροχιές μας.
Χάρης Γαντζούδης
Απόψε κοιμήθηκε ο Γιασέρ
μα κανείς δεν θα το μάθει.
Ένα μπλουζάκι λευκό μόνο θα δείτε
στης θάλασσας τα ανοιχτά
να επιπλέει.
Και αυτή
από το χώμα και το αίμα το έπλυνε
την φρίκη των ανθρώπων να το εξαγνίσει
-σημάδια της ύπαρξής τους να μην φανούν.
Και στα κύματα απαλά το ταξιδεύει
το νανουρίζει
ήσυχα να κοιμηθεί
η ψυχή του.
Απόψε μόνο από την θάλασσα επάνω
έχει αστέρια
-σιχάθηκαν την ομορφιά τους
να χαρίζουν
στου κόσμου αυτού το σαπισμένο κουφάρι.
Όλη η πλάση κλαίει
χωρίς φωνή
μα ακούγετε εκκωφαντικά
στα μάτια, τα γεμάτα οργή.
Και όσοι υψώνουν φράχτες
και όσοι δεν τους ρίχνουν
και όσοι διάλεξαν
το ένα κτήνος ή το άλλο
να ξέρουν
πως κάποια μέρα
μια λευκή σημαία
από το λευκό μπλουζάκι του Γιασέρ
στην καρδία τους θα καρφώσουν
όλοι οι Γιασέρ αυτού του κόσμου
για να μην ντρέπεται πια η Γη
πως τέτοιοι άνθρωποι αναπνέουν ακόμη.
Γιάννης, Ρωγμές στο σκοτάδι
προσφυγιά
κι ούτε να μένουμε στα δάκρυα μας, έχουμε ακόμα διαδρομή
κι είναι αδέρφια μας, γονείς, παιδιά μας
είναι δική μας προσφυγιά μας και φέρει ελπίδα και ορμή
πεδίο βολής
να νανουρίζομαι με όλμους και με σφαίρες
να κολυμπώ στης μεσογείου τα νερά
και να ελπίζω σε καλές να έρθουν μέρες
μα, είμαι πρόσφυγας κι εκεί κι εδώ ξανά
μες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με κλείνουν
σε παραλίες να ξεβράζω σε νησιά
για λίγο μόνο λέω, οι έννοιες μου μ’ αφήνουν
μα, είμαι ξένος, μόνος και χωρίς χαρτιά
και πόσα έδωσα λεφτά
και πόσους πίσω έχω αφήσει
ποιο είναι το τίμημα για όποιον ποθεί να ζήσει;
να νανουρίζομαι με όλμους και με σφαίρες
όλος ο τόπος μου ένα πεδίο βολής
πεδίο του άρεως κατασκηνώνω μέρες
κι εσύ στα έδρανα κοιμάσαι της βουλής
Ανδρέας Κολλιαράκης
