Σαν ήμουνα παιδάκι, σαν ήμουνα πουλί,
έβγαινα κι έμπαινα σαν αεράκι
στης αφεντιάς μου το μοναχικό κονάκι,
πέρα απ’ τ΄ αλλόκοτου κόσμου το κλουβί…
Οι έντιμοι φίλοι μου, οι συγγενείς μου κ’ οι γνωστοί,
σμίλευαν την πλάση μου, με του δασκάλου το ραβδί…
Άλλο που δεν ήθελε η «μάθηση» απειλή,
με των αρχόντων μας αυτή τη διδαχή…
«Δώσ’ του δάσκαλε…
ξέρει αυτός το γιατί,
αν δεν το ξέρεις εσύ…»
Δάσκαλε από γύψο με το λυτάρι και το ραβδί,
την ανθρωποφτιαξιά γενιές καλούπωσες,
για μια ζωή, σ’ ένα ελληνοχριστιανικό κλουβί’
ένα «απέραντο εθνικό φρενοκομείο»,
μ’ «εθνάρχη» θάλαμο φύλακα,
…αλή, …αλή… και τρεις(?) …αλή…
Μαθήματα με βία, άγνωστη λέξη η ελευθερία,
μαθήματα με βία, χωρίς χαρά παιδική,
σε κάθε σχολειό μια απέραντη φυλακή,
έστηνε χορό η βία, συνένοχη με την ανοχή…
Όταν η αγάπη εκδίδεται σε αντιπαροχή,
σε οίκο ανοχής, χωρίς τσίπα και ντροπή,
στων αναστεναγμών το σχολειό,
σε διαίρεση σκοτεινή, κατάμαυρο κελί,
με των Ψαρο – γιάννων δασκάλων μας τη σπουδή,
σε ρόλο μπάτσου αμερικανού,
με τη μπότα του στη κεφαλή του παιδιού,
αυλακώνουν οι χαρακιές στο μυαλό και το κορμί,
κι αλητεύει των μικρών εξορίστων η ψυχή….
Δραπέτης απ’ τη «σωτηρία και τον φρονηματισμό»,
μάθαινα σαν παρτιζάνος στην ανυπακοή και στ΄ αληταριό’
κι ατσάλωνα τη παιδική μου ψυχή,
με εισερχομένων συναισθημάτων τη φραγή…
Μαθήματα με βία,
δασκάλευε τη φτωχολογιά η πλουτοκρατία,
μαθήματα με βία,
χωρίς χαρά παιδική,
σε κάθε σχολειό μια απέραντη φυλακή.
Η τύχη κι η ατυχία, στα σκλαβοπάζαρα και στην ανεργία, ,
μέσα στων αφεντάδων μας τα εργατικά σφαγεία…
Μα κι αν σε ρόλο δερβέναγα βρεθεί,
του παρτιζάνου η ασυμβίβαστη σκέψη με ψυχή,
3
στήνει αντάρτικο σχολαρχείο στην ανυπακοή,
και παίρνει τα μαθήματα απ΄ την αρχή,
σε μια τάξη, που όλη την αταξία θα καταργεί,
στη παλαίστρα των απόκληρων μαχητών για μια σπουδή,
με μια περπατησιά μοναδική, χωρίς το γύψο, με φωνή.
Αφήνεται σε μια σχέση λευκής- φαιής ουσίας ερωτική,
χωρίς των εισερχομένων συναισθημάτων την φραγή,
όταν κάνει έρωτα με των ανθρώπων το μυαλό
να διεισδύει,
κι από κει κι από δω,
το Εμείς στο «Εγώ…»
Μα βάζει πάντα
των εισερχομένων αισθημάτων την φραγή,
όταν πίσω γυρίζουν,
τ΄ «απαγορεύονται» των αφεντάδων μας,
στα «από ποιόν, για ποιόν…?» ,
τα «πως και τα γιατί…?»,
Να χουν απαντοχή οι αισθήσεις και ρότα μαχητή,
στα « ΣΩΠΑ» πασπαρτού, που φράζουν την ορμή,
όταν ξεχειλίζει η σκέψη σαν χείμαρρος σε λαοθάλασσα,
να κολυμπήσουν οι ανάγκες όλων των ανθρώπινων ζωών στη γη…
Κι είπα να στήσω μια φωλιά σαν τα πουλιά,
με μια καρδερίνα, που ποτέ δε θα σωπά…
Μα τα κοράκια αφεντικά κρα κρα κρα,
κι η καρδερίνα άλαλη να με κοιτά…
να με κουτσουλά…
Σε κάθε φραγή ,
στων παρτιζάνων ερωμένων τη ζωή,
πετάει η καρδιά ξανά,
σε άλλη φωλιά,
κι όλες τις αισθήσεις τις κερνά,
στων αηδονιών την ολονύχτια χαρά.
Παρτιζάνοι στον έρωτα και στη ζωή,
με χαμένο το κλειδί,
-της καρδίας των εισερχομένων συναισθημάτων-
στη φραγή,
ποιός θα το ψάξει ,
ποιά θα το βρει’
ας το κρεμάσει στου ήλιου
τη διαδρομή…
Μα πριν απ’ όλα ας εξαφανίσουμε κάθε δίκαιο αρπαγή…
Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος
12-11-2021 με Μεράκι
