Όπως λέγανε παλιά εκεί στην -πάλαι ποτέ Χαριλάου Τρικούπη, «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται»…
Πολύ αργότερα (το 1997) πάλι «δικαίωση» (και μάλιστα η «μεγαλύτερη»):
Ήταν ο τότε αρχηγός της ΝΔ o Κ. Καραμανλής που χαρακτήρισε έτσι την ακολουθούμενη από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πολιτική
«Στη ΝΔ είναι ευχάριστο να βλέπει ότι η επίσημη έκφραση της συμπολίτευσης έχει προσχωρήσει στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και μάλιστα προσπαθεί να πλειοδοτήσει σε αυτό σε σχέση με τη ΝΔ.
Είναι η μεγαλύτερη δικαίωση αυτών που οραματίστηκαν αυτή την πολιτική»
Κάπως έτσι κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι: από το Μάη του 1984 –που πραγματοποιήθηκε το 1ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ με τον Αντρέα στα ντουζένια του (μόνο ζεϊμπέκικο δε χόρεψε…) να προσπαθεί ματαίως να σπάσει το ρεκόρ ομιλίας του Φιδέλ (μίλησε για 3ω+15λ…), ενώ η αίθουσα δονείτο από το «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» των 2.500 συνέδρων υπό τα -μάλλον αδιάφορα, βλέμματα Γιασέρ Αραφάτ, χήρας Σαλβαδόρ Αγιέντε, αντιπροσωπείας Ντανιέλ Ορτέγκα κλπ. μέχρι το 2015 …40+ χρόνια με την «ιστορική ευκαιρία» του Συριζέϊκου «ο αγώνας τώρα (ξανα)δικαιώνεται»(!)
Τότε διαδίδεται από το Τσιπρέϊκο και το “ερώτημα” «είναι δυνατόν το ΚΚΕ ⁉️ να απέχει από την “κοσμογονία”;» (με όποιες παραλλαγές του) απευθυνόμενο σε ανθρώπους αριστερούς, ριζοσπάστες, στη λαϊκή οικογένεια με «ρίζες» στο εργατικό κίνημα, στην ΕΑΜική Αντίσταση, στον αγώνα του ΔΣΕ, στην εκλογική και όχι μόνο βάση του ΚΚΕ, στους αγώνες της μετεμφυλιακής περιόδου, στον αντιδικτατορικό αγώνα, στην περίοδο της μεταπολίτευσης, στην κινούμενη άμμο μιας κοινωνίας “μοιραίων” του Βάρναλη, με φρούδες ελπίδες στους κατά καιρούς «σωτήρες» που μεθοδικά -διαχρονικά της σκάβουν το λάκκο.
Το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας το 1981, προσπαθώντας να συνδέσει τη διακυβέρνησή του με τους πόθους του λαού και της εργατικής τάξης που πάλευε πάνω από 5 δεκαετίες ενάντια σε φασιστικές δικτατορίες, σε διώξεις, φυλακίσεις, πάλεψε και με τα όπλα να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του: βυθίζοντας το Χόρα -όχι ο ίδιος …έλεγε «βυθίσατε», τότε που η «ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ» ήταν «το ίδιο συνδικάτο»
Το τι «δικαιώθηκε» όλοι -πλέον, το ξέρουμε..
Με «χαρτί» της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης στο χέρι, μια αναγνώριση που ήρθε δικαιωματικά ως αποτέλεσμα 40 χρόνων αγώνα και δε χαρίστηκε από κανέναν, προσπάθησε το ΠΑΣΟΚ να χειραγωγήσει τη γενιά του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ και της πολιτικής προσφυγιάς.
Με «χαρτί» τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος προώθησε την ενσωμάτωση πλατιών εργατικών στρωμάτων.
Με αυτά και με εκείνα κατάφερε να εξαπατήσει και να εκμαυλίσει κόσμο εργατικό – λαϊκό.
Την ίδια ώρα, έβαζε πιο βαθιά τη χώρα στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, στήριζε με κάθε τρόπο το κεφάλαιο, προωθούσε το πρώτο κύμα αντεργατικών μέτρων, δε δίσταζε να επιβάλει πραξικοπηματικά ηγεσία στη ΓΣΕΕ κά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε το ίδιο έργο και χωρίς μάλιστα τα ριζοσπαστικά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα του ΠΑΣΟΚ του 1981.
Η «ιστορική ευκαιρία» για την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με δήλωση ότι δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί η παρουσία της χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ότι θα στηρίξει τους επιχειρηματίες, το κεφάλαιο, την εργοδοσία με διευκολύνσεις, με κρατικό χρήμα για να κάνουν επενδύσεις, ότι δε συζητάει την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων της περιόδου της κρίσης, ούτε καν θα καταργήσει τους απαράδεκτους έμμεσους φόρους που βαραίνουν τη λαϊκή οικογένεια, για να φτάσει -μετά τους ύμνους στον Ομπάμα και τον «διαβολικά καλό Τραμπ» στο στρώσιμο του χαλιού για τη ΝΔ (που δε λέει να μπει στο «χρονοντούλαπο».
Και τώρα -αυτό το συνονθύλευμα -ότι πιο εκφυλισμένο και χυδαίο εμφανίστηκε στις γραμμές της ταξικής πάλης, πλαγιοκοπώντας και εμβολίζοντας το κίνημα ξαναβγήκε με θράσος «στο κλαρί»!
Χωρίς μία λέξη, ένα σύνθημα ενάντια σε ΝΑΤΟ και ΗΠΑ, η ξετσιπωσιά και ο πολιτικός αριβισμός τους πορεύτηκε σε ένα άνευρο, υποτονικό και «κάθε καρυδιάς καρύδι» μπλοκ, προσβάλλοντας τη μνήμη του Πολυτεχνείου με κάμποσες σέλφι Τσίπρα, που τα κανάλια και τα ΜΚΔ με περισσή χαρά αναπαρήγαγαν, δίνοντας το ρεσιτάλ του πριν εξαφανιστεί (διακριτικά) στο ύψος του Συντάγματος: ο βίος και η πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνησης εξηγεί και τους λόγους για τους οποίους κατά τη διάρκεια της πορείας έλειψαν τέτοια συνθήματα.
Όσο για τον πρώην πρωθυπουργό «της 2ης φοράς αριστεράς», που είχε προχωρήσει σε όσες διευκολύνσεις ζήτησε ο ιμπεριαλιστικός δολοφονικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ, και η παρουσία του στη συγκέντρωση ήταν καθαρά για επικοινωνιακούς λόγους, σε μια ακόμη απόπειρα καπηλείας των ηρωικών λαϊκών αγώνων, αποχωρώντας έχασε το κλου, τις έντονες αποδοκιμασίες στο ύψος της αμερικάνικης πρεσβείας, όταν περνούσαν τα απομεινάρια του Συριζέικου μπλοκ.
✔️ Οι αριστεροί, οι ριζοσπάστες, οι άνθρωποι που έχουν δώσει χρόνια στο κίνημα, οι νέοι που έκαναν τα πρώτα τους αγωνιστικά βήματα τα προηγούμενα χρόνια, δεν πρέπει να την ξαναπατήσουν, δεν πρέπει να ξεγελαστούν.
✔️ Όχι άλλα «ο αγώνας δικαιώνεται»!
✔️ Ο λαός μόνος του θα δικαιώσει τους αγώνες του!
✔️ Από κανένα σωτήρα δεν πρέπει να περιμένει τίποτα!
✔️ Με την οργάνωσή του, την πάλη του σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα και σήμερα, στον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της υποβάθμισης της παιδείας, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ στην περιοχή, ενάντια στην τρομοκρατία, την αστυνομική βία, τον κρατικό αυταρχισμό και την καταστολή. Συνεχίζουμε στα μηνύματα που δίνουν οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, πιο δυναμικά, πιο μαζικά, με αισιοδοξία, για την τελική νίκη του λαού και της νεολαίας.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου μας καλεί σε ακόμα μεγαλύτερη ετοιμότητα, επαγρύπνηση, κινητοποίηση και αγώνα στις δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και των επικείμενων εξελίξεων στην περιοχή μας, γενικότερα σε όλη την Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στην Αν. Μεσόγειο, στη Μ. Ανατολή.
Ο λαός δεν πρέπει να προσδοκά τίποτα από τις κυβερνήσεις, από την τάξη που έχει την εξουσία.
Λαϊκή κυριαρχία, κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας δεν διασφαλίζονται με τη συμμετοχή σε επιθετικούς οργανισμούς, σε συμμαχίες, όπως είναι η ΕΕ, όπως είναι το ΝΑΤΟ.
Σαράντα ένα χρόνια τώρα, το μήνυμα είναι αυτό:
Ενότητα, λαϊκή συμμαχία, εργατική – λαϊκή πάλη ενάντια στην τάξη που έχει την εξουσία, ενάντια στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και στους αντιλαϊκούς πολεμικούς σχεδιασμούς τους στην περιοχή.
