Ο κινηματογράφος Όασις, στην Πρατίνου 7 (Παγκράτι) άνοιξε γύρω στο 1950, αρχικά ως θέατρο σκιών, μετά αγοράστηκε από τον παραγωγό και κινηματογραφιστή Βαγγέλη Μελισσινό, που τον μετέτρεψε σε κινηματογράφο με το συγκεκριμένο όνομα.
Γύρω στο 1980 –περίοδος της μεταπολίτευσης, το αγόρασε η οικογένεια Κωτήρα –οι αδερφές Ντία & Μαρία, φέροντας ποιοτικές ταινίες και χτίζοντας με άρωμα παλιού νοσταλγικού ρομάντζου, ένα δικό τους χώρο για ψαγμένους της έβδομης τέχνης τόσο από τη συνοικία όσο και ευρύτερα, που τίμησαν με την παρουσία τους διάφοροι «επώνυμοι» της εποχής (θεατράνθρωποι κά)
Παλιές αφίσες, πορτρέτα ηθοποιών, κεραμικά αγάλματα κούρων και κορών, φυσική βλάστηση του παλιού καλού καιρού, που επιμένει να επιζεί εκεί στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας του κλεινού άστεως.
Ξεκίνησε με μια σύγχρονη για τα τότε δεδομένα μηχανή προβολής αυτές με το «καρβουνάκι» που λέγαμε (βλ. Cinema Paradiso – Σινεμά ο Παράδεισος), τη θρυλική CINEMeccanica, με την αυθεντική αντίστροφη μέτρηση στην αρχή της ταινίας, το ισοκράτημα του ήχου της μπομπίνας και –με τον καιρό, κάποιες αλλοιώσεις στην εικόνα και που με την επέλαση της τεχνολογίας –ειδικά της ψηφιακής, έγινε πλέον μουσειακό είδος που καμιά πατέντα δεν μπορεί να την κάνει να ξαναπάρει μπροστά, όλα πια τα κάνει ο προτζέκτορας και ένα τοσοδά φλασάκι
-
- Φωτό |> Πάρις Ταβιτιάν 2015
Ο «Όασις» κατά το δίδυμο Ντία+Μαρία (ΣΣ |> δυστυχώς, απ’ ότι μας προκύπτει φέτος η κ.Ντία θα είναι μόνη της να μας καλωσορίζει στο ταμείο) έγινε διεθνής «από την Le Monde μέχρι τους Times του Λονδίνου και της Αμερικής» και «μας έγραψε ακόμη και το Facebook» (!!).
Με νοσταλγία θυμούνται τη «δασκάλα του χωριού» και το «Άλογο που κλαίει» του Μαρκ Ντονσκόι (Mark Donskoy), όπως και το «Ο Κομμουνιστής» του Γιούλι Ράισμαν, που όταν προβλήθηκε είχε έρθει η αστυνομία, καθώς και μεγάλα ονόματα Ιταλών σκηνοθετών, όπως του Παζολίνι και των Αφών Ταβιάνι, αλλά και τις μασκότ «Τσε Γκεβάρα» και «Τζίλντα» που σταματούσαν να γαβγίζουν μόνο όταν ξεκινούσε το ρολάρισμα της μπομπίνας.
2-8 Ιουλίου 2020
Στον ιστορικό θερινό κινηματογράφο «ΟΑΣΙΣ»
Πρατίνου 7, Παγκράτι
Τηλ. 210 7244015
21.00 & 23.00
“ΜΑΜΑ ΡΟΜΑ“
το αριστούργημα του
ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ
με την συγκλονιστική
ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΝΙ
Η ιέρεια του παγκόσμιου σινεμά
Η Ιταλίδα ηθοποιός που λάτρευαν οι σκηνοθέτες και αποθέωνε το κοινό
Μάμα Ρόμα η «έντιμη» πόρνη με τα μεγάλα όνειρα,
θα παραμείνει το σύμβολο του ανθρώπου
που αγωνίζεται να ξεπεράσει τη μοίρα του
Ο Ιταλικός νεορεαλισμός στις καλύτερες στιγμές του
Η δεύτερη συγκλονιστική ταινία του ποιητή των εικόνων
που άφησε εποχή με τη μοναδική ερμηνεία της Μανιάνι.
Επιζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για το μοναχογιό της, που δεν γνωρίζει ότι η μητέρα του είναι πόρνη, η Μάμα Ρόμα μαζεύει τις οικονομίες της, εγκαταλείπει το πεζοδρόμιο και θα προσπαθήσει να ξαναρχίσει τη ζωή της σε κάποια μικροαστική συνοικία.
Όμως το μυστικό της αποκαλύπτεται, με απρόβλεπτες συνέπειες για τον νεαρό γιο της Έττορε (Ettore).
Χορτασμένη από άντρες κι ελεύθερη «καθηκόντων», αφοσιώνεται στην ανατροφή του «δικού της άντρα».
Μία ανατροφή που ξεκινά ανορθόδοξα και κορυφώνεται δραματικά. Το παρελθόν της μπορεί να είναι άγνωστο στον Έττορε, αλλά η ηθική της καθορίζει τη σχέση τους.
Η δεκαετία του ’60 ήταν μία πλούσια και πολύμορφη κινηματογραφικά δεκαετία, ένα θαυμάσιο δείγμα της είναι η δεύτερη αυτή ταινία του Παζολίνι.
Σε αυτήν για άλλη μία φορά ο Ιταλός σκηνοθέτης καταπιάνεται με το λούμπεν προλεταριάτο..
Η Μάμα Ρόμα αποτελεί ουσιαστικά μια θεματική και μορφική συνέχεια του Ακατόνε.
Υπάρχει πάλι η ίδια αίσθηση του ρεαλισμού, της κοινωνικής καταγραφής του κόσμου του υποπρολεταριάτου των μακρινών συνοικιών της Ρώμης, που στέκονται στη σκιά της ζωής κι απελπισμένοι προσπαθούν να γλιτώσουν από την κατάντια της.
Όπως και να ‘ναι πάντως, η Μάμα Ρόμα, η «έντιμη» πόρνη με τα μεγάλα όνειρα, θα παραμείνει το σύμβολο του ανθρώπου που αγωνίζεται στα τυφλά να ξεπεράσει τη μοίρα του – κι αυτός ο αγώνας έχει, οπωσδήποτε, ένα τραγικό μεγαλείο.
Ο Παζολίνι φτιάχνει εικόνες συναρπαστικές εμπνευσμένες από αναγεννησικαούς πίνακες, εικόνες που επενδύει με μία το ίδιο εκπληκτική μουσική – εκείνη του Βιβάλντι.
Μια πολύ χαρακτηριστική σκηνή του έργου, είναι εκείνη που δείχνει την Anna Magnani να κατεβαίνει ένα κατήφορικο απόμερο ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Καθώς εκείνη προχωρά, μιλώντας θλιμμένη για τη μοίρα και το πεπρωμένο, η κάμερα που την κοιτάζει ανφάς, οπισθοχωρεί, κρατώντας την πάντα μέσα στο κάδρο, σαν να θέλει να δείξει ότι η Μάμα Ρόμα τρέχει προς μια διέξοδο διαφυγής, από την οποία θα μπορούσε μεν να αποδράσει, η οποία όμως, δεν υπάρχει!
ℹ️ Η ταινία (διάρκειας 110λ) έλαβε σειρά τιμητικών διακρίσεων στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 1962
- Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι πήρε το Βραβείο Κινηματογράφου Ιταλικών Συλλόγων
- Η Αννα Μανιάνι το Νέο βραβείο Κινηματογράφου καλύτερης ηθοποιού.
Cine ΟΑΣΙΣ 2-Ιουλ-2020 φωτο ”Ατέχνως”
ℹ️ Δείτε επίσης |> cine.gr & |mymovies.it|
