Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Ντροπή. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει την χθεσινή συμμετοχή της Προέδρου της Δημοκρατίας στην εκδήλωση της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αρχαία Αγορά στο πλαίσιο της καμπάνιας: «ΗΠΑ και Ελλάδα: Γιορτάζοντας 200 χρόνια φιλίας».
Η εκδήλωση, που έγινε με αφορμή την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν και της αντιπροέδρου Καμάλα Χάρις, ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία «ξεπλύματος» της αιματοβαμμένης, εγκληματικής ιστορίας των Αμερικανικών κυβερνήσεων με φόντο τον ιερό βράχο της Ακρόπολης.
Τα περί «κοινών αξιών», «φιλικών δεσμών» και «δημοκρατίας» που ακούστηκαν από την κ. Σακελλαροπούλου και τον πρέσβη Τζ. Πάϊατ μόνο θυμηδία προκαλούν. Τι… «κοινές αξίες» μπορεί να έχει, άραγε, ο Ελληνικός λαός με τους ιμπεριαλιστές φονιάδες που σκόρπισαν το θάνατο σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή;
Ποιοί δεσμοί – «φιλίας» και «δημοκρατίας» – μας συνδέουν με αυτούς που αιματοκύλλησαν μια σειρά λαούς, απ’ την Κορέα και το Βιετνάμ, μέχρι τη Γιουγκοσλαβία και την Συρία;
Ποιές «δημοκρατικές αξίες» εκπροσωπούν, άραγε, αυτοί που στήριξαν την Χούντα των Αθηνών και που φέρουν τεράστιες ευθύνες για την εισβολή και διχοτόμηση της Κύπρου, οι ίδιοι που, μέχρι και σήμερα, σχεδιάζουν και υλοποιούν πραξικοπήματα και «πορτοκαλί επαναστάσεις» ενάντια σε νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις;
Τι κοινό μπορούμε, άραγε, να μοιραζόμαστε με αυτούς που έχουν μετατρέψει την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής σε «μπαρουταποθήκη» για λογαριασμό των μεγάλων μονοπωλιακών τους συμφερόντων;
Όχι, κυρία Πρόεδρε, δεν μας ενώνει κανένας δεσμός με τις ΗΠΑ και τις κυβερνήσεις τους. Αντίθετα, μας χωρίζουν ποτάμια αίματος, σαν κι’ αυτό που έχυσαν οι μαχητές και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας από τις Αμερικανικές βόμβες στις βουνοκορφές του Γράμμου. Σαν το αίμα του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη και πολλών άλλων ηρώων που εκτελέστηκαν καθ’ υπόδειξη των «συμμάχων».
Μας χωρίζει το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων Αφροαμερικανών, από την εποχή της σκλαβιάς μέχρι τον Τζόρτζ Φλόιντ, που έπεσαν θύματα της βαρβαρότητας και της σαπίλας που εκπροσωπεί το πολυδιαφημισμένο «Αμερικάνικο Όνειρο».
Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ως θεσμός του αστικού κράτους, μπορεί να δέχεται να γίνει ντεκόρ σε εκδηλώσεις ξεπλύματος της αιματοβαμμένης εικόνας των ΗΠΑ. Ο Ελληνικός λαός όμως έχει μνήμη. Και θυμάται.
Όχι, κυρία Πρόεδρε. Εμάς δεν μας ενώνει τίποτα με τους δολοφόνους των λαών.
