Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Στις 26 Απριλίου 1967, στις εφημερίδες (όσες κυκλοφορούσαν ακόμη) δημοσιεύτηκε «ΠΡΟΚΥΡΗΞΙΣ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ» με ημερομηνία 25/4/1967 και την υπογραφή του τότε αρχηγού του ΓΕΣ, αντιστράτηγου Οδυσσέα Αγγελή.
Στις οκτώ απαγορεύσεις που επέβαλε, (στηριγμένες στο ΔΞΘ του 1912 περί «καταστάσεως πολιορκίας») σχετικά με όσους δεν συμμορφώνονταν προέβλεπε ότι «οι παραβάται της παρούσης θα παραπέμπτωνται εις το έκτακτον στρατοδικείον (την προηγούμενη ημέρα είχε δημοσιευτεί η απόφαση για τη συγκρότησή τους σε μια σειρά πόλεις της Ελλάδας) και θα τιμωρούνται συμφώνως προς τας διατάξεις του νόμου».
Η επιβολή της Δικτατορίας στηρίχτηκε «νομικά» στο υπάρχον θεσμικό καθεστώς, δείγμα ότι το αστικό κράτος έχει «θωρακιστεί» δια πάν ενδεχόμενον…
Η αντιμετώπιση των εξαιρετικών καταστάσεων ρυθμίστηκε για πρώτη φορά με την συνταγματική αναθεώρηση του 1911, με την οποία υιοθετήθηκαν κανόνες για την θέση σε ισχύ του στρατιωτικού νόμου (άρθρο 91 Συντ. 1911) από την εκτελεστική εξουσία.
Να σημειώσουμε ακόμη ότι η κήρυξη της δικτατορίας έγινε με το Νόμο ΔΞΘ΄ του 1912 «Περί καταστάσεως πολιορκίας» που ενόψει των Βαλκανικών Πολέμων προέβλεπε την κήρυξη κατάστασης πολιορκίας, δηλαδή αναστολής άρθρων του Συντάγματος, σε περίπτωση πολέμου και γενικής επιστράτευσης. Να θυμίσουμε εδώ ότι από το στρατιωτικό πραξικόπημα Πλαστήρα-Γονατά το 1922, η κατάσταση πολιορκίας χρησιμοποιήθηκε κυρίως για λόγους εσωτερικής τάξης παρά εξωτερικής ασφάλειας, όπως προέβλεπε το Σύνταγμα του 1911, τάση που συνεχίστηκε για να φτάσουμε στο 1967.
