Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η πρόσφατη χυδαιότητα που έλαβε χώρα στο τηλεοπτικό ριάλιτι «Big Brother» που προβάλλεται στον ΣΚΑΪ. Η κατρακύλα της ιδιωτικής τηλεόρασης και η καταβαράθρωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μέσω εκπομπών τύπου «Big Brother» δεν είναι κάτι καινούργιο.
Πάνε χρόνια που τέτοιου είδους «τηλεσκουπίδια», βγαλμένα από τη χωματερή του καπιταλιστικού μάρκετινγκ, χρησιμοποιούνται για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και το ξεχείλωμα κάθε ορίου ανεκτικότητάς της. Στο βωμό του κέρδους η μαζική αποχαύνωση της νεολαίας και του τηλεοπτικού κοινού πάει χέρι-χέρι με τη διέγερση των πλέον ταπεινών και ποταπών ενστίκτων με τα οποία η κουλτούρα της άρχουσας τάξης έχει διαποτίσει την κοινωνία.
Ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ψευτομαγκιά, ο ατομοκεντρισμός και ο κοινωνικός δαρβινισμός, η εμπορευματοποίηση των συνειδήσεων δεν ήρθαν από το πουθενά. Καλλιεργούνται και αναπτύσσονται στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κοινωνίας, συνυπάρχουν και αλληλοτροφοδοτούνται με την διευρυνόμενη πνευματική πενία και στοχευμένη αποβλάκωση μερίδας του λαού και ιδιαίτερα των νεότερων γενεών.
Ο στόχος τέτοιου είδους «τηλεσκουπιδιών», όπως το «Big Brother», είναι διττός:
Αφενός επιχειρούν να ενσταλάξουν στον τηλεθεατή την πεποίθηση ότι είναι, λίγο έως πολύ, φυσιολογικό να εκφέρονται δημόσια ρατσιστικές, σεξιστικές η ομοφοβικές απόψεις χωρίς να συμβαίνει τίποτε (η εκ των υστέρων αποβολή του παίχτη του ριάλιτι, έπειτα από την κατακραυγή που σημειώθηκε και υπό τον φόβο εισαγγελικής παρέμβασης, ουδόλως απαλλάσσει τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ και την παραγωγή από τις τεράστιες ευθύνες τους). Επιπλέον, συνεχίζεται αμείωτη η προσπάθεια που ξεκίνησε εδώ και τουλάχιστον μια 20ετία, να πείσουν ότι η «ηθική της κλειδαρότρυπας» και του «Μεγάλου Αδελφού» είναι καταστάσεις τις οποίες ο λαός πρέπει να συνηθίσει, ώστε να διαμορφωθεί η κατάλληλη εκείνη κοινωνική συνείδηση που δεν θα αντιδρά στην εντατικοποίηση της παρακολούθησης και αστυνόμευσης της ζωής και δράσης των ανθρώπων από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους.
Αφετέρου, επιχειρείται ο αποπροσανατολισμός των εργαζόμενων, των νέων, των ανέργων από τα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν τις ζωές τους, να μην διεκδικεί λύσεις στα μικρά και μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, να παραμένει με λίγα λόγια «θεατής των εξελίξεων» και όχι ενεργό μέλος της καθημερινής πάλης και δραστηριοποίησης στους χώρους δουλειάς και μόρφωσης, στις γειτονιές.
Στο βάρβαρο διασυρμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που έχει στήσει το μεγάλο κεφάλαιο μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες, το ζωντανό λαϊκό κίνημα, οι εργαζόμενοι, η νεολαία οφείλουν να απαντήσουν με τα ιδανικά της πάλης για μια άλλη κοινωνία. Μια κοινωνίας απαλλαγμένης από την σαπίλα του καπιταλισμού.
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
