Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Μετά τη διακοπή της, η Σούπερ Λιγκ επανήρθε δριμύτερη να υπενθυμίσει σε όλους μας, γιατί δεν είχε λείψει σε κανέναν απολύτως.
Καταρχάς, γιατί αρχίζουν να μαζεύονται πολλά ανθρώπινα λάθη. Και δεν εννοώ μόνο τα διαιτητικά, αλλά τα καθαρά αγωνιστικά, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσο ανθρώπινα και συμπτωματικά είναι.
Μετά την ομορφιά του Ντεγκρά στην πρεμιέρα (που τελείωσε την καριέρα του στην ΑΕΛ) και τον τερματοφύλακα της Κέρκυρας που πάει για χρυσό βατόμουρο (κακής ηθοποιίας) για την ωραία πτώση του, ήρθε το χτεσινό αυτογκόλ και το λιοντάρι του Πλατανιά, για να τριτώσει το κακό.
Λίγοι βέβαια μπορούν να προσφέρουν το θέαμα που δίνουν οι διαιτητικές ομορφιές, στη Νέα Σμύρνη και σε όλα τα γήπεδα, που αποτελούν πια παραδοσιακό στοιχείο του ποδοσφαίρου μας. Κι η ανάλυση των αμφισβητούμενων φάσεων στις βραδινές εκπομπές διαρκεί πια περισσότερη ώρα από τα στιγμιότυπα των αγώνων.
Καμία καχυποψία δεν μπορεί να δικαιολογήσει πάντως τον σεξισμό των γηπέδων και το σχετικό κρούσμα στην Τούμπα, με το Σαραμαντά του Ηρακλή να καθυβρίζει τη βοηθό επόπτη, Κουρουμπίλια: “είσαι άσχετη, είσαι γελοία” (κι όχι δε δικαιολογείται, επειδή τα ίδια θα έλεγε και σε έναν άντρα βοηθό). Ο παίκτης ζήτησε συγνώμη μετά από το τέλος του αγώνα, αλλά η νοοτροπία είναι γενική κι εδραιωμένη. Εντάξει να βγει η γυναίκα από την κουζίνα -αρκεί να έχει μαγειρέψει κάτι πριν- αλλά όχι να μπει και στο γήπεδο. Ας μείνει καλύτερα στην κερκίδα, για να εστιάζουν οι φωτογράφοι στα μπούτια της και να κολλάνε οι εκφωνητές το αβάσταχτο κλισέ για τις “ωραίες παρουσίες στην εξέδρα”. Ή για να κάνουν τις WAGs και να μην αφήνουν κανένα άλλο να κατεβάζει το σορτσάκι του άντρα τους.
-Το γλυκό ήρθε να δέσει με το εξίσου παραδοσιακό, χουλιγκανικό ξύλο στο ΠΑΟΚ-Ηρακλής, το ντου στην κερκίδα των φιλοξενούμενων και την επίθεση με πέτρες και μολότοφ στα γραφεία του συνδέσμου τους, πριν τον αγώνα.
Αλλά και με την καταγγελία του Γουακάσο, του ΠΑΟ, για τους ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς (μαύρη μαϊμού) που εκτόξευσε εναντίον του ένας αντίπαλός του, διδάσκοντας ήθος, πολιτισμό κι ευ αγωνίζεσθαι.
Όσοι νοστάλγησαν πραγματικά τη Σούπερ-Λιγκ στο διάστημα της απουσίας της, θα δάμασαν το στερητικό τους σύνδρομο με τους αγώνες των εθνικών συγκροτημάτων. Όχι απαραίτητα με το (άκρως αποτελεσματικό) τσούκου-τσούκου μπολ της Εθνικής (που επιστρέφει στην πατροπαράδοτη συνταγή Ρεχάγκελ και Σάντος) ούτε με τη σύναξη ελλαδίτικων και κυπριακών φασιστοειδών, στο βροχερό Καραϊσκάκη τις προάλλες. Αλλά με την τραμπούκικη επίθεση, στο ίδιο στάδιο, σε δημοσιογράφο, που δεν είχε εγκεκριμένα οπαδικά φρονήματα, και τη γλίτωσε χάρη στη “μεγαλοψυχία” των τραμπούκων: έχε χάρη που έχουμε εντολή να μη σε δείρουμε.
Άμεσα κι εντυπωσιακά ήταν τα αντανακλαστικά της ΕΠΟ, που δεν έβγαλε καν ανακοίνωση καταγγελίας του περιστατικού, για τα μάτια του κόσμου, κι ασχολείται με τις επικείμενες εκλογές της, που πάνε από αναβολή σε αναβολή. Κερασάκι στην τούρτα της Ομοσπονδίας, η προσωρινή διοίκηση του Βίκτωρα Μητρόπουλου, που δίνει νέα διάσταση και νόημα στο προεκλογικό σύνθημα-δέσμευση: “ξεμπερδεύουμε με το παλιό”.
Με τούτα και με εκείνα, πέρασε στα ψιλά η απόφαση της διοίκησης του Πανιωνίου να απαγορεύσει εφ όρου ζωής την είσοδο σε οπαδό που εντοπίστηκε το Σάββατο να πετάει μπουκάλια στον αγωνιστικό χώρο. Μόνο που αυτό είναι σταγόνα στον ωκεανό (για να θυμηθούμε άλλο ένα τραγούδι που κολλάει με τον τίτλο). Το πραγματικό πρόβλημα είναι όλη αυτή η κατάσταση που έχει κόψει (άτυπα και χωρίς περιοριστικά μέτρα) το γήπεδο στον απλό φίλαθλο.
Με όλα όσα συμβαίνουν εξάλλου, η απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα, μάλλον ως ευλογία παρά ως τιμωρία πρέπει να αντιμετωπίζεται…
