Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Το βασικό πρόβλημα για εμάς τους εύσωμους με τα μεζεδοπωλεία, δεν είναι πάντα οι γεύσεις, αλλά η ποσότητα που καταλήγει στο πιάτο μας. Αν δεν πεινάς, σου ανοίγουν την όρεξη -για αυτό είναι οι μεζέδες άλλωστε- κι αν πεινάς, σε αφήνουν μπουκάλα, πάνω στο καλύτερο.
Η θετική πλευρά του πράγματος είναι ότι μπορείς να βγαίνεις με λιτοδίαιτες παρέες (κατά κανόνα με έντονη θηλυκή παρουσία), να τρως τα διπλά και να πληρώνεις όσα κι οι άλλοι, όλα μαζί δια του τόσο. Η αρνητική πλευρά όμως είναι αφενός ότι μπορεί να σε καταλάβουν και να σταματήσουν να βγαίνουν μαζί σου, αφετέρου ότι μπορεί πχ να ακούς συζητήσεις για τα δυο περιττά κιλά που έχει πάρει κάποιος-α, που εσύ τα βάζεις σε μια μέρα και τα χάνεις μέχρι το πρωί.
Δε χρειάζεται όμως να φτάσεις ως τα αστέρια, όπως η Λάικα -η διάσ(τ)ημη σκυλίτσα που έστειλαν στο διάστημα οι Σοβιετικοί- για να βρεις κάτι ικανοποιητικό, σε ποσότητα και ποιότητα, διαλεκτικά δεμένα. Μπορείς να δοκιμάσεις τη Λάικα στο Βοτανικό (Πέλλης 30).
Πόσοι θαμώνες ξέρουν τι ήταν η Λάικα και γιατί έγινε διάσημη; Ελάχιστοι πιθανότατα. Όπως ο τρέντι Μπογδάνος μπορεί να μην ήξερε τι ήταν τα αρχικά στο μπλουζάκι που φορούσε.
Αλλά μην ανησυχείς, δεν είναι φαγητό για χίπστερ ή για Μπογδάνους, που πουλάνε μούρη, τρώγοντας ταχίνι και τις 53 αποχρώσεις του.
Οι πιο πολλοί εκλαμβάνουν το όνομα “Λάικα” ως παραφθορά του “λαϊκού”, που παραπέμπει συμβολικά στην “πειραγμένη ελληνική κουζίνα” και τη μεταμόρφωση του Βοτανικού από μια φτωχή, λαϊκή περιοχή σε εναλλακτικό στέκι για εξοδούχους. Στον όμορφο πεζόδρομο της Πέλλας, επιβιώνει ακόμα ένα συνεργείο και μια ρετρό αίσθηση από σκηνές του ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Κι αξίζει τον κόπο να το επισκεφτείς, όσο έχει ακόμα καλό καιρό, για να καθίσεις έξω και να απολαύσεις την εικόνα, μαζί με το φαγητό σου. Όχι πως δεν είναι ενδιαφέρουσα και η εσωτερική διακόσμηση, αλλά το έξω δίνει άλλη αίσθηση.
Περίεργη (με την καλή έννοια) αίσθηση σου αφήνει κι η ιδιαίτερη συνθήκη να αδειάζεις επιμελώς το πιάτο σου, ακούγοντας Cure και new wave τραγούδια, καθώς το μαγαζί είναι μπαράκι-φαγάδικο, δύο σε ένα, προσφέρει ποτά και σπιτική λεμονάδα.
Επειδή όμως τα ποτά και το περιβάλλον δεν τρώγονται, περνάμε στο κυρίως πιάτο, που περιλαμβάνει γενναίες (θαρραλέες κι ατρόμητες) μερίδες, με ενδιαφέροντα πιάτα σε λογικές τιμές. Καλό είναι να πας με παρέα (αν έχει κορίτσια και λιτοδίαιτους, τόσο το καλύτερο, κι αν πας με άλλους εύσωμους για τη “γουρουνιά”, τόσο το καλύτερο) για να δοκιμάσεις περισσότερα πράγματα. Κι επειδή τα γούστα είναι υποκειμενικά, δεν κάνω συγκεκριμένες προτάσεις, αλλά ξεχωρίζω την κρεμμυδόπιτα (με μπέικον και γλυκό τυρί) που είναι κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι βρίσκεις συνήθως.
Αλλά ντάξει, δε χρειάζεται να τρέξεις και στο διάστημα για να το βρεις, όπως η Λάικα…
