Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Στις 18 Φλεβάρη συμπληρώθηκαν 66 χρόνια από τότε που η ελληνική Βουλή επικύρωσε την ένταξη της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική συμμαχία του βορειοατλαντικού συμφώνου (ΝΑΤΟ).
Η πρόσδεση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟϊκό άρμα μετέτρεψε τη χώρα σε ορμητήριο των ιμπεριαλιστών για την υλοποίηση των τυχοδιωκτικών τους σχεδίων, τόσο ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα δε, οδήγησε το λαό μας σε επικίνδυνες περιπέτειες, με οδυνηρά αποτελέσματα τα οποία, επτά δεκαετίες μετά, συνεχίζουν να ταλανίζουν τη χώρα.
Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ τον Φλεβάρη του 1952 αποτέλεσε συνειδητή στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης και των κομμάτων της. Για να ερμηνευτεί η επιλογή αυτή, πρέπει να εξεταστεί μέσα στο ιστορικό πλαίσιο των τότε συνθηκών και να ληφθούν υπ’ όψιν τα εξής: α) Η ύπαρξη σε διεθνές επίπεδο δύο αντίπαλων κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών (καπιταλισμός-σοσιαλισμός), β) Η καταλυτική συμβολή των βρετανών και αμερικανών (μετά το ’47) ιμπεριαλιστών στην ήττα του ηρωϊκού Δημοκρατικού Στρατού κατά τον τριετή ταξικό εμφύλιο πόλεμο, γ) Η επιδίωξη της ελληνικής αστικής τάξης να κατοχυρώσει και να αναβαθμίσει το ρόλο της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα μέσα από την συμμετοχή της στα πολεμικά ευρωατλαντικά σχέδια.
Για την αστική τάξη της Ελλάδας, η ένταξη στο ΝΑΤΟ αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα για την κατοχύρωση της εξουσίας της, καθώς και μέσο διασφάλισης απέναντι σε οποιαδήποτε μελλοντική προσπάθεια ανατροπής της. Η κυβέρνηση Πλαστήρα-Βενιζέλου και οι λοιπές αστικές πολιτικές δυνάμεις, που πρωτοστάτησαν για την ένταξη της χώρας στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία, διατυμπάνιζαν πως με την ενσωμάτωση της στο ΝΑΤΟ η Ελλάδα αποκτούσε μια «ακατανίκητη ασπίδα προστασίας» και πως η «μεγάλη ατλαντική συμμαχία» θα κατοχύρωνε- δήθεν- την εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας.
«Αντί για την ειρήνευση, την ανοικοδόμηση και την καλοπέραση που ο μοναρχοφασισμός του έταξε, ο λαός πνίγεται στη δυστυχία και την εξαθλίωση. Τα παιδιά του σφάζονται στην Κορέα. Η οικονομική κατάσταση είναι κυριολεκτικά καταστροφική. Το δέσιμο της Ελλάδας στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο και το σχέδιο “Αστραπή” κάνουν ορατή την άμεση απειλή για γενίκευση της σφαγής».
-Από την απόφαση της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (1951).
Επίσημα Κείμενα, τόμος 7ος, σ.192, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1995.
Επί της ουσίας, όπως αποδείχθηκε περίτρανα, το ΝΑΤΟ αποτέλεσε «ασπίδα προστασίας» των συμφερόντων της ντόπιας άρχουσας τάξης των καπιταλιστών απέναντι στον «εχθρό λαό», κατωχυρώνοντας τη βαθύτερη εμπλοκή της ελληνικής αστικής τάξης στα ληστρικά ιμπεριαλιστικά σχέδια των αμερικανών και ευρωπαίων συμμάχων της.
Ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα- όπως και η γειτονική Τουρκία- έγινε πολεμικό ορμητήριο της ευρωατλαντικής συμμαχίας στα νότια σύνορα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Στο πλαίσιο αυτό συμφωνήθηκε το 1953 από την κυβέρνηση Αλ.Παπάγου η εγκατάσταση στη χώρα στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ που χρησιμοποιήθηκαν ποικιλοτρόπως για την προώθηση και εκπλήρωση μιας σειράς ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Πρόκειται για σχεδιασμούς που μέχρι το 1991 είχαν στο στόχαστρο τους λαούς των σοσιαλιστικών χωρών και αργότερα, μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη, πήραν τη μορφή εγκληματικών στρατιωτικών επεμβάσεων στη Γιουγκοσλαβία και τη Μέση Ανατολή (Πόλεμος του Κόλπου, Αφγανιστάν, Ιράκ, κλπ.).
Κάνοντας μια αναδρομή στα 66 χρόνια της πορείας της αλυσοδεμένης στα ΝΑΤΟϊκά δεσμά Ελλάδας γίνεται ξεκάθαρο ότι η ένταξη της χώρας στη βορειοατλαντική ιμπεριαλιστική συμμαχία όχι μόνο δεν ωφέλησε το λαό (όπως ανερυθρίαστα ισχυρίζονται, ακόμη και σήμερα, αστοί πολιτικοί και αναλυτές), αλλά αντιθέτως υπήρξε πηγή μεγάλων δεινών: από τα Σεπτεμβριανά του 1955 – τα οποία ο τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Φόστερ Ντάλλες είχε χαρακτηρίσει ως «έκρηξη λαϊκής οργής» – μέχρι την εγκαθίδρυση της επτάχρονης δικτατορίας, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, και από την κρίση των Ιμίων το 1996 μέχρι σήμερα, τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν την αλήθεια για το ρόλο της εγκληματικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας που ακούει στο όνομα ΝΑΤΟ.
Βόρεια Ελλάδα, Μάρτης 1999. Μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ στήνουν μπλόκο σε ΝΑΤΟϊκό κομβόϊ.
Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν οδήγησε στην υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας (Αιγαίο, Κύπρος κλπ.)- όπως διατυμπάνιζαν οι αστικές κυβερνήσεις – και στην σταθεροποίηση της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή αλλά, αντίθετα, έμπλεξε τον λαό μας βαθύτερα στο κουβάρι των ανταγωνισμών για το μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη.
Την βαρύτατη ευθύνη για τους μεγάλους κινδύνους στους οποίους ενέπλεξαν και εμπλέκουν, για λογαριασμό της αστικής τάξης, τον ελληνικό λαό φέρουν όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς της σημερινής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που έχει αναλάβει ρόλο σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή.
Σήμερα, σε μια περίοδο παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της ταξικής πάλης, η εντατικοποίηση του αγώνα για αποδέσμευση της χώρας από το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, στο πλαίσιο της πάλης για την εργατική-λαϊκή εξουσία, είναι περισσότερο από αναγκαία. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε η εργατική τάξη, ο λαός μας, να μην ξαναγίνουν «κρέας στα κανόνια» των ιμπεριαλιστών φονιάδων.
________________________________________________________________________________________________________
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα
