Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Ποίηση είναι πια ένα μαζικό γεγονός

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Θανά­σης Κρι­τσι­νιώ­της //

Τις τελευ­ταί­ες μέρες γίνε­ται ένας ορυ­μα­γδός ποι­η­τι­κών ”εκδη­λώ­σε­ων” ανά την Ελλά­δα. Με αφορ­μή ένα φυσι­κό φαι­νό­με­νο, την εαρι­νή ιση­με­ρία… η ποί­η­ση μετα­τρά­πη­κε σε επε­τεια­κό γεγο­νός!!! Και ενώ βλέ­πω κάποιους να δια­μαρ­τύ­ρο­νται, για τον επε­τεια­κό γιορ­τα­σμό του Έρω­τα (14Φεβ), τώρα δεν βλέ­πω καμία κρι­τι­κή για τον επε­τεια­κό γιορ­τα­σμό της ποί­η­σης… Αν είσαι ποι­η­τής είσαι κάθε μέρα, όπως και αν είσαι ερω­τευ­μέ­νος είσαι κάθε μέρα!!!

Όμως τώρα, όλοι μαζί τρα­βά­με συρ­φε­τός, που έλε­γε και ο Καρυω­τά­κης. Δεκά­δες ποι­η­τές κάθε δια­με­τρή­μα­τος, απαγ­γέ­λουν σε δεκά­δες ποι­η­τι­κές βρα­διές, ”υπο την αιγί­δα” κρα­τι­κών θεσμών, που προ­σπα­θούν να εκμε­ταλ­λευ­τούν την ματαιο­δο­ξία των ποι­η­τών, και να δανει­στούν και αυτοί λίγη αμφί­βο­λη αίγλη…

Ενώ η ποί­η­ση είναι απο τη φύση της μια εξω­θε­σμι­κή, απε­λευ­θε­ρω­τι­κή, υπαρ­ξια­κή λει­τουρ­γία, σιγά-σιγά εντάσ­σε­ται στις εκδη­λώ­σεις ”με την εγγύ­η­ση του Κρά­τους”. Αυτό σημαί­νει και τον ευνου­χι­σμό της ποί­η­σης και των ποιητών.

Η ποί­η­ση πια είναι ένα μαζι­κό γεγο­νός. Δεν θα στα­θώ στην ποιό­τη­τα του εκφε­ρό­με­νου λόγου, για­τί γι’ αυτό θα απο­φα­σί­σει ο μέγας κρι­τής, ο χρό­νος. Όλους μας περι­μέ­νει ένα ταξι­δά­κι στον Αχέ­ρο­ντα, πιθα­νόν παρέα με τα ποι­ή­μα­τά μας.

Οι σύγ­χρο­νοι ποι­η­τές όμως αδη­μο­νούν. Δεν θέλουν να περι­μέ­νουν την ”τελι­κή κρί­ση”. Ούτε βασα­νί­ζο­νται με τα γρα­πτά τους. Ούτε αρκού­νται σε ένα κύκλο φίλων. Πρέ­πει όλη η Ελλά­δα να μάθει τα κατορ­θώ­μα­τά τους, τώρα μάλι­στα που έχου­με αυτά τα λάγνα ηλε­κτρο­νι­κά μέα­σα, Ίντερ­νετ, ΦΒ  κλπ… όλα πια δημο­σιεύ­ο­νται… Οι επερ­χό­με­νοι ερευ­νη­τές δεν θα βρί­σκουν κατά­λοι­πα… Ο ποι­η­τής πρό­λα­βε και τα δημο­σί­ευ­σε όλα!!!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο