Ο Κώστας Κάππος κι η επανάσταση που έρχεται
Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Ο Κώστας Κάππος συνήθιζε να λέει πως το επώνυμό του γράφεται με δύο πι: ένα που ανήκει στον ίδιο και ένα σε όλους τους άλλους. Αλλά τα αρχικά του έδιναν επίσης δύο κάπα, σαν το κομμουνιστικό κίνημα με το οποίο συνδέθηκε άρρηκτα ως το θάνατό του, έντεκα χρόνια πριν, σαν σήμερα.
Ο Κάππος γεννήθηκε στην Αργολίδα το 37’. Πέρασε δύσκολα χρόνια γεμάτα στερήσεις αλλά κατάφερε να σπουδάσει στην Ανωτάτη Βιομηχανική και στη συνέχεια εργάστηκε ως λογιστής. Οργανωμένος στην ΕΔΑ από τα 18 του, εξορίζεται από την χούντα στη Γυάρο και τη Λέρο, ενώ το 74’ συλλαμβάνεται ξανά από την ΕΑΤ-ΕΣΑ και υφίσταται φρικτά βασανιστήρια, που αφήνουν τα σημάδια τους πάνω στο σώμα του. Κορυφαίο στέλεχος της ΚΝΕ από τα χρόνια της δικτατορίας, εκλέγεται ανελλιπώς βουλευτής του ΚΚΕ στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το καλοκαίρι του 89’ διαφωνεί με το σχηματισμό της κυβέρνησης Τζανετάκη, αφήνοντας με τη στάση του πολιτική παρακαταθήκη ενάντια στον αριστερό κυβερνητισμό. Συμμετέχει στη συγκρότηση και τα πρώτα βήματα του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ) αλλά επιστρέφει κριτικά κοντά στο ΚΚΕ (από το οποίο δεν έφυγε ουσιαστικά ποτέ, όπως έλεγε σε μια συνέντευξή του). Τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατέλεσε μέλος της διοίκησης του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών (ΚΜΕ), θεωρητικά ενεργός κι ανήσυχος ως το τέλος και πάντα παρών στους λαϊκούς αγώνες. Από το αξιόλογο συγγραφικό έργο του ξεχωρίζει η κριτική του σοβιετικού σχηματισμού, οι μελέτες για την εργατική τάξη στην Ελλάδα και οι σημειώσεις του για το φάκελο του Κυπριακού, που άνοιξε τυπικά για να κλείσει όπως-όπως τη δεκαετία του 80’. Καθώς και η συλλογή κειμένων του με τον τίτλο του κειμένου, που κυκλοφορεί σε δύο εκδοχές, μία που κυκλοφόρησε όσο ήταν εν ζωή, και μια νεότερη και εμπλουτισμένη, με την επιμέλεια του γιου του, Θανάση.
Ο Κάππος ήταν ένας εργάτης της διανόησης και διανοούμενος της εργατικής τάξης. Μια σεμνή κι ευγενική φυσιογνωμία, που δεν κρατούσε κακία ούτε στους βασανιστές του. Περιφρονούσε χαρακτηριστικά τα αξιώματα και το χρήμα, χαρίζοντας μέρος της βουλευτικής του σύνταξης στη σοσιαλιστική Κούβα. Κι ήταν έτοιμος να αμφισβητήσει, να ελέγξει, ακόμα και να αλλάξει τη γνώμη του, για τα πάντα, εκτός από ένα που έμεινε αδιαπραγμάτευτο: τη συνεπή του θέση δίπλα στο λαό και την πάλη των κομμουνιστών για να αλλάξει ο κόσμος, για την επανάσταση που έρχεται..
