«…Στις 20 Σεπτέμβρη του 1971 ο μεγάλος μας Έλληνας ποιητής Γ. Σεφέρης μετά από μια εγχείρηση στο νοσοκομείο, αφήνει την τελευταία πνοή του και δραπετεύει στον ουρανό, μη αντέχοντας άλλο την ομίχλη του φασισμού που σκέπαζε σαν κατάρα την χώρα του! Το θλιβερό μαντάτο για τον θάνατο του έκανε το γύρο της γης και απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα σαν αστραπή, σαν κεραυνός!! Στις γειτονιές της Αθήνας οι νοικοκυρές, στις αυλές των Πανεπιστημίων οι φοιτητές, στα εργοστάσια και στα λιμάνια οι εργάτες, τραγουδούσαν …«στο περιγιάλι »..!.
Μια μυστική, αόρατη συνεννόηση δίχως λόγια, χωρίς κραυγές, μ’ ένα βουβό θρήνο ψυχής, γίνονταν από την στιγμή του θανάτου του ποιητή ως την ώρα της ταφής, ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους που ήταν άγνωστοι μεταξύ τους.
Δύο ημέρες μετά στις 22/9/1971 σε μια εκκλησία στην οδό Κυδαθηναίων χιλιάδες λαού ήτανε εκεί να τον χαιρετήσουν και να αφήσουν λουλούδια! Ένα πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι ακολουθούσε το φέρετρο του τιμημένου ποιητή, οι δικτάτορες ανήσυχοι και σε πλήρη ετοιμότητα με την αστυνομία από κοντά να παρακολουθεί, τούτη την απρόοπτη και ίσως ανεξέλεγκτη κατάσταση.! Φτάνοντας η πομπή στην στην πύλη του Ανδριανού σταμάτησε και σαν τα χιλιάδες στόματα ένα να ήταν ακούστηκε
“στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
…διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό”…»
Διαβάστε στις σελίδες του περιοδικού:
