Στη ζωή υπάρχουν ποιητές που δεν έβγαλαν ούτε ένα βιβλίο· υπάρχουν και κάποιοι που όσα βιβλία και να βγάλουν δεν θα γίνουν ποτέ ποιητές. Η Μαρία Καραπιπέρη είναι από τους ανθρώπους που εκφράζουν τη σκέψη, τα συναισθήματα και τα όνειρά τους με ποιητικό τρόπο. Άρα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση ο λόγος της. Το 2014 συμμετείχε στον πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης των Εκδόσεων Εντύποις Εκδόσεις/Μωραϊτης. Ανάμεσα σε 500 περίπου συμμετοχές το ποίημά της «κόντρα ρόλος» απέσπασε το Γ’ βραβείο. Το «Ατέχνως» εύχεται στην ―και― «δική του» Μαρία, να συνεχίσει να εμπνέεται και να εκφράζεται με το ίδιο πάθος και σύντομα να δούμε ποιήματά της σε βιβλίο. Ο λόγος ανήκει στη Μαρία:
Γεννήθηκα και μένω στον Πειραιά. Είμαι εμποροϋπάλληλος και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων της Αθήνας. Δεν έχω εκδώσει ποιητική συλλογή. Η σχέση μου με την ποίηση χάνεται βαθιά στα περασμένα, και ελπίζω να με συντροφεύει ως τους σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθουν. Πολύ πρόσφατα ασχολήθηκα και με την συγγραφή σεναρίου κι έγραψα τα σενάρια για δύο διαδραστικές παραστάσεις. Της παράστασης για τα 70 χρόνια από την επέτειο του Μπλόκου της Κοκκινιάς (βασισμένο στην ιστορική μπροσούρα του ΚΚΕ του 1944) που παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 στο Κηποθέατρο της Νίκαιας. Και της παράστασης για τα 96 χρόνια Ιστορίας του ΚΚΕ που βασίστηκε σε ντοκουμέντα του ΕΑΜ και του ΔΣΕ από το αρχείο Χ. Φλωράκης και παρουσιάστηκε στον Πειραιά το Νοέμβρη του 2014. Επίσης παρουσιάζω την μουσική εκπομπή ”Γειά σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά” στο διαδικτυακό ραδιόφωνο του Π.Α.ΜΕ., από τον Νοέμβρη του 2013.
Το σημείωμα της συντακτικής ομάδας του ΑΤΕΧΝΩΣ (”Είσαι ο και… λέγεσαι”) ενσωματώνει και το δικό μου σώμα σε ότι αγαπάμε και θα αγαπήσουμε στην τέχνη. Είτε δημιουργώντας είτε συμπάσχοντας με παλιούς και νέους τεχνίτες.
Λευκό Κελί
Στο περιθώριο, εκεί
που γράφονται οι παραπομπές
με γράμματα μικρά
γραφής συμπυκνωμένης
Μια γραμματοσειρά ζωής θαρρείς
ληγμένης, εγγεγραμμένης μεν
Ζωής αβίωτης, κατακερματισμένης
Απέφυγε η οδύνη να διέλθει
την θλίψη να διαδεχτεί
Άλλο δε μένει της ζωής
να επικαλεστεί τον πόνο
χτύπημα να της δώσει
προμελετημένο.
Αίμα να τρέξει απ’ την πληγή
και το λευκό κελί να γκρεμιστεί
Ζωή ξημέρωσε,
μα η χαραυγή απούσα
λογίζεται ο πόνος αυταπάτη.
Μόνη δικαίωση απομένει
η κραυγή του τρόμου
Όμως κανείς δεν θα τρομάξει
*****
Χθες
Παραδοξολογία είναι η κοσμοσυρροή
να σε απομονώνει
Να απαιτείς την εκωφαντική σιωπή
ανάμεσα στη βοή
Αφόρητη προσπάθεια ν’ ακούσεις
τους παλμούς της καρδιάς σου
Κρυψώνα μυστική η ομίχλη
την πόθησα βαθιά
σαν νύχτα που ήθελε να μείνει
αξημέρωτη…να μη χαθεί
Διάστικτοι αστέρες σπίλωναν τον ουρανό
κι εγώ τον ήθελα κενό.
Μόνη φυγή η θάλασσα, καθρέφτης
της ματιάς, κενή στο μαύρο
Για να μη νιώθω μόνη μέσα στη κοσμοσυρροή
Μια τεχνική που βοηθά για να ξεχνάς…
Και πως μπορείς, αφού ακούς
βήματα που σε ακολουθούν
μα δε γυρνάς να δεις
όχι από φόβο μήπως είναι εχθρός
αλλά ίσως να είναι αυτός
που θα μιλήσει και θα σπάσει
τη σιωπή που λαχταρώ.
Ομίχλη, καταφύγιο, κίτρινα φώτα
σαν σκηνικό του Θίασου.
Υγρασία, φέρνει κρύο, αχνιστά δάκρυα
σκούρα από το μακιγιάζ και αλμυρά.
Σαν θάλασσα.
Είμαι ζωντανή.
Έφυγε το πλοίο που νοσταλγώ
σαν φάντασμα το ακολουθώ
Θα αφεθώ στο πέπλο της
νυχτερινής ομίχλης
ευχόμενη να μείνω σκεπασμένη
κρυμμένη νοερώς
γιατί δεν γίνεται αλλιώς.
*****
Ως μη γενόμενο
Είμαι βεβαία
Αν ξετυλίξεις το κουβάρι
θ’ απλωθεί το νήμα.
Όταν θα προσπαθήσεις
να το μαζέψεις
θα είναι ατόφιο αλλά
όχι στρογγυλό σαν πρώτα
«λίθον, ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες,
ούτος εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας»
Αν δώσεις σάρκα και οστά
στο λίθο τον βλέπεις.
Όταν του δώσεις και ονοματεπώνυμο
νομίζεις πως βρίσκεις τεχνική
να ξετυλίγεις και να μαζεύεις
Ατέρμονη κοπιαστική προσπάθεια
Χέρια γεμάτα χαρακιές
«ο ίδιος λίθος γίνεται ακρογωνιαίος»
Δεν ήταν νήμα, ήταν σχοινί
μάτωσες τις παλάμες.
Δένεις την άκρη να μην ξετυλιχτεί ξανά
«λίθον, ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες,
ούτος εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας»
Δεν ήταν δέσιμο
είναι θηλιά
«ο ίδιος λίθος γίνεται ακρογωνιαίος»
στηρίζει άλλο οικοδόμημα…
Σαθρό ήταν το δικό σου…
Κι εσύ απέρριψες την κεφαλήν γωνίας…
*****
σου μοιάζω;
Στου έρωτα τη μαγική
κι ατέρμονη εφηβεία
μες του ποτέ τη λύπη
σεργιανάω….
Τ’ αγριεμένα κύματα κοιτάζω
κι αναρωτιέμαι: Θάλασσα!
Σου μοιάζω;
Σε βλέπω να χτυπιέσαι με μανία,
ν’ αφρίζεις και να χτυπάς τους βράχους,
ν’ απλώνεσαι πίσω κι όταν γυρίζεις,
πιο δυνατά να υψώνεσαι
και να σκορπάς ψηλά αρμύρα…
Τι μουσική αιώνια!
Στέκομαι στα πόδια μου, πατώ γερά,
μπροστά σου ,σε αντικρύζω χωρίς φόβο.
Βρέξε με, μούσκεψέ με!
Σε κοιτώ δε με φοβίζεις
μπορεί να με λυτρώνεις
Τι δυνατός μαγνήτης!
Σε πλησιάζω …λές να χαθώ;
μες το απέραντο γαλάζιο
της καρδιάς σου;
Ακόμα κι αν χαθώ θα’ ναι,
ένας θάνατος γλυκός γεμάτος πάθος.
θα συναντήσω το γλυκό κορμί σου.
θα την γευτώ του έρωτά σου την αρμύρα….
Μούσκεμα είμαι πιά, ήρθα τόσο κοντά…
Μοιάζεις με τ’όνειρό μου!
Θάλασσα, ζω! ζω! ζω!
κι ας χαθώ…
*****
κόντρα ρόλος…..
Σε κόντρα ρόλο δοκιμάστηκα
μ’ επιτυχία.
Είπα: Θα ερμηνεύσω με λατρεία,
γιατί τάχα μου σα θέατρο δε μοιάζει
κι η ζωή;
Επιτυχία είχε η παράσταση μεγάλη
και το κοινό ενθουσιώδες χειροκροτεί,
σφυρίζει και μπιζάρει.
Όρθιοι είναι οι θεατές, η αυλαία
ανοιγοκλείνει μιά, δυό και τρείς φορές
Μα φτάνει πια ακούτε θεατές,
δε θέλω θαυμαστές!
Υπάρχει ανάμεσά σας ένας μόνο
ή κανείς;
Σε κάθε υπόκλιση που κάνω
και δακρύζω ,δε συγκινούμαι
από τα μπράβο του κοινού.
Τα δάκρυα που βλέπετε είν’ απ’ τον πόνο
που δεν κατάλαβε κανείς σας
το δικό μου, κόντρα ρόλο…
Μία παράσταση θέλω να δώσω μόνο,
χωρίς τους προβολείς.
Μες το σκοτάδι μόνη μου επί σκηνής
ν’ αφήσεις το τρυφερό σου χάδι
στην άδεια μου καρδιά.
Και σου υπόσχομαι καρδιά
πως δε θα ξαναπαίξω κόντρα ρόλο….
Θα είναι αυτή η παράσταση μονόπρακτο
και δράμα.
Θ’ αποδείξω άλλη μια φορά πως ρεπερτορίου
είμαι ηθοποιός, μπορώ να ερμηνεύσω όποιον ρόλο.
Μα η αυλαία τούτη τη φορά
θ’ ανοιγοκλείνει αέναα μόνο για ‘μένα
χωρίς σφυρίγματα, χωρίς χειροκροτήματα
μόνο σα ψίθυρος χαράς….
Κι όλοι θα πουν πως τελικά αυτός
δεν ήταν κόντρα ρόλος
μα της αλήθειας η οπτική
κι ας με πονά!
Η μουσική γραμμένη
πάνω σ ‘εμένα..
Ένα ταγκό σε πρίμα βίστα παρτιτούρα
Μεθυστικό σα θάνατος
με γεύση σαν κρασί…
Ταγκό του πάθους του μοιραίου
με βήματα σαν αίματος ροή…
Ο καβαλιέρος είναι ο τελευταίος εραστής,
κι ο θεατής με δέος ν’ απορεί μες το σκοτάδι
Είναι γυμνή επί σκηνής;
Ναι είναι γυμνή , όπως γυμνή στο θάνατο και στη ζωή!
Μπροστά στα πόδια της άλικο έχει χρώμα σαν ανθοδέσμη,
μα αν κοιτάξεις πιο καλά θα δεις πιο κει ένα μαχαίρι…..
Μόλις το τράβηξε απ’ το στήθος της μονάχη…..
Φινάλε.
Μαρία Καραπιπέρη….με θάρρος!
Η στήλη «Νέοι Δημιουργοί» θα φιλοξενεί μία φορά τη βδομάδα ποιήματα ή διηγήματα νέων δημιουργών και όχι μόνο. Προϋπόθεση, να μην έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο και φυσικά σε βιβλίο. Από αυτά που εσείς θα μας στέλνετε ο Λουκάς Σπήλιος (ψευδώνυμο ποιητή) θα επιλέγει και θα σας προτείνει.
Φιλοδοξία μας είναι, στις αρχές του 2016 να εκδοθεί μια συλλογή ποιημάτων (και αντίστοιχη διηγημάτων) που θα ανθολογηθούν από αυτά που θα φιλοξενήσουμε.
Μπορείτε να στέλνετε τη συμμετοχή σας, μαζί με ένα μικρό βιογραφικό, στο e-mail του περιοδικού: [email protected]
