Στον Διομήδη (Κομνηνό)
Κι εσύ, Διομήδη
ήσουν ανάμεσα
σ’ αυτούς που είπανε
πρώτους νεκρούς.
Το ‘ξερες ήδη
πριχού το άπονο
βόλι σε χώριζε
απ’ τους ζωντανούς
Σου το τραγούδησαν
Μίκης κι Αλέκος.
Ελπίδας μήνυμα,
αγώνων μήνυμα,
ανθός φωτιάς
που λουλουδιάζει
στο υγρό το χώμα
της λευτεριάς.
Το παρελθόν σου
«βεβαρημένο»
είπαν οι δήμιοι.
Σίγουρα ήταν
αφού προτίμησες
τους πληγωμένους
για να φροντίζεις,
αντί στο σπίτι σου
να κάτσεις ήσυχος
και τους «παράνομους»
να σιχτιρίζεις.
Στα δεκαεφτά σου
εσύ προτίμησες
την ανθρωπιά σου
να την διαθέσεις
σ’ αυτών που τίμησες
την αντρειοσύνη
πληγές να δέσεις.
Λαός δεσμώτης
είδε στον ύπνο του
ορθοί να μάχονται
με τα σπαθιά τους
οι Κομνηνοί.
Κι όταν σηκώθηκε,
είδε στο ξύπνιο του
κρατώντας να ‘ρχονται
τα λάβαρά τους
οι ζωντανοί.
Παναγιώτης Μελάς
