Την «υπεροχή του σοσιαλισμού: Η πείρα της Σοβιετικής Ένωσης στις σιδηροδρομικές μεταφορές», ανέδειξε στην παρέμβασή του στην ημερίδα του ΚΚΕ για τον Σιδηρόδρομο, ο Δρ. Βασίλης Όψιμος, επιθεωρητής εργασίας.
Όπως σημείωσε μεταξύ άλλων: «Μετά τη σύσταση της ΕΣΣΔ (30 Δεκέμβρη 1922), τα ζητήματα της τεχνικής ανάπτυξης των σιδηροδρόμων βρέθηκαν στο επίκεντρο της προσοχής κυβερνητικών φορέων, επιστημόνων και ειδικών. Ξεκίνησαν οι εργασίες για τη δημιουργία νέων τύπων μηχανών έλξης. Στις αρχές Νοέμβρη 1924, η πρώτη στον κόσμο ντιζελομηχανή με ηλεκτρικό κιβώτιο ταχυτήτων δοκιμάστηκε στη γραμμή Λένινγκραντ – Μόσχας. Το 1926 άνοιξε το πρώτο ηλεκτροκίνητο σιδηροδρομικό τμήμα στη χώρα (Μπακού – Σαμπούντσι – Σουραχάνι). Το 1925 το συνολικό μήκος του σιδηροδρομικού δικτύου είχε ήδη φτάσει τα 75 χιλιάδες χλμ.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 η Σοβιετική Ένωση μπήκε σε μια περίοδο γιγαντιαίας ανάπτυξης της σοσιαλιστικής βιομηχανίας και συλλογικής οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής, που έθεσαν νέα, πρωτόγνωρα καθήκοντα στον κλάδο των Μεταφορών. Το μεγαλύτερο κατασκευαστικό έργο του πρώτου πεντάχρονου Πλάνου (1928-1932) ήταν ο σιδηρόδρομος Τουρκεστάν – Σιβηρίας (μήκους 1.442 χλμ), ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1930. Το 1931 εισήχθη η ενδοεπικοινωνία στα τρένα, ενώ δοκιμάστηκαν και καθιερώθηκαν νέα συστήματα φρένων. Στο τέλος του πρώτου Πεντάχρονου, το 1932, ο όγκος των σιδηροδρομικών μεταφορών είχε αυξηθεί κατά 610% σε σχέση με το 1921.(…)
Στα χρόνια του δεύτερου Πεντάχρονου ο όγκος των μεταφορών προϊόντων με τους σιδηροδρόμους υπερδιπλασιάστηκε σε σχέση με το 1932. Ταυτόχρονα, η μεγάλη διόγκωση των γραμμών της εργατικής τάξης στα αστικά κέντρα και στα κατασκευαστικά εργοτάξια αύξησε ραγδαία και την επιβατική μεταφορά (ήδη το 1935 διακινούνταν ανά έτος 5 φορές περισσότεροι επιβάτες σε σχέση με πριν τον πόλεμο)».
