Ήταν μια βραδιά τ’ Αυγούστου,
θυμάσαι;
Μαζί στην ακρογιαλιά
κοιτούσαμε τον ουρανό…
Κάναμε όνειρα,
πόσα όνειρα!
Ξάφνου, ένα αστέρι
χύθηκε στο χάος
και χάθηκε φλεγόμενο…
— “Μα γιατί;” με ρώτησες
και τα όμορφα μάτια σου
με κοίταξαν θλιμμένα…
–“Γιατί, καρδιά μου,
κανείς δεν το κοίταξε
όπως εσύ εμένα, σου απάντησα…
Ατέλειωτους αιώνες
τρεμόσβηνε μόνο του
στην παγωνιά του σύμπαντος…
Περιμένοντας λίγη αγάπη,
λίγη συμπόνια,
που ποτέ δεν ήρθε…
Κουράστηκε, απελπίστηκε
κι αποφάσισε να δώσει
ένα τέλος στη ζωή του…
Πηγαίνοντας κόντρα στους νόμους
του τέλειου Δημιουργού,
που το καταδίκασαν
στην αβάσταχτη μοναξιά!
Ίσως, τώρα,
την ώρα του θανάτου του,
κάποια ματάκια να το πρόσεξαν,
κάποια χείλη να ψιθύρισαν μια ευχή,
κάποιες καρδιές να σκίρτησαν από ελπίδα…
Ίσως, με το θάνατό του να κέρδισε
όσα δεν κατάφερε στην άχαρη ζωή του!…”
Δάκρυσες -θυμάσαι;-
και μ’ αγκάλιασες σφιχτά…
Πόσο άδεια είναι η ζωή μου
χωρίς τη λάμψη των ματιών σου!…
Κι η ψυχή μου ένας κομήτης
που ετοιμάζεται για το Μεγάλο Ταξίδι!…
Δημήτρης Βαλαής
δάσκαλος, Νάουσα
