Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δημήτρης Δαγκλής: Ένας χρόνος από τον θάνατό του στα κάτεργα της COSCO

Ταυτόχρονα με την καθολική τους συμμετοχή στην απεργία οι λιμενεργάτες τίμησαν χτες τον Δημήτρη Δαγκλή, με μια λιτή εκδήλωση που διοργάνωσε το Σωματείο τους ΕΝΕΔΕΠ.

Πρόκειται για τον λιμενεργάτη που στις 25 Οκτώβρη του 2021 βρήκε τραγικό θάνατο όταν διαμελίστηκε σε μία από τις γερανογέφυρες της COSCO. Ηταν ο θάνατός του η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής και αγανάκτησης των συναδέλφων του, που βλέποντας μπροστά στα μάτια τους να χάνεται ο εργάτης, ξεκίνησαν τους συγκλονιστικούς απεργιακούς αγώνες για τη λήψη των απαραίτητων μέτρων προστασίας, ελέγχου και πρόληψης στους τόπους δουλειάς, προκαλώντας ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης εντός και εκτός συνόρων, ενώ απέσπασαν και σημαντικές κατακτήσεις.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, οι συνάδελφοί του τοποθέτησαν στην πύλη της COSCO μαρμάρινη πλάκα στην οποία αναγράφεται: «Στη μνήμη του συναδέλφου μας Δημήτρη Δαγκλή που στις 25-10-2021 σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας. Αθάνατος».

Βαθιά συγκινημένη, μιλώντας στους συναδέλφους του αδερφού της, η Μαρούσα Δαγκλή ανέφερε ότι πρέπει να ληφθούν όλα τα μέτρα προστασίας για την υγεία των εργαζομένων, ώστε ο Δημήτρης να είναι ο τελευταίος που σκοτώνεται. «Ο χαμός του Δημήτρη μας να είναι η πύλη που θα ανοίξει για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ασφάλειας όλων των εργαζομένων», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Θα συνεχίσουμε ανυποχώρητα τον αγώνα για να μην ξαναθρηνήσουμε άλλα θύματα, τόνισε ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος της ΕΝΕΔΕΠ και του Εργατικού Κέντρου Πειραιά.

Επισήμανε ότι με την απεργιακή κινητοποίηση οι εργαζόμενοι όχι μόνο της COSCO αλλά και οι ναυτεργάτες και μεταλλεργάτες διαμήνυσαν προς την κυβέρνηση και τους επιχειρηματικούς ομίλους ότι θα συνεχίσουν ακόμα πιο αποφασιστικά, για να μη δουν άλλον συνάδελφό τους να σακατεύεται ή να σκοτώνεται.

Επιτόπια μαρτυρία για ένα ακόμα «ατύχημα» και το «κουκούλωμά» του

«Φεύγουν από το σπίτι, χαιρετάνε εμάς και τα παιδιά τους και δεν ξέρουμε αν θα τους ξαναδούμε. Αν θα γυρίσουν στο σπίτι σώοι»: Τα παραπάνω λόγια της Ελένης, συζύγου του 39χρονου Παναγιώτη Σκαφιδάκη ο οποίος από εργατικό ατύχημα έχει σακατευτεί σε όλη την αριστερή πλευρά του σώματός του και στηρίζεται σε «κηδεμόνα», ήταν χτες άλλη μια επιβεβαίωση των συνθηκών που επικρατούν στο λιμάνι. Ο εργάτης μάς ενημερώνει ότι «με το αριστερό μου χέρι δεν μπορώ να σηκώσω ούτε ένα κιλό βάρος πια».

Ο Παναγιώτης είναι πατέρας δύο μικρών παιδιών και τραυματίστηκε σοβαρά στις 3 Μάη, όταν έφυγε η βαριά μεγάλη σιδερένια μπάρα που «δένει» τα εμπορευματοκιβώτια και έπεσε στον αριστερό του ώμο. Το εργατικό ατύχημα έγινε 5 μέρες μετά από τη βουτιά από ύψος 12 μέτρων που είχε κάνει ο 34χρονος Τάκης Πέτας, το βράδυ της 28ης Απρίλη, επειδή άνοιξαν τα σάπια ρέλια του βαποριού τσακίζοντας σπονδυλική στήλη, μέση, χέρια, πόδια.

Προφανώς η εργοδοσία γνωρίζοντας ότι το νέο εργατικό ατύχημα θα προκαλούσε ξανά μεγάλες αντιδράσεις έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να το κουκουλώσει, να το περάσει «στα μουλωχτά». Ο Παναγιώτης βέβαια από τότε ζει έναν «Γολγοθά», με χειρουργεία, αφαίρεση σπονδύλων, αυχενική μυελοπάθεια, τοποθέτηση λάμας και βίδες μέσα στις κλειδώσεις και τα οστά του. Ωστόσο, μόλις κατάφερε να σηκωθεί, ενημέρωσε το Σωματείο ΕΝΕΔΕΠ. Μάλιστα, το 2016 είχε και πάλι χτυπήσει σοβαρά το αριστερό του χέρι σε παρόμοιο εργατικό ατύχημα. Ενώ ο ίδιος είπε ότι είναι πολλά τα εργατικά ατυχήματα που «θάβονται». «Και ακόμα δεν μας έχουν βάλει στα ΒΑΕ», αναφέρει και συμπληρώνει:

«Ωστόσο, την ώρα που η COSCO και οι εφοπλιστές μετρούν εκατομμύρια κέρδη από τη δουλειά των εργαζομένων, εγώ και η οικογένειά μου προσπαθούμε να ζήσουμε με 800 ευρώ που είναι το επίδομα. Και τι να πρωτοπληρώσω; Το μόνο που κάνω είναι να βάζω τους λογαριασμούς στην άκρη για να εξασφαλίσω τα έξοδα των παιδιών. Γι’ αυτό πρέπει όλοι να αγωνιστούμε για να είμαι εγώ ο τελευταίος σακατεμένος, να είναι ο Δημήτρης ο τελευταίος νεκρός».

Ριζοσπάστης.

Αλήθειες και ψέματα για το λιμό στην Ουκρανία, Νίκος Μόττας