Έτσι, πέσαμε απ τα σύννεφα ακόμη μια φορά
Λέμε αδύνατον να φτάσε μια τέτοια συμφορά
Είμαστε πολύ μακριά απ’ της Αθήνας τα κακά (!)
Να ναι κάποιος ψυχοπαθής και μανιακός ο δολοφόνος
Ή μήπως της πατριαρχικής κοινωνίας μας ο κλώνος;
Τώρα, ας θρηνήσουμε με βαριά αναφιλητά κι οδυρμούς
Όχι, όμως ν’ αντιδράσουμε και στης γειτόνισσάς μας τους λυγμούς.
Πάνω απ’ όλα τη δουλειά μας να κοιτάμε
κι όταν απ’ αυτή στο σπίτι μας γυρνάμε
Αναρωτιόμαστε: “μα πώς; δικαίωμα δεν έδωσε ποτέ καμιά τους”
Λίγο καρτέρα και θα μάθουμε αν κάνανε και εκείνες τη βρωμιά τους.
Ο αέρας θα βγαίνει πια απ’ το σώμα ασθενικά.
Ύστερα, -σιωπούμε- και σφίγγει ο κλοιός
Δυναμικά, μ’ απορημένα μάτια, μας κοίτα:
«Ήμουν μόλις είκοσι ενός χρονών, τα ύψη εκείνων των γκρεμών,
η κραυγή μου πάντα θα στοιχειώνει,-τη νύχτα που μ’ άφησαν όλοι μόνη»
Ρόδος, 5.12.2018
Χρήστος Μπέλλος
