Κάτι απογεύματα, τ’ Αυγούστου
-στείρα-
κατέβαινα στην θάλασσα
Που θες δεν θες, σε ταξιδεύει
Το που;
Είναι δικό σου θέμα
– κι ενίοτε δικό της –
Κοιτούσα τ'[ άπειρο
Που όμως από πριν είχα ορίσει.
Για να μπορώ να φεύγω τόσο, όσο.
Μύριζα τον αέρα, τον θαλασσινό
-με προσοχή-
Σχεδόν, μετρώντας τις ανάσες.
Χάιδευα την άμμο κι έλεγα
όση χωράει στην χούφτα μου
τόση υπάρχει για μένα.
Άκουγα τον παφλασμό
που έσκαγε μπροστά μου
Αλλά δεν μ’ ένοιαζε ποτέ
να δω από που ‘ρχεται το κύμα.
Γευόμουνα στα χείλη μου
Θαλασσινή αρμύρα
Τόση όση την γλώσσα μου
να την τσιμπάει τ’ αλάτι.
Κι ένα απ’ τα στείρα, απόγευμα
κι αφού τις τακτοποίησα
τις πέντε μου αισθήσεις.
Άντεξα και κοίταξα
Λιγάκι παραπέρα
Κι είδα, δεν ήμουν μόνη μου
ήταν μαζί μου κι άλλοι
που μέτραγαν κι αυτοί στιγμές
που τους αναλογούσαν.
Τόλμησα και κοίταξα
Λιγάκι παραπέρα
Εκεί που στον ορίζοντα
γεννιόταν ένα Θαύμα.
Σε φόντο χρυσοκόκκινο
θάλασσα κι ουρανός
παίζαν με το φεγγάρι
και μια γριά από δίπλα μου
ψιθύρισε για πίστη
και ένα παιδάκι φώναξε
«Μαμά, υπάρχει Ελπίδα»
Έτσι λοιπόν, κατάλαβα
Τους είχα αδικήσει…
Ο άνθρωπος, η θάλασσα, ο ουρανός
η άμμος και οι αισθήσεις.
Είναι άδικο να μπαίνουνε
σε τέτοιου είδους μέτρα!
