Η συνάντηση Τραμπ – Μητσοτάκη επιβεβαίωσε ότι όσα λένε από κοινού η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα – ότι δήθεν η προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας περνάει μέσα από τη στήριξη των επικίνδυνων αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, αλλά και για τους ισχυρούς «συμμάχους» που θα αποτελέσουν τάχα ασπίδα ενάντια στην τουρκική επιθετικότητα – είναι μύθος και μάλιστα χρεοκοπημένος.
Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ότι είναι ακριβώς τα σχέδια ΗΠΑ – ΝΑΤΟ στην περιοχή, στα οποία η αστική τάξη είναι χωμένη μέχρι το λαιμό, που δίνουν «αέρα στα πανιά» της τουρκικής επιθετικότητας και προκλητικότητας, που διαμορφώνουν το έδαφος των «επώδυνων αλλά αναγκαίων» διευθετήσεων σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, που αφήνουν ορθάνοιχτη την πόρτα και για νέο γύρο όξυνσης των αντιπαραθέσεων, με θύματα τους λαούς.
Μόνο ανησυχία γεννά η ανακοίνωση του αμερικανικού ΥΠΕΞ για τα Ελληνοτουρκικά
«Πρωτοβουλία» για το επόμενο βήμα στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό
Δεν είναι μόνο η εκκωφαντική σιωπή ενός ακόμα Αμερικανού Προέδρου – στο διάλογο μπροστά στις κάμερες με τον πρωθυπουργό – και η άρνηση για οποιοδήποτε σχόλιο για την τουρκική επιθετικότητα και για να πάρει θέση για το ζήτημα του τουρκολιβυκού συμφώνου, που εξαφανίζει έως και την Κρήτη από τον καθορισμό των ΑΟΖ στην περιοχή.
Η βασικότερη και πιο επικίνδυνη είδηση από το ταξίδι στις ΗΠΑ είναι η ανακοίνωση ότι οι Αμερικανοί και προσωπικά ο υπουργός Εξωτερικών Μ. Πομπέο «αναλαμβάνει πρωτοβουλία για τη μείωση της έντασης» στα Ελληνοτουρκικά, πρωτοβουλία που «αναμένεται να εστιάσει στο ζήτημα των θαλασσίων ζωνών», επειδή όπως ισχυρίζονται τα κυβερνητικά στελέχη οι Αμερικανοί τάχα κατανόησαν τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης για τις εξελίξεις στην περιοχή. Το σχετικό χρονοδιάγραμμα μάλιστα, σαν έτοιμο από καιρό, προβλέπει σε πρώτη φάση ταξίδι στην περιοχή για επαφές του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Μ. Πάλμερ (τον επόμενο μήνα στην Τουρκία και αρχές Μάρτη στην Ελλάδα) και σε επόμενη αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο και για απευθείας εμπλοκή Πομπέο.
Τα παραπάνω μόνο καμπανάκι κινδύνου μπορούν να σημάνουν για το λαό και τις επικίνδυνες «διευθετήσεις» που δρομολογούνται σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, δεδομένων και των πάγιων θέσεων ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, που δεν αναγνωρίζουν σύνορα μεταξύ των «συμμάχων» Ελλάδας και Τουρκίας, και των θέσεων που έχουν ήδη λάβει οι αρμόδιοι Αμερικανοί αξιωματούχοι σχετικά με τις «θαλάσσιες ζώνες», αλλά πολύ περισσότερο των στόχων της πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή.
Θυμίζουμε άλλωστε ότι μόλις πριν από μερικές βδομάδες, στα μέσα Δεκέμβρη, σε συνάντησή του με Ελληνες δημοσιογράφους ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τζ. Πάιατ, έλεγε ότι «η θέση μας είναι ότι τα κατοικημένα νησιά έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τις ηπειρωτικές περιοχές», παραγράφοντας δηλαδή κυριαρχικά δικαιώματα για τα υπόλοιπα και ανοίγοντας και από εκείνη την πλευρά την πόρτα για τις σχετικές αμερικανοΝΑΤΟικές «διευθετήσεις».
Δεν περνά απαρατήρητο ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο, και ενώ δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο περιγράφουν ότι οι «διευθετήσεις» θα «πατήσουν» πάνω σε αυτήν τη διατύπωση για τα ακατοίκητα νησιά (που καταγράφονται αναλυτικά και στην τουρκολιβυκή συμφωνία), την Πέμπτη ήρθε στη δημοσιότητα επιστολή του μόνιμου αντιπροσώπου της Λιβύης στα Ηνωμένα Εθνη, Ελμ. Ελαμχερμπί, προς τον γγ του ΟΗΕ, Αντ. Γκουτέρες, στην οποία κατηγορεί την Ελλάδα πως παρότι «από το 2004 η Λιβύη διεξήγαγε τέσσερις γύρους διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα (…) οι διαπραγματεύσεις αυτές δεν επέφεραν κανένα αποτέλεσμα, διότι η Ελλάδα επέμενε να καθορίσει τη θαλάσσια δικαιοδοσία της έναντι της Λιβύης με βάση τα εξαιρετικά μικρά ακατοίκητα νησιά χωρίς νομική σημασία» και «επέμενε να σχεδιάσει μια διάμεση γραμμή βασιζόμενη σε αυτές τις υπερβολές των νησιών».
Ακολούθησε η ανάρτηση του πολιτικού διευθυντή του υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας, Τσ. Ερτσιγές, ο οποίος δείχνοντας χάρτη με το Καστελόριζο επανέλαβε την τουρκική θέση ότι δεν μπορεί να έχει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ:«Το να πιστεύεις ότι ένα μικρό νησί 10 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που βρίσκεται δύο χιλιόμετρα μακριά από την Τουρκία και 570 χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, μπορεί να δημιουργήσει θαλάσσια ζώνη 40.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι γελοίο».
Ο «κοινός στόχος» της παραμονής στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο…
Το στίγμα της αμερικανικής «πρωτοβουλίας» έδωσε την Παρασκευή και ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Π. Ντόκος, που ερωτηθείς σχετικά σε συνέντευξή του ξεκαθάρισε πως προφανώς η πρωτοβουλία Πομπέο θα «εστιάζει στις αμερικανικές προτεραιότητες».
Ποιες είναι αυτές, ειδικά σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ κλιμακώνουν την επιθετικότητα τους στη Μέση Ανατολή, σε μια περίοδο ανακατατάξεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπου διαμορφώνονται μέσα και από τα συνεχή επεισόδια κλιμάκωσης τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, με φόντο το ενδεχόμενο ακόμα και μιας γενικευμένης σύγκρουσης;
Μα φυσικά η διατήρηση της Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, με τα ανάλογα ανταλλάγματα, αφού το «ειδικό βάρος» της στην περιοχή – οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά – θεωρείται καθοριστικό για τη διαμόρφωση του εκεί συσχετισμού ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά μπλοκ.
Είναι ο στόχος αυτός που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στις επικίνδυνες «διευθετήσεις» και στα σχέδια «συνδιαχείρισης» υπό αμερικανοΝΑΤΟική ομπρέλα τα οποία προωθούνται. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση υψηλόβαθμου στελέχους του Λευκού Οίκου την Τρίτη. Ξεκαθάριζε πως «εστιάζουμε στην ενθάρρυνση των βημάτων που κάνει η Ελλάδα και στο κοινό συμφέρον μας να βοηθήσουμε στη διαχείριση των διαφορών με την Τουρκία κατά έναν τρόπο που να μη βλάπτει τη σημαντική συμμαχία μας στο ΝΑΤΟ», προσθέτοντας ότι «προτιμάμε να επικεντρώσουμε στα πράγματα που μας ενώνουν και να επιδιώξουμε τα κοινά συμφέροντα που έχουμε στον τομέα της ασφάλειας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου».
Ενδεικτικές είναι και οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών, όπως αυτή του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Γ. Κουμουτσάκου. Σχολιάζοντας την «αφωνία» του Αμερικανού Προέδρου, έσπευσε να αναρωτηθεί: «Μετά την υπερθέρμανση της Μέσης Ανατολής και με δεδομένο ότι η Τουρκία συνομιλεί με το Ιράν, υπήρχε κανείς που περίμενε ρεαλιστικά δημόσια δήλωση από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ κατά της Τουρκίας; Οποιος το περίμενε αυτό έσφαλλε». Επιβεβαίωσε δηλαδή ότι το βασικό για τις ΗΠΑ είναι να μη διαταραχθεί η συνοχή του ΝΑΤΟ, ειδικά σε μια περίοδο που κλιμακώνονται οι ανταγωνισμοί και αυξάνονται οι κίνδυνοι πολεμικής εμπλοκής, και υπ’ αυτό το πρίσμα φυσικά αντιμετωπίζουν και τις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας, με τις γνωστές συνέπειες που ξεδιπλώνονται ξανά σε όλο τους το «μεγαλείο» και με τις εξελίξεις, όπως όλα δείχνουν, να επιταχύνονται.
…διαμορφώνει το πλαίσιο των «επώδυνων συμβιβασμών»
Οι παραπάνω δηλώσεις αποκαλύπτουν τους μύθους που διακινούν τα αστικά επιτελεία περί «ασπίδας» της χώρας από τη συμμετοχή της στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, ενώ είναι και ενδεικτικές για το τι συζητήθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες προκειμένου να διασφαλιστεί η παραμονή της Τουρκίας στο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο.
Στο φόντο αυτό, είναι καθαρό ότι επιλογή της αστικής τάξης είναι πως η «επίλυση των Ελληνοτουρκικών» περνάει μέσα από την προσπάθεια να παίξει τον καθοριστικό ρόλο «διαύλου» για τη διατήρηση της Τουρκίας στο «δυτικό στρατόπεδο», προκειμένου να αποκατασταθεί η «σταθερότητα» στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ο πρωθυπουργός, την Τρίτη από το βήμα της ευρωατλαντικής «δεξαμενής σκέψης» «Atlantic Council», επανέλαβε ότι «εάν δεν μπορούμε να επιλύσουμε (σ.σ. τις διαφορές) είμαστε ανοιχτοί στο να συζητήσουμε προσφυγή στη Χάγη και να αφήσουμε το δικαστήριο να αποφασίσει (…) Αλλά προκειμένου να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, πρέπει να απόσχουμε από οποιαδήποτε δραστηριότητα που ξεκάθαρα κλιμακώνει την περιφερειακή ένταση».
Εκανε μάλιστα και συγκεκριμένη αναφορά στη συνάντηση της Παρασκευής στην Αγκυρα μεταξύ αντιπροσωπειών των ΥΠΕΞ των δύο χωρών, με επικεφαλής τον γγ του ελληνικού ΥΠΕΞ, πρέσβη Θεμιστοκλή Δεμίρη, και τον Τούρκο υφυπουργό Εξωτερικών, πρέσβη Σεντάτ Ονάλ.
Θυμίζουμε ότι αυτή η διαδικασία, των πολιτικών διαβουλεύσεων, αναφέρεται ως προαπαιτούμενο από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης, να προχωρήσει μαζί με τα περιλάλητα ΜΟΕ (που «τρέχουν» με παρότρυνση των ΗΠΑ και στην πράξη λειτουργούν ως πλατφόρμα όπου η τουρκική αστική τάξη απλώνει όλες τις διεκδικήσεις της), προς την κατεύθυνση των ευρωατλαντικών «διευθετήσεων».
Και, βέβαια, δεν περνάει απαρατήρητο ότι πέρα από τη συζήτηση μεταξύ των αστικών δυνάμεων για το ποιος είναι ο «ενδεδειγμένος τρόπος» για να προχωρήσουν οι δρομολογημένες «διευθετήσεις», «στα γεμάτα» έχει ξεκινήσει και η «προετοιμασία εδάφους» προς το λαό, με εκβιαστικά και κάλπικα διλήμματα όπως «διαπραγμάτευση και επώδυνος συμβιβασμός» – με απώλεια σε κυριαρχικά δικαιώματα – ή «θερμό επεισόδιο και πόλεμος».
Πρόκειται για κάλπικο δίλημμα, όπως δείχνει και το γεγονός ότι οι ίδιοι παραδέχονται πως ένα ενδεχόμενο «θερμό επεισόδιο» θα επιταχύνει τις διεργασίες προς ένα «συμβιβασμό» και «διευθέτηση», με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών και με νέους μεγάλους κινδύνους για εκείνους, αφού στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών «συμβιβασμών», που σε κάθε περίπτωση είναι μόνο προσωρινοί, εκκολάπτονται οι επόμενοι, πιο ισχυροί γύροι όξυνσης και αντιπαράθεσης.
Το δίλημμα επομένως για το λαό είναι αν θα ανεχτεί την πολιτική της εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, πολιτική που υπηρετούν ενιαία όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, με «κοινή συνισταμένη» τα συμφέροντα της αστικής τάξης, και η οποία τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέους μεγάλους κινδύνους, είτε στο ενδεχόμενο παραπέρα κλιμάκωσης με την Τουρκία είτε στο ενδεχόμενο «κατευνασμού» της με αντάλλαγμα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ή αν αντίθετα θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, δυναμώνοντας την αλληλεγγύη του με το λαό της Τουρκίας και όλους τους λαούς της περιοχής, την κοινή πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, για αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΝΑΤΟ και ΕΕ, με τον ίδιο ως νοικοκύρη στον τόπο του.
