Νικήθηκα

Με τα μέλη σε θέση
συντριβής
το τόσο δα
το ελάχιστο
το κύτταρο
διαρκώς ορίζω
ό,τι κατάφερε κι έγινε γάλα εν μέσω ατέκνων

Αλλά
Νικήθηκα
πριν ή μετά τη γέννα
δεν ξέρω πότε ακριβώς
κι από τότε αγωνίζομαι
να επουλώνω πληγές αιώνων
– τις έμαθα στη φλέβα μέσα
διατρέχοντας το βουητό αρχαίων πόνων
από τις σχισμές των φιλιών
να περνούν στα χείλη στη γεύση στο σώμα
να σπέρνουν στη χολή και στη γλώσσα φαρμάκι –

(Φταίει ο καιρός ποιος ξέρει
που μιλάνε όλοι μια παράταιρη λαλιά)

Κατά τα άλλα
δεν ανάστησα τίποτα
ούτε μια λαμπρή εικόνα από το σήμα της ομορφιάς

Μέρα του Οκτώβρη

Μικρό φθινόπωρο
Τρεις δεκοχτούρες στον ουρανό
Δυο γέροι αλά μπρατσέτα περπατώντας στο πεζοδρόμιο
Ένα τριανταφυλλάκι εκεί που δρόσισε

Όλα αναπαύονται στη ζεστασιά μιας στιγμής
Προσώρας
Όπως η αναπνοή στο αυτί σου
Κορμί αγαπημένου που έλειπε χρόνια και σ’ αγκάλιασε επιτέλους

Ψέματα που αλήθεψαν πάλι
Φέρνει αυτό το φέγγος
Αυτό το αχάραχτο πάλι πρωινό

4 ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

I
Ο Παράδεισος πάντα κατοικείται
Ακατοίκητη είναι μονάχα η Κόλαση
Όλα τ’ άλλα είναι μύθοι

II
Ένα δέντρο φυτρώνει θάλασσα.
Δυο σκυριανά πουλιά δονούνται στα φυλλώματα.
Τρία δεμάτια φως καρπίζουν σώμα.
Να ΄τος ο Κόσμος.
Κι ας χάθηκα…

Εδώ ο Παράδεισος
Εδώ η μηλιά
Εδώ η φιλιά
Εδώ το σώμα το αγκαλιαστό
Ροδιού φυλή
κι ατόφια χρυσοφόρα γλώσσα
Τόπος που δεν κατέχεται ποτέ
μόνο μιλιέται.

IΙΙ
Δεν έχει τόπο
έχει τρόπο
ο τόπος είναι κινούμενη άμμος
ο τρόπος είναι να μιληθεί
ο αχνός που αφήνουν οι κόκκοι πίσω
κι αυτό το σείστρο του ρίγους
πριν η φωνή χαθεί

Δεν έχει οδό
έχει ρόδο
η οδός είναι μπαζωμένο ρέμα
το ρόδο είναι χέρι που θα ματωθεί
από τ’ αγκάθια του είδους
πριν ανθισμένο αρθεί

Μια χειρονομία έχει
δεν έχει άλλα
κι οικονομία
μία
να γράφεις μονοκοντυλιά
και ορθογραφημένο
είμαι
στις φλέβες του μαρμάρου

ΙV
Τη μοίρα τη διαβάζεις και στις αντανακλάσεις.
Όπως το θάνατο στο βάδισμα ενός παιδιού.

Όλα συναντώνται άλλοτε πλάτη με πλάτη,
άλλοτε χείλη με φιλί.

Τεθνεώς γεννιέται ο κάθε Αδάμ…

Το Ελάχιστο Όλο

Αντιστέκομαι ζυμώνοντας ψωμί

Πόσους καημούς έχουν να διηγηθούν οι φούρνοι των παλιών γυναικών
αν θα μιλήσουν κάποτε

Εγώ δεν έχω τίποτα να πω
Μόνο μικρούς καημούς μικρής ζωής
Ανάμεσα μεταπολίτευση κι ανάπτυξη
Ευημερία, αψίδες ολυμπιακές και κρίση
Το παρελθόν ψηφιακό και λείο
Τα απόβλητα του μέλλοντος ένα διαρκώς παρόν

Ασήμαντα όλα
Δεν έχεις τίποτα άξιο λόγου να διηγηθείς
Ενώ
Αυτά που εξιστορεί το ψωμί όταν φουσκώνει
Είναι χορταστική ζωή
Είναι το Ελάχιστο Όλο

Μην κοιτάς λοιπόν που όλα πια είναι ακριβοπληρωμένα
Πάντα το άξιο ήταν σπάνιο
Πάντα οι φουρνάρισσες κρατούσαν στο μειδίαμα τα μυστικά τους

____________________________________

Η Γεωργία Δεληγιαννοπούλου σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ, θέατρο στο ΚΘΒΕ και μουσική (κιθάρα – φωνητική). Εργάστηκε για πολλά χρόνια σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα έκανε θεατρικές παραστάσεις με παιδιά δημοτικού και γυμνασίου. Το έργο της «Ένα Συννεφάκι στο Πόρτο Τρελό» βραβεύτηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Παιδικού Θεατρικού Έργου (1996). Με το θεατρικό έργο της «Αχ, Πεφταστέρι» ( 2002), το Θέατρο του Νέου Κόσμου εγκαινίασε τη δράση της κινητής μονάδας θεάτρου για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα.

Το 2008, μαζί με τον Μανώλη Γιούργο, δημιουργεί τον Χώρο Τέχνης Ιδιόμελο, όπου και σήμερα ζει και εργάζεται.

Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Μια Ριγέ Γαρίδα Ροζ», εκδόσεις Κάστωρ (παιδικά τραγούδια-παραμύθια). «Ανασαίνει ο κήπος», αφηγήματα, από τις εκδόσεις Κέδρος (όπου υπάρχει και το βραβευμένο στον Λασκαρίδειο Διαγωνισμό του Λυκείου των Ελληνίδων διήγημα «Εκείνος που με κοιμάται»). «Το δέντρο της Αμαλίας», νουβέλα, εκδόσεις Γαβριηλίδης. Το διήγημά της «Το νεκρό παιδί» συμπεριλαμβάνεται στην συλλογή διακριθέντων διηγημάτων (στο διαγωνισμό ΛόγωΤέχνης) «11 λέξεις», εκδόσεις Καλέντης (2013). «Η επιστροφή της Μαρούλας», θεατρική διασκευή για παιδιά δημοτικού του λαϊκού παραμυθιού «Η Μαρούλα» (2014), εκδόσεις Λαγουδέρα. «Σεμνά θαμμένα» (2018), ποιήματα, εκδόσεις Λαγουδέρα.