Σε ξεχασμένες πολιτείες του χθες
επιστρέφω συχνά
νοερά και πραγματικά
διασχίζω τα δρομάκια
τα υγρά στενά καλντερίμια
ψάχνω πρόσωπα του τότε
μα τίποτα, κανένα
δεν βρίσκω, γιατί το παρελθόν
δεν ζωντανεύει
είναι μόνο ανάμνηση φευγαλέα
στη φυλακή του νου
χάρτινες πολυκατοικίες
με περιβάλλουν
ένα δωμάτιο φοιτητικό
ένα σιδερένιο κρεβάτι
γυρίζουν συνέχεια στο μυαλό
νεαρά κορίτσια
μ’ αγκαλιάζουν
κι εγώ λάμπω, χαμογελώ
οράματα απατηλά είναι
και τίποτα περισσότερο.
