Η ελπίδα

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος //

«Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθουν». Μπ. Μπρέχτ

«Εκ της κυβερνήσεως ανακοινώθηκε ότι οι διορισμοί θα γίνουν από το στενό οικογενειακό κύκλο»

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά
Κωνσταντίνος Καβάφης

Πάνω από εκατόν είκοσι χρόνια συνέβαιναν αυτά που γράφει ο Αλεξανδρινός Κωνσταντίνος Καβάφης. Με πραότητα, ενάργεια και αλήθεια. Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Άλλοι χρόνοι και άλλα ήθη. Βλέπετε και η επιστήμη προχώρησε και μας μπούκωσε χάπια για πάσαν χρήση, ακόμη και για σεξουαλική τακτοποίηση. Ποιος πενηντάρης που τραγούδαγε με τόσο πάθος ο Ζαμπέτας. Τίποτε. Η βιολογική καταπόνια αντιμετωπίζεται ακόμη και στα ογδόντα. Για όλα πρόβλεψε η επιστήμη και η τεχνολογία. Δεν ξέρει κανένας και ούτε πλέον υπολογίζει πως ογδοντάρισε κι ούτε αποδέχεται πως γέρασε. Ξέχασα να πω πως μικραίνει και η ηλικία. Όλα γίνονται και όλα αντιμετωπίζονται. Εκτός, όπως είπε και ο Αϊνστάιν η βλακεία. «Δυο πράγματα είναι άπειρα το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία».

Και τούτα γιατί όπως αποδεικνύεται η βιολογική αδυναμία αναπληρώνεται από τη θέση, δημόσια φυσικά, από τη θέση «αποκατάστασης», -για να κυριολεκτούμε- που προσδίδει διοίκηση και κυρίως εξουσία. Εξουσία όχι επί των αδυνάτων αλλά επί των ασθενών. «Εγώ το γλίστρημα, εσείς τον διορισμό!». Κάπως έτσι πάει το πράμα. Η ηλικία δεν έχει σημασία. Δεν λαμβάνεται υπόψη. Η προσφορά μας απασχολεί. Το σημαντικό είναι η αλληλοβοήθεια. «Θα βοηθήσω, θα αλλαξοπιστήσω, θα με θυμηθείτε…» Είναι τόσο απλό και φυσιολογικό που τα λέμε και στην τηλεόραση. Ό,τι δίνεις, παίρνεις. Διορισμό εννοώ. Αυτά και τόσα άλλα. Αυτά και άιντε μετά να ερμηνεύσουμε το δόγμα «τι έχουν τα έρμα και ψοφάν».

Οι περίφημες πελατειακές σχέσεις…. «Έφααν αυτοί, θα φάομεν και μεις». Από συστάσεως ελληνικού κράτους. Φαΐ μέχρι ρουπώματος. Δεν υπήρχε θέση, τουλάχιστον διευθυντική, που αφορούσε τον ευρύτερο δημόσιο τομέα που να μην την καταλάμβανε «το δικό μας παιδί, το δικό μας πολιτικό τέκνο», «ο δικός μας άνθρωπος». Ας είναι από καραμπόλα. Από σπόντα, από γλίστρημα, από ανάνηψη ή και από προσεπίκληση. Πίστη να είχε δηλώσει. Τι να ονειρευτεί κάποιος, τι να προγραμματίσει και τι να διοικήσει… Κι ας μην θεωρήσει κάποιος ότι μιλάμε για παιδί, με προϋπόθεση τον ηλικιακό του προσδιορισμό. Όχι. Παιδί είναι και αυτός που εσχάτως προσήλθε στο «κομματικό μαντρί». Δεν μας ενδιαφέρει η ηλικία. Και το τάξιμο είναι τάξιμο και η θέση είναι θέση και η υπόσχεση εκτελείται, άσχετο και πέρα από κάθε ηλικία. Όχι πλέον δεν ισχύει ο πολιτικός κανόνας του πρώτου κοινοβουλευτικού πρωθυπουργού της χώρας μας ότι «ο πολιτικός υποσχόμενος τα μέγιστα ωφελείται, εκπληρών δε την υπόσχεσή του, τα μέγιστα βλάπτεται».

Σε προχωρημένη ηλικία!!! «…. Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται/ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται/στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι».

Ο ηλικιωμένος ήρωας, με τη μεγάλη σκέψη και ίσως την επίμονη επιστροφή στις αναμνήσεις του παρελθόντος ζαλίζεται και καταλήγει να αποκοιμιέται πάνω στο τραπέζι του καφενείου.

Γέροντες, νέοι και παλιοί, άρχοντες και «Αριστείς», κωλοτουμπίζοντες και περιφερόμενοι στα «κομματικά μαντριά», όλοι στον κοινό σκοπό, στο «Αριστο σκοπό». «Σε ψηφίζω, με βολεύεις».

Ωστόσο διορίστηκαν οι πρώτοι «συνοριοφύλακες» για τη φύλαξη των Πανεπιστημίων.

«Τι είχες Μήτρο μ’, τι είχα πάντα».