Εδά ‘ναι Ποιητή το Ιτζεκάκι,
αντίκρυ απ’ της Μονεμβάσιας τον βράχο
τον χαραγμένο από τα λόγια σου
μόνος, όρθιος κι ατάραχος
σαν να γλίστρησε απ’ τον ώμο
κάποιου μακρονησιώτη Προμηθέα.
Εδά κι εμείς, ταγμένοι του χρέους,
Κύματα, κύματα μας έρχονται
οι στίχοι σου,
κι είναι φορές που
άλλο επισκεπτήριο δεν έχουμε.
Όρθιοι, μαζευόμαστε στη βορινή σκοπιά
και κοιτάμε κατά την Μονεμβάσια
μην έχουμε κάνα γράμμα
και κοιτάμε κατά το Μακρονήσι,
μην έχουμε κάνα δέμα κουράγιο
κοιτάμε κατ’ τον Αη Στράτη
μην δούμε ανάμεσα στα τόσα αντίσκηνα
το δικό σου να καπνίζει.
Εδά ΄ναι Ποιητή το Ιτζεκάκι,
εδά κι εσύ
τελευταίος στην ουρά για το συσσίτιο
εδά, ανάμεσο μας
παρηγοριά
τις νύχτες του μεγάλου πόνου
συχνά μας έβρεχες τα χείλη
μ’ ένα στίχο
μας δρόσιζες το μέτωπο
μ’ ένα τραγούδι δικό σου.
Στο φως σου
μάθαμε να διαβάζουμε
Στο φως σου
μάθαμε να λογαριάζουμε τις μέρες μας
Στο φως σου
ζωγραφίζαμε στην πέτρα
μεγάλες πύλες και δραπετεύαμε
όλοι μαζί
αγκαλιασμένοι
μπροστά εσύ
και πίσω οι μεγάλες λέξεις
Αγώνας,
Δίκιο,
Σύντροφος
Εδά ‘ναι Ποιητή το Ιτζεκάκι,
κι αυτός που απίθωσε την Μονεμβάσια
αντίκρυ στον Ήλιο,
και φυλάκισε την Κρήτη
στο γαλάζιο και το λευκό
λύγισε
κι εδά του ‘πεσε πολύ κόκκινο,
περίσσεψε και το χρώμα και το αίμα,
σήμερα σου κρατούμε
ένα κόκκινο γαρούφαλλο
άλλο τίποτα μη γυρέψεις
ένα κόκκινο γαρούφαλλο
βαλμένο γαλήνια
στα σταυρωμένα σου χέρια
που όσο το σφίγγεις
τόσο θα κοκκινίζει.
