Ιταλία SOS: «επιχείρηση σαρδέλες»…

Η piazza San Giovanni στη Ρώμη φιλοξένησε τους συμμετέχοντες στην «ημέρα της σαρδέλας» στην πρωτεύουσα.

Χωρίς πάλκο και ομιλίες, δεκάδες χιλιάδες ξέμπαρκος κόσμος τραγούδησε μέχρι και το «Bella ciao», υποστηριγμένο από χορωδίες που ήταν εκεί για να δώσουν ακόμα περισσότερη φωνή στο «κίνημα» που διακηρύσσει «αντίθεση με τα λόγια μίσους και φόβου» με επιθυμία «να διασφαλιστεί και επιβεβαιωθεί η δημοκρατία»

Ο ιδρυτής του κινήματος, Mattia Santori, δήλωσε ότι επιτεύχθηκε ο στόχος να γεμίσει η πλατεία και ότι τώρα θα μπει πλώρη για νέους στόχους. «Η ιδέα ήταν να αλλάξουμε την αντίληψη του τι σημαίνει πολιτική τα τελευταία χρόνια»…

Κάτι σαν την ταινία Roma città aperta (Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη) του Ρομπέρτο Ροσελίνι, με τις ιταλικές αντιστασιακές οργανώσεις να δραστηριοποιούνται κατά των φασιστικών δυνάμεων, εκείνης της άτυπης τριλογίας του (Τριλογία του πολέμου) − μαζί με το «Paisà» (ελληνικός τίτλος μάλλον αδόκιμος -«αυτοί που έμειναν ζωντανοί»), και το «Germania anno zero» (Γερμανία έτος μηδέν).

Ήταν εκεί και οι λεγόμενες «μαύρες σαρδέλες» που απαιτούν την κατάργηση του διατάγματος ασφαλείας (με σύνθημα την εφαρμογή του συντάγματος “Articolo 21”).

Μετά τη Μπολόνια, τη Μόντενα, το Μιλάνο, τη Φλωρεντία, το Τορίνο και άλλες ιταλικές πόλεις, στις 14 Δεκεμβρίου οι σαρδέλες φτάσανε επί τέλους στη Ρώμη.

Η «επανάσταση» της σαρδέλας

Το κίνημα  –  movimento sardine, που γεννήθηκε στην Emilia-Romagna για να εκφράσει -υποτίθεται, την αντίθεσή του στην Lega του Matteo Salvini με την ευκαιρία των επόμενων περιφερειακών εκλογών (26-Ιαν-2020), όχι απλώς προκάλεσε το ενδιαφέρον των αστικών ευρωπαϊκών ΜΜΕ και ΜΚΔ με πανομοιότυπους τίτλους «Τέρμα τα κόμματα οι σημαίες, και οι προσβολές» στην Ιταλία οι σαρδέλες αντιστέκονται  στον Salvini

«Pas de drapeau, pas de parti, pas d’insulte » : en Italie, des « sardines » pour repousser Salvini: «Είναι μια ανθρώπινη παλίρροια νέου είδους, αυτό που γέμισε τις πλατείες των ιταλικών πόλεων από τα μέσα Νοεμβρίου. Δεν υπάρχουν πανό ή προγράμματα, αλλά μια απλή πολιτική γραμμή – αυτή του αντιφασισμού – και μια διακηρυγμένη βούληση – να απορρίψουμε τις παρλάτες του μίσους και των επικυρίαρχων, που ενσαρκώνει ο αρχηγός της Lega Matteo Salvini “, γράφει ο Jérôme Gautheret στη Le Monde.

«Όλα ξεκίνησαν στη Μπολόνια: ενώ ο αρχηγός της Λίγκας του Βορρά ανακοίνωσε μια κινητοποίηση στο palazzo dello sport, ξεκινώντας την προεκλογική εκστρατεία για τις περιφερειακές εκλογές στις 26 Ιανουαρίου, στην Piazza Maggiore, στο κέντρο της πόλης, εμφανίστηκε η πραγματική καινοτομία.

«Ως χαρακτηριστικό σημάδι των εκδηλώσεών τους, αυτοί οι ακτιβιστές παρουσιάζουν μια παράξενη εικόνα, αυτή των σαρδέλας».
Το αρχικό τους μήνυμα μοιάζει με ένα αστείο: «Χωρίς σημαίες και κόμματα, δημιουργήστε τη δική σας σαρδέλα και συμμετέχετε στην πρώτη επανάσταση των ψαριών στην ιστορία.

Ένας “ψαροβόλος” (fishmob) είναι καλύτερος από έναν flashmob: οι σαρδέλες έδωσαν το ραντεβού “κολλημένες η μια στην άλλη, σαν σε κονσέρβα” για να συμβολίσουν τη συνοχή τους ενάντια στην άκρα δεξιά. Και η συγκέντρωση ήταν ήσυχη – τα ψάρια είναι σιωπηλά – σε αντίθεση με το τσίρκο του Salvini.

Το μήνυμά τους -εκτός από τις σκέψεις σχετικά με τις σαρδέλες, ένα ταπεινό ψάρι που αντιπροσωπεύει την εργαζόμενη Ιταλία – έγκειται κυρίως στην άρνηση παραίτησης.
Αλλά είναι πάνω απ’ όλα στη μορφή που οι σαρδέλες εκπλήσσουν. Το κίνημα απαιτεί έναν ευγενικό και εκλεπτυσμένο τόνο, λόγο και μετριοπάθεια αντί για πάθη και υπερβολές.

Στην Ιταλία το 2019, αυτές οι δηλώσεις έχουν κάτι έντονα ανατρεπτικό.

Αντιμέτωπο με αυτό το απροσδόκητο φαινόμενο, το Δημοκρατικό Κόμμα (Pd) εξέφρασε την υποστήριξή του, αλλά με τον πιο διακριτικό τρόπο. Επίσης, επειδή η επιτυχία της σαρδέλας αποτελεί ακόμη μια απόδειξη της δυσπιστίας του κόμματος στον κόσμο της αριστεράς.

Προς το παρόν, ο Λίγκα του Βορρά παραμένει στην κορυφή των δημοσκοπήσεων. Αλλά ο Matteo Salvini δεν έχει πλέον το μονοπώλιο των πλατειών».

Στην Ιταλία, οι σαρδέλες προκαλούν τον Σαλβίνι και τους λαϊκιστές

«Το σύμβολο της σαρδέλας δεν είναι τετριμμένο: ένα μικρό ψάρι, σιωπηλό, αντιμετωπίζει τις κραυγές των υποστηρικτών του Σαλβίνι και την πολιτική των μεγαλοκαρχαριών.

Ωστόσο, γνωρίζοντας τις ελπίδες που δημιουργούν, οι διοργανωτές κινητοποιήσεων σαρδέλας σε όλη την Ιταλία θα συγκεντρωθούν στη Ρώμη στις 15 Δεκεμβρίου, την ημέρα μετά τη μεγάλη εθνική διαδήλωση », γράφει η Mediapart.

«Είναι καιρός να καταλάβουμε πώς να συνεχίσουμε», λέει ένας από τους ιδρυτές, Andrea Garreffa.

«Θα προσδιορίσουμε τέσσερα, πέντε ή έξι σημεία στα οποία θα ζητήσουμε από τους πολιτικούς να δουλέψουν: είναι σαφές ότι είτε σε ένα κόμμα είτε σε όσους έχουν ήδη πολιτική, παρουσιάζουμε τις προτάσεις μας, είτε πρόκειται για το Δημοκρατικό Κόμμα, το Κίνημα 5 αστέρων ή τη μετριοπαθή δεξιά» δήλωσε ο άλλος ιδρυτής, ο Mattia Santori, γνωρίζοντας ότι οι σαρδέλες καλύπτουν ένα κενό πολιτικής αντιπροσώπευσης.

«Δεν αρνούνται τη σχέση με την πολιτική, δεν είναι αντιπολιτικές, αλλά ζητούν από την πραγματική πολιτική να αναπτύξουν περιεχόμενο για να αντιμετωπίσουν, σε ένα είδος διαίρεσης των ρόλων στους οποίους η κινητοποίηση και η συμμετοχή πραγματοποιούνται σε άτυπες, εικονικές και πραγματικές πλατείες, ενώ η δημιουργία συγκεκριμένων προγραμμάτων και προοπτικής ανήκει στην ικανότητα ανάλυσης των “ανοικτών κομμάτων” που έχουν ανανεωθεί και μεταρρυθμιστεί, με μια νέα ιδέα ακτιβισμού, πιο απαιτητική και ταυτόχρονα πιο ελεύθερη», λέει ο Alessandro Volpi, καθηγητής της σύγχρονης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Πίζας

 Η πολιτική που διαθέτει brio μπορεί να νικήσει την άκρα δεξιά (The Guardian)

«Για πάνω από μια δεκαετία, το κυρίαρχο θέμα στην ευρωπαϊκή πολιτική ήταν η εμφάνιση κινήσεων που επιδιώκουν να δραματοποιήσουν και να εκμεταλλευτούν τις κοινωνικές διαιρέσεις μέσω στατικών – επιθετικών συνθημάτων.

Οι προοδευτικοί ψηφοφόροι ήταν απελπισμένοι όταν αντιμετώπισαν την προφανή αδυναμία των κεντροαριστερών πολιτικών να βρουν τις λέξεις και τις ιδέες για να αμφισβητήσουν τη διχαστική και συχνά βίαιη ρητορική τέτοιων χαρακτήρων όπως ο Matteo Salvini και η Marine Le Pen.

Αλλά η λύση μπορεί να είναι κοντά, με τη μορφή ενός ακμάζοντος λαϊκού κινήματος στην Ιταλία που παίρνει ένα σύμβολο ψαριού».

Είναι το κίνημα της σαρδέλας η πρώτη λαϊκή εξέγερση ενάντια στον δεξιό λαϊκισμό;

Οι κινήσεις έρχονται και φεύγουν, ειδικά στην εποχή των κοινωνικών δικτύων.

Αλλά αυτό που κάνει αυτό μοναδικό είναι η σφραγίδα με την οποία επιχειρεί να μεταφέρει το μήνυμά του. Διαφήμιση και άλλα σημάδια της πολιτικής υπαγωγής απαγορεύονται. Αυτό είναι τόσο για να προωθηθεί ένα πνεύμα χωρίς αποκλεισμούς όσο και για να δοθεί έμφαση σε μια πολιτική διάσταση.

Ο κύριος στόχος των συγκεντρώσεων είναι να επιβεβαιώσουν τις αξίες της ανοχής και της μετριοπάθειας.

Όποιο και αν είναι το μέλλον, υπάρχουν μαθήματα που διασχίζουν τα ιταλικά σύνορα.

Όταν η πολιτική διεξάγεται με φαντασία και μπρίο, μπορούν να περάσουν αντιπολεμικά μηνύματα.
Και αν η επιτυχία της σαρδέλας αποτελεί μύχιο πόθο των Ιταλών να υπερβούν την αγενή γλώσσα της λαϊκιστικής στιγμής, το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και αλλού.

Χρειάζονται όλο και περισσότερες περισσότερες σαρδέλες για να κολυμπήσει κανείς σε αυτές τις θάλασσες. ”

Το κίνημα της σαρδέλας που αντιμετωπίζει ο Σαλβίνι: «Είναι η πρώτη φορά που στην Ιταλία δημιουργείται ένα ρεύμα νέων ανθρώπων ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς», υπενθυμίζει ο ανταποκριτής Daniel Verdú της El País.

«Όλα ξεκίνησαν σαν μια έκκληση – κάλεσμα για να επιδείξουν “σαν σαρδέλες” στην κεντρική πλατεία της Μπολόνια, ένα σύμβολο της φοιτητικής Ιταλίας που δεν είχε ποτέ επικοινωνήσει με τη λαϊκιστική καταιγίδα που συγκλόνισε την Ιταλία τα τελευταία χρόνια.
Μια αυθόρμητη επίδειξη στην οποία δεν υπήρχαν πολιτικές σημαίες ή σύμβολα κόμματος: μόνο σαρδέλες.

Ένα κίνημα των πολιτών, του λαού, το οποίο εξαπλώνεται ήδη σε όλη τη χώρα.

Ακόμα κι αν για τον Matteo Salvini είναι μόνο “ανήλικοι των κοινωνικών κέντρων, οι νέοι squadrists (πλατειάκηδες)».

Ο κεντροδεξιός συνασπισμός κυβερνά ήδη σε 12 από τις 20 ιταλικές περιφέρειες. Και η Λίγκα φτάνει στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου στην Emilia-Romagna μετά τη νίκη στις περιφερειακές εκλογές στην Ούμπρια, όπου τα τελευταία πενήντα χρόνια κυριαρχούσε η αριστερά.

Κανένας στην κυβέρνηση δεν αμφιβάλλει ότι αν κερδίσει ο Σαλβίνι στις 26 Ιανουαρίου στην Emilia-Romagna θα ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσει να κυβερνάει σαν να μην συνέβαινε τίποτα.
Με μια διαλυμένη αριστερά και ένα διαιρεμένο κίνημα 5 αστέρων, οι μόνοι που φαίνεται να αντιμετωπίζουν σοβαρά την κατάσταση είναι οι σαρδέλες».

(ΣΣ |> Οι υπογραμμίσεις δικές μας)

ℹ️  Οι δημοσκοπήσεις, σχετικά με τις σαρδέλες δείχνουν πως στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές ψήφισαν υπέρ του Δημοκρατικού Κόμματος (42%) και του Μ5S (22%) -προφανώς άλλα κόμματα+αποχή το υπόλοιπο, καθόλου ευκαταφρόνητο 36%
Σύμφωνα με την έρευνα του IZI που πραγματοποιήθηκε για την εφημερίδα Messaggero στις 10 Δεκεμβρίου, για το μέλλον της σαρδέλας, το μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος φαίνεται να προβληματίζεται:
Το 52,9% πιστεύουν ότι θα εξαφανιστεί με την πάροδο του χρόνου όπως πολλά κινήματα της “κοινωνίας των πολιτών”, ενώ για το 19,1% θα συνεχίσει να είναι ένα αυθόρμητο κίνημα που θα λειτουργήσει ως κίνητρο για την πολιτική και το υπόλοιπο 28% θεωρεί πως θα μετατραπεί σε πολιτικό κόμμα.

ℹ️  Ποτέ μέχρι σήμερα δεν τέθηκαν υπό αμφισβήτηση από τις  “σαρδέλες” οι ηγέτες της Forza Italia Berlusconi – Meloni.

ℹ️  Ένα πολύ εύστοχο σχόλιο σε σχετικό δημοσίευμα «Οι σαρδέλες είναι ένα από τα πιο ανόητα θαλάσσια ψάρια. κινούνται πολυάριθμα και συμπαγή ακολουθώντας την κεφαλή του κοπαδιού, χωρίς να θέτουν ούτε στόχο ούτε σαφή στόχο. Έχουν την τάση να επανέρχονται και να καμουφλάρονται συνεχώς μέσα στο κοπάδι, ίσως ανόητα πιστεύοντας ότι μπορούμε όλοι να μείνουμε μέσα και κανείς έξω, όπου θα απαιτούσε και μια ελάχιστη ατομικότητα. Αν κάποιος στραβοπατήσει με ή χωρίς λόγο, όλοι οι άλλοι τον μιμούνται υποτακτικά χωρίς να ρωτούν γιατί. Εάν η κεφαλή του κοπαδιού προσελκύεται από ένα παραπλανητικό φως, όλες ακολουθούν με ηλίθιο τρόπο τη λάμπα, καθιστώντας όλο το κοπάδι μια εύκολη λεία ενός πονηρού και απειλητικού ψαρά. Μπορεί να είναι εύκολο και ανήμπορο θήραμα ενός άγριου μεγάλου ψαριού. Θα έλεγα ότι το όνομα δεν θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλο»

Ο ηγέτης του ΚΚΙταλίας Marco Rizzo το λέει καθαρά: «Στημένο …οι σαρδέλες δεν είναι αυθόρμητο κίνημα» (συνέντευξη στο Campus Radio Cusano).

Στο παλιό PCI υπήρχε ένας γέρος παρτιζάνος που μας έλεγε: «δεν υπάρχει τίποτα πιο οργανωμένο από ένα αυθόρμητο κίνημα». Από κει και πέρα η τηλεόραση και τα mainstream στη συνέχεια πολλαπλασιάζουν το φαινόμενο. Τώρα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες αξιοσέβαστων ανθρώπων που παίρνουν τους δρόμους.

Ωστόσο, για τι; Τώρα η εξουσία του αστικού κράτους έχει ανάγκη να διαχειριστεί τη διαφωνία.

Ο Santori βγήκε στην τηλεόραση σε 20 ημέρες, παραπάνω απ’ ότι εγώ σε όλη μου τη ζωή, πρόσθεσε, παρατηρώντας ότι «οι ιδέες των σαρδελάκηδων μπορεί να έχουν και μεγάλη επιτυχία, το πρόβλημα είναι με εκείνους που αποδέχονται αυτό το μήνυμα, εγώ ποτέ δεν θα έβγαινα στους δρόμους με ένα σύμβολο που δεν ξέρω καν τι αντιπροσωπεύει»

(Marco Rizzo ΓΓ PCI)
Για παράδειγμα, κάνουμε εμείς μια εκδήλωση στη Gaeta, μια πρωτοβουλία ενάντια στα 70 χρόνια του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ είναι μια στρατιωτική και πολιτική οργάνωση που γεννήθηκε το 1949. Το 1955 δημιουργήθηκε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και όλοι οι κανονικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τους σοβιετικούς κακοποιούς.

Σήμερα το Σύμφωνο της Βαρσοβίας ανήκει στο παρελθόν, αλλά το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να υπάρχει. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Conte, σε συνάντηση με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Stoltenberg, δήλωσε ότι η Ιταλία θα δώσει 7 δισ ευρώ για τις στρατιωτικές δαπάνες του ΝΑΤΟ. Και καμιά «σαρδέλα» δε μιλάει γι’ αυτά.

✔️  Κατά τη διάρκεια συνάντησης Marco Rizzo με τον Mattia Santori στα τηλεοπτικά στούντιο της TG2, την Τρίτη 10 Δεκεμβρίου, ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος ανέλυσε σε βάθος τη γέννηση του κινήματος λέγοντας χαρακτηριστικά «εσείς με την πρακτική σας θα ανεβάσετε τον Salvini στο 80%»…

«Δεν τα βάζουν με το σύστημα» -συνέχισε ο γραμματέας του ΚΚΙταλίας, «ούτε για τα εκατομμύρια των κακοπληρωμένω νέων, αντίθετα είναι με τις τις κυρίες του “Sì Tav” των Monti, Prodi και Fornero”»

Τα δικά μας ΜΜΕ -αναμενόμενο… αναπαρήγαγαν με τον ίδιο τρόπο την «επανάσταση-σαρδέλα», μέσω ρεπορτάζ της Deutsche Welle κά και με κοινό μοτίβο την επιτέλους «λύση» ενός γόρδιου δεσμού, την αντίσταση στο κατεστημένο και την προοπτική

«Καλώς ήλθατε στην ανοιχτή θάλασσα.
Αγαπητοί λαϊκιστές, το έχετε καταλάβει.
Το πάρτι τελείωσε.
Τραβήξατε για πολύ καιρό το σχοινί των συναισθημάτων μας.
Το τραβήξατε πάρα πολύ, και έσπασε.
Εδώ και χρόνια τρέφατε εμάς και τους συμπολίτες μας με ψέματα και μίσος:
συνδυάσατε την αλήθεια με τα ψέματα, αντιπροσωπεύοντας τον κόσμο με τον τρόπο που ήταν πιο βολικός για σας.
Επωφεληθήκατε από την καλή πίστη μας, τους φόβους και τις δυσκολίες μας, για να τραβήξετε την προσοχή μας.
Επιλέξατε να πνίξετε το πολιτικό σας περιεχόμενο μέσα σε έναν ωκεανό κενής επικοινωνίας.
Δεν έχει απομείνει τίποτε από αυτό το περιεχόμενο.
Για πολύ καιρό σας επιτρέψαμε να το κάνετε.
Για πολύ καιρό γελοιοποιήσατε σοβαρά θέματα για να προστατεύσετε τον εαυτό σας, δημιουργώντας σύγχυση.
Για πολύ καιρό πιέζατε τους πιστούς οπαδούς σας να προσβάλλουν και να καταστρέφουν τις ζωές των ανθρώπων στο διαδίκτυο.
Για πολύ καιρό σας αφήσαμε ελεύθερους, γιατί ήμασταν έκπληκτοι, αποσβολωμένοι, τρομοκρατημένοι από το πόσο χαμηλά μπορούσατε να πέσετε.
[…]
Το πήγατε πολύ μακριά, πέρα από τα θολά νερά σας και το ασφαλές σας λιμάνι.
Είμαστε ελεύθερες σαρδέλες, και τώρα θα μας βρείτε παντού.
Καλώς ήλθατε στην ανοιχτή θάλασσα.
Είναι βέβαιο ότι η σκέψη ενοχλεί, ακόμα κι αν αυτός που σκέφτεται είναι βουβός σαν το ψάρι.
Πράγματι, είναι ένα ψάρι.
Και ως ψάρι είναι δύσκολο να του κλείσεις τον δρόμο, γιατί η θάλασσα το προστατεύει.
Και η θάλασσα είναι τόσο βαθιά».
Απόσπασμα από το Μανιφέστο της πρώτης συγκέντρωσης “της σαρδέλας” στη Μπολόνια.

 

Ένα διδακτικό «κίνημα πλατείας» -για όσους έχουν «ασθενή» – επιλεκτική τη μνήμη

Ας θυμηθούμε λίγο τα δικά μας -πάνε κοντά 10 χρόνια (ήταν Μάης του 2011) με τις αυθόρμητες και «αυθόρμητες» κινητοποιήσεις «αγανακτισμένων».

Το έδαφος πρόσφορο: οξύτητα των συνεπειών στη ζωή της λαϊκής οικογένειας από την πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου με τεράστια αύξηση της ανεργίας, μείωση μισθών και συντάξεων, το τσάκισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και των παροχών υπηρεσιών Υγείας κλπ., ουσιαστικά το τσάκισμα όλων των λαϊκών αναγκών (στοιχεία που μπορούν εν δυνάμει να αποτελέσουν παράγοντα λαϊκής δράσης).

Από την πρώτη μέρα οι ορκισμένοι εχθροί του λαϊκού κινήματος, άρχισαν να προβάλλουν τις συγκεκριμένες δράσεις σε αντιπαράθεση με τις εργατικές κινητοποιήσεις, με την απεργία, τα πανεργατικά συλλαλητήρια, κλπ. εκθειάζοντας μάλιστα τον τρόπο οργάνωσης (μπράβο παιδιά!, καμιά οργανωμένη δύναμη πίσω απ’ αυτές τις κινητοποιήσεις, που γίνονται από τα μπλογκς και τα ΜΚΔ… και ποιοι βρίσκονται πίσω από την ανωνυμία των μπλογκς; -γιατί κάποιοι καλούν σε τέτοια δράση…)

Τα ΜΜΕ -εκείνα που πρωτοστατούσαν (και πρωτοστατούν σήμερα) ώστε να περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα, τα ίδια ΜΜΕ στήριξαν με κάθε τρόπο αυτές τις συγκεντρώσεις (ενδεικτικά θυμίζουμε τον Πρετεντέρη, που έγραφε «κυρίως ότι απέδειξαν ότι η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη και η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ…» και τη ζωντανή η προβολή τους από τον ΣΚΑΪ, που -σε αντιπαράθεση λοιδορούσε τους αγώνες των ναυτεργατών).

Η αστική τάξη και τα επιτελεία της προληπτικά υπερτόνιζαν στις λαϊκές συνειδήσεις τις δεδομένες διαφορές ανάμεσα στην οργανωμένη ταξική πάλη, από τη μια, και τα «ακομμάτιστα» και «αυθόρμητα» ξεσπάσματα, από την άλλη, για να σπρώξουν τη λαϊκή αγανάκτηση σε κανάλια βολικά και εύκολα χειραγωγήσιμα από το σύστημα σε έναν αγώνα που ενσωματώνεται και ξεφουσκώνει, γεγονός που συντελεί στο να απογοητεύεται η πλειοψηφία όσων τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στους δρόμους και να γυρίσουν στο σπίτι τους.

Οι πλατειάκηδες εκείνη την περίοδο είχαν μεγάλη πέραση επίσης στην Ισπανία (όπου έλεγαν στον κόσμο «μην ψηφίσετε») και αλλού.

 

Και μετά το αυγό του φιδιού –“Να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή“ και οι προβοκάτσιες με τα τραγικά γεγονότα. Και με τον Σύριζα (αντιπολίτευση τότε) να αβαντάρει παντοιοτρόπως