Καταγγελίες στον χώρο των ηθοποιών: Ευκαιρία για πολιτική αξιοποίηση;

Οι σοβαρές καταγγελίες για αξιόποινες πράξεις από ανθρώπους του θεάτρου, που συνέχισαν να ξεδιπλώνονται και την προηγούμενη βδομάδα, έχουν πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης.
Παράλληλα όμως ξεδιπλώνεται και μια προσπάθεια πολιτικής αξιοποίησης του κλίματος που έχει δημιουργηθεί, στο πλαίσιο ενός άκρως αποπροσανατολιστικού δικομματικού καβγά.

Έτσι, η κυβέρνηση μέσω του υπουργείου Πολιτισμού έσπευσε να απαντήσει στις καταγγελίες με την εξαγγελία για δημιουργία κώδικα δεοντολογίας στον χώρο, ενώ στο κάλεσμα στον πρωθυπουργό και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας να πάρουν θέση και να παρέμβουν, εκείνοι πρόθυμα ανταποκρίθηκαν.
Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνοντας την υπόθεση στις καταγγελίες για κολάσιμες πράξεις από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και την απροθυμία της υπουργού Πολιτισμού που τον διόρισε να αναλάβει την ευθύνη για το θέμα, πλασάρει ποικιλοτρόπως ως κύριο το αίτημα για παραίτησή της.
Με την πάγια αυτή τακτική του, να ζητά την παραίτηση μια του ενός και μια του άλλου υπουργού, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει ότι όπως σε όλα τα θέματα, έτσι και στον τομέα του Πολιτισμού, η πολιτική του συμπλέει στρατηγικά με αυτή της κυβέρνησης.

Το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τα θύματα της κακοποίησης είναι υποκριτικό. Ο νέος Ποινικός Κώδικας «ξεπλένει» το έγκλημα του βιασμού με 1 χρόνο φυλάκιση ή 1.000 ευρώ εξαγορά (!), ενώ σύμφωνα με τον τρομονόμο γα την Τέχνη, που ψηφίστηκε στη Βουλή τη βδομάδα που μας πέρασε, προβλέπονται έως και 5 χρόνια φυλάκισης για την ανάρτηση στο διαδίκτυο περιεχόμενου, μαζί και των έργων τέχνης, που μπορεί να κριθεί πως είναι ανατρεπτικό και υποκινεί σε δήθεν «τρομοκρατικές» πράξεις! Γι’ αυτά τα δυο νομοθετήματα, οι ευθύνες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπλένονται…

Οσο για τον κώδικα δεοντολογίας που η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει ως πανάκεια, σε καμιά περίπτωση δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα.
Γιατί το υπόβαθρο για τα φαινόμενα κακοποιητικής συμπεριφοράς και ανοχής τους είναι η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια για το αν θα υπάρχει δουλειά και την άλλη σεζόν, ο φόβος της ανεργίας και της ανέχειας, τα εργασιακά δικαιώματα που διαρκώς ξηλώνονται.
Με άλλα λόγια, είναι οι εργασιακές και γενικότερα οι οικονομικές σχέσεις που επικρατούν στη σάπια σημερινή καπιταλιστική κοινωνία και υπαγορεύουν τις «αξίες» της και την υποκρισία της.
Μέσα σ’ αυτές και ο βεντετισμός, το κυνήγι της καριέρας, ο άκρατος ανταγωνισμός, που πλασάρεται μάλιστα και ως κινητήριος μοχλός του κοινωνικού συστήματος.

✔️ Δείτε Σχόλιο του ΚΚΕ για τις δηλώσεις Μενδώνη για την «υπόθεση Λιγνάδη»

Το χειρότερο είναι ότι θα αξιοποιηθεί ως ένα ακόμα εργαλείο πειθάρχησης και τρομοκράτησης των εργαζομένων, αφού όπως φαίνεται οι εργοδότες θα είναι οι τοποτηρητές του.
Πρόκειται μάλιστα για υπέρτατη υποκρισία να εισάγονται στα θέατρα κώδικες προστασίας των εργαζομένων από τη βία, και την ίδια στιγμή η αστυνομία και οι δυνάμεις της κρατικής καταστολής να οργιάζουν σε βιαιοπραγίες, να θεσμοθετείται αστυνομία ακόμα και μέσα στα πανεπιστήμια…
Άλλωστε, στις ΗΠΑ, όπου εφαρμόζονται εδώ και χρόνια κώδικες και συστήματα εξάλειψης της βίας, οι κακοποιητικές συμπεριφορές πολλαπλασιάζονται αντί να μειώνονται.

Είναι υποκρισία να μιλάμε για κώδικες, όταν για την πλειοψηφία των ηθοποιών και ιδιαίτερα των νεότερων, που βγαίνουν κάθε χρόνο από τις σχολές και που τάχα τώρα κάποιοι σπεύδουν να προστατέψουν και μιλούν στο όνομά τους, οι συνθήκες δουλειάς προσομοιάζουν με της γαλέρας.
Συλλογικές Συμβάσεις δεν υπογράφονται, η ατομική διαπραγμάτευση σπρώχνει προς τα κάτω τα δικαιώματα όλων και ήρθαν η πανδημία και η νέα κρίση για να κάνουν την κατάσταση εκρηκτική.

Σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί να ακούγεται καθησυχαστικό, αλλά δεν είναι το ότι το προεδρείο της διοίκησης του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών δηλώνει πως θα πάρει στα χέρια του τη διαμόρφωση του κώδικα για να προστατέψει τους ηθοποιούς και να θέσει κανόνες δεοντολογίας.
Γιατί ποιος θα θεσμοθετήσει τον κώδικα; αν όχι η κυβέρνηση, με την οποία το προεδρείο του ΣΕΗ αναγκαστικά θα τον συνδιαμορφώσει και τελικά στα χέρια ποιανού θα γίνει εργαλείο για να τον εφαρμόσει; Τα χρόνια της αθωότητας έχουν παρέλθει προ πολλού…

Τελικά, τις τελευταίες βδομάδες που το θέμα μονοπωλείται στον πολύπαθο χώρο του θεάτρου και των ηθοποιών, ο διαγωνισμός ευαισθησίας απέναντι στις καταγγελίες – ανεξάρτητα του βαθμού σοβαρότητάς τους και της στοιχειοθέτησής τους – αξιοποιούνται σε λάθος κατεύθυνση, δηλαδή για να απομακρύνουν την όποια συζήτηση και από το γεγονός ότι όλοι οι χώροι Πολιτισμού παραμένουν εδώ και ένα χρόνο κλειστοί, με τους ανθρώπους που βιοπορίζονται εκεί να έχουν φτάσει και να έχουν ξεπεράσει τα όριά τους.
Είναι προφανώς βολική για την κυβέρνηση αυτή η μετατόπιση του ενδιαφέροντος από την ανάγκη στήριξης του κλάδου σε μια θολή και αόριστη …«ανάγκη κάθαρσης».

Είναι βολικό, αντί για την ουσιαστική ενίσχυση του εισοδήματος των ανθρώπων του χώρου και σχέδιο για την επαναλειτουργία του θεάτρου με τα απαιτούμενα μέτρα, που αποτελεί και ανάγκη όλου του λαού, να επικεντρώνεται τελικά η προσοχή στο αν και ποιοι γνώριζαν και ποιοι δεν γνώριζαν, ποιοι πρέπει και ποιοι δεν πρέπει να μιλάνε κ.ο.κ.
Είναι βολικό για την κυβέρνηση να μονοπωλούν τη συζήτηση θέματα όπως το αν εργαλειοποιήθηκε ή όχι η ανακοίνωση του Συλλόγου Σπουδαστών του Εθνικού Θεάτρου κι αν αφορούσε ή όχι τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του, και να μη συζητάει κανείς για το ότι όλες οι δραματικές σχολές είναι κλειστές εδώ και ένα χρόνο, οι σπουδαστές έχουν χάσει το ένα τρίτο των σπουδών τους και τα δίδακτρα τρέχουν…

Πηγή Ριζοσπάστης Γ. Σ.