Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Μη με χτυπάτε άλλο»: Ένας χρόνος από την δολοφονία του 19χρονου Άλκη

Τα ξημερώματα της 1ης Φεβρουαρίου του 2022, ο 19χρονος Άλκιβιάδης (Άλκης) Καμπανός βρισκόταν με την παρέα του στα σκαλοπάτια της εισόδου πολυκατοικίας επί της οδού Θεοδώρου Γαζή 18, στην περιοχή Χαριλάου Θεσσαλονίκης.

Δύο αυτοκίνητα σταμάτησαν στο σημείο και οι επιβαίνοντες ρώτησαν τον Άλκη και την παρέα του τι ομάδα είναι. Ο Άλκης, μη γνωρίζοντας τι επρόκειτο να ακολουθήσει είπε ότι είναι Άρης με αποτέλεσμα αυτός και η παρέα του να δεχθούν άγρια δολοφονική επίθεση με μαχαίρια, ρόπαλα και άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Οι απελπισμένες φωνές του Άλκη, που ούρλιαζε «μη με χτυπάτε άλλο», δεν στάθηκαν ικανές να σταματήσουν τους εγκληματίες δολοφόνους.

Ο Άλκης δέχθηκε μαχαιριά από δρεπάνι και τραυματίστηκε στο πόδι, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του από ακατάσχετη αιμορραγία, ενώ τα άλλα δύο παιδιά έφεραν τραύματα χωρίς να κινδυνεύσει η ζωή τους.

Σύμφωνα με την αστυνομία, στην παρέα υπήρχαν και άλλα 2 άτομα, τα οποία κατάφεραν να διαφύγουν από τους αδίστακτους δράστες. Το δολοφονικό όπλο βρέθηκε το πρωί της Τρίτης -στο πλαίσιο των ερευνών της ΕΛΑΣ- λίγα μέτρα μακριά από το σημείο του εγκλήματος, πεταμένο στον δρόμο, πλάι σε απορρίμματα.

Οι έρευνες των αρχών οδήγησαν σταδιακά στη Δικαιοσύνη 12 κατηγορούμενους για συμμετοχή στη δολοφονική επίθεση. Στο πλαίσιο της απολογίας τους και επιχειρώντας να «ελαφρύνουν» τη θέση τους, οι δράστες πέταξαν το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλο.

Η είδηση της άγριας δολοφονίας του Άλκη σόκαρε την ελληνική κοινωνία, ανοίγοντας εκ νέου τη δημόσια συζήτηση για το ζήτημα της οπαδικής βίας.

Από την πρώτη μέρα, στο σημείο της δολοφονίας του 19χρονου, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν περάσει αφήνοντας ένα λουλούδι, κασκόλ ή φανέλα όλων των ομάδων, μηνύματα ενάντια στο μίσος και τη βία.

Με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, η οδός Θεοδ. Γαζή μετονομάστηκε σε «Άλκη Καμπανού», ως ελάχιστος φόρος τιμής στον δολοφονημένο φίλο του Άρη.

«Ναι, αλλά ο Στάλιν…», του Νίκου Μόττα