ℹ️    Σημαδιακή μέρα η 9η Νοέμβρη για την παγκόσμια ιστορία.

• Στη Ρωσία του Λένιν ένας νέος δρόμος χαράχτηκε… καρπός σύνθετης και απαιτητικής προσπάθειας, συνδυασμού της πρωτοπόρας θεωρητικής δουλειάς με την πρωτοπόρα μαχητική επαναστατική δράση.
  Οι μπολσεβίκοι νίκησαν γιατί κατάφεραν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους ως επαναστατικής πρωτοπορίας σκέψης και δράσης, επαναστατικής θεωρίας και επαναστατικής πολιτικής πράξης.
• Ο Χίτλερ (8-9 Νοε 1923), έκανε το δικό του αποτυχημένο πραξικόπημα «της μπιραρίας» (Bürgerbräu-Putsch του Μονάχου), για την ανατροπή της –ήδη πεθαμένης, «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης»
• Τέλος, τέτοια μέρα το 1989 έπεσε το Τείχος (του Βερολίνου), σηματοδοτώντας τις πρώτες ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση.
  Δυο χρόνια μετά, ανήμερα Χριστούγεννα του 1991, η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, σύμβολο του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο –ταξική πατρίδα κάθε γης κολασμένου– υποστέλλονταν από την κορυφή του Κρεμλίνου μέλαν σημείο της ιστορίας με την καπιταλιστική παλινόρθωση και τη νίκη της αντεπανάστασης.
  Ήταν εκείνες τις μέρες που έβγαζε «βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε», πως ο σοσιαλισμός ήταν «το παρατράγουδο στα ωραία (ιμπεριαλιστικά) άσματα» και οι κάθε λογής Φουκουγιάμα διατυμπάνιζαν το τέλος της ιστορίας και την οριστική επικράτηση του καπιταλισμού.

Η πατρίδα που έχτισαν οι ηρωικοί μπολσεβίκοι, η πατρίδα του Λένιν, του Στάλιν, του Σταχάνοφ, του Ζούκωφ, του Γκαγκάριν, του Σοστακόβιτς, η πατρίδα του σοβιετικού λαού μετατρέπονταν σε λάφυρο της νέας, αστικής Ρωσίας που αναδύονταν από το βούρκο της περεστρόικα…

«Νύχτα των Κρυστάλλων»

Δίπλα σ’ αυτά τα ιστορικά γεγονότα, το οργανωμένο «αντισημιτικό πογκρόμ» που οργανώθηκε από το ναζιστικό καθεστώς στη Γερμανία και την Αυστρία το 1938 και έμεινε γνωστό ως «Νύχτα των Κρυστάλλων» (Kristallnacht), με αναφορές κυρίως σε σπασμένες βιτρίνες καταστημάτων -πάνω από 7.000 και 29 πολυκαταστήματα ανήκαν σε Εβραίους, που λεηλατήθηκαν από τα Ες Ες (εξ ου και το όνομα)

«Κόκκινος» & Μαύρος φασισμός

Επίσημη ιδεολογία της ΕΕ ο αντικομμουνισμός, από τις αρχές της 10ετίας του 2000 με τη θεωρία των «δύο άκρων», του «δεξιού και αριστερού εξτρεμισμού», της «καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», θεωρίες που έχουν ως βάση τους την εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, του λεγόμενου «μαύρου και κόκκινου ολοκληρωτισμού», που χρόνια πριν επεξεργάστηκε η «Μαύρη Βίβλος» της

Το αντικομμουνιστικό μένος και λάσπη ξεχειλίζει στο Ευρωκοινοβούλιο με κάθε ευκαιρία, κατά τη διάρκεια των χυδαίων συζητήσεων κατά τη μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης (9 Μάη 1945) που ονομάστηκε «Ημέρα της Ευρώπης» ή για το Τείχος του Βερολίνου κλπ.
Αβανταδόροι πλάι-πλάι με τους αστούς οι οπορτουνιστές ευρωβουλευτές (πχ η ομάδα GUE/NGL, και η «Die Linke», αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ), σε ειδικό ρόλο γιατί –λέει, η DDR (Ανατολική Γερμανία) «δε δεχόταν ότι υπάρχουν άλλοι που σκέφτονται διαφορετικά»,… για εμάς και για πολλούς άλλους πολίτες, «αυτό ήταν το μήνυμα ότι το μέλλον της ΛΔΓ δε θα μπορούσε να συνεχιστεί ως είχε» (…)
«Με τη Νύχτα των Κρυστάλλων το 1938 και με την πτώση του Τείχους το 1989, η Ευρώπη κατόρθωσε να ξεπεράσει πάρα πολλά πράγματα», για εμάς, «η 9η Νοέμβρη παραμένει (…) μια ημέρα για την οποία πρέπει να χαιρόμαστε».
Τότε έκλεισε ένα σκοτεινό κεφάλαιο της Γερμανικής και της Ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Χαιρόμαστε, λοιπόν, γιατί με την πτώση του Τείχους κατέστη σαφής μια αντίφαση: Δεν μπορεί κανείς να οικοδομήσει καλύτερη κοινωνία τη στιγμή που προσπαθεί να επιβάλει τη βούληση των πολλών στο μεμονωμένο άτομο (…) δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία (…) οι κυβερνώντες έκαναν λάθος όταν πίστευαν ότι θα μπορούσαν να επιβάλουν πάση θυσία το σοσιαλισμό».
ℹ️ |>Γκαμπριέλε Τσίμερ<| (Gabriele Zimmer GUE/NGL -«Die Linke») ομιλία της 9-Νοε-2014Εφτά χρόνια νωρίτερα από τη «Νύχτα των Κρυστάλλων» στη Γερμανία και την Αυστρία είχε προηγηθεί ένα άλλο πογκρόμ, στη Θεσσαλονίκη –το 1931.
Αναφέρεται μεταξύ άλλων και στο βιβλίο του Μιχάλη Τρεμόπουλου «Τα τρία Ε (ΕΕΕ) και ο εμπρησμός του Κάμπελ»ℹ️ Η «Εθνική Ένωσις “Ελλάς”» (ΕΕΕ ή 3Ε) εμφανίστηκε με ανάπτυξη αντίστοιχη των εξελίξεων στην Ελλάδα -και στην Ευρώπη (άνοδος του φασισμού-ναζισμού) με ορατές και «αόρατες» πολιτικές διασυνδέσεις, που θα αναδειχθεί μετά το 1929 σε σημαντική εθνικιστική, αντισημιτική και αντικομουνιστική οργάνωση, συσπειρώνοντας χιλιάδες μέλη και δημιουργώντας δεκάδες παραρτήματα στην Ελλάδα καθώς και δορυφορικές ή συνεργαζόμενες οργανώσεις.
Κορυφαία στιγμή της αντισημιτικής και φασίζουσας δράσης της αποτελεί το πογκρόμ στο Κάμπελ αλλά και στους άλλους εβραϊκούς συνοικισμούς της Θεσσαλονίκης τον Ιούνη του 1931.
Επιθέσεις, εμπρησμοί, νεκροί και τραυματίες με ξεριζωμός των φτωχών εβραίων, γεγονότα που απωθήθηκαν στο συλλογικό ασυνείδητο, είχαν ανάγκη από λεπτομερή καταγραφή, όπως και η στάση του Τύπου, των πολιτικών, των κομμάτων, της Δικαιοσύνης κτλ.«Η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκην εθνικιστικών οργανώσεων
και προς τας οργανώσεις ταύτας
η Κυβέρνησις οφείλει να παρέχη ενθάρρυνσιν και προστασίαν»
|>                («Καθημερινή» 26/6/1931)
«Προκειμένου περί της Θεσσαλονίκης δικαιούμεθα αναντιρρήτως να επιδεικνύωμεν πάσαν καχυποψίαν απέναντι παντός ξένου. Εάν επρόκειτο περί της πόλεως των Πατρών και αν εκεί συνέβαινεν οιονδήποτε μισαλλόδοξον κρούσμα, θα εδικαιούτο βεβαίως η Κυβέρνησις να επέμβη και μετά πάσης της δυνατής αυστηρότητος εναντίον των ταραξιών. Και να θεωρήση ως αξίους παραδειγματικής τιμωρίας τους υπαιτίους. Αλλ’ εν Θεσσαλονίκη, ως είπομεν, η θέσις των πραγμάτων είνε κάπως διαφορετική. Η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκην εθνικιστικών οργανώσεων και προς τας οργανώσεις ταύτας η Κυβέρνησις οφείλει να παρέχη ενθάρρυνσιν και προστασίαν… Οι Ισραηλίται οφείλουν να έχουν σταθερώς υπ’ όψιν των ότι εν Θεσσαλονίκη, κατ’ εξαίρεσιν από τας λοιπάς πόλεις της Ελλάδος, η θέσις των είνε κάπως λεπτή».

Τύπος της εποχής και φασισμός

«Ολος ο κόσμος γνωρίζει ότι εις την Ελλάδα δεν υπάρχει αντισημιτισμός» έγραφε η «Μακεδονία» στις 25/6/1931, μόλις τέσσερις μέρες πριν από την κορύφωση του πογκρόμ, στο οποίο η ίδια πρωτοστάτησε.
Ενδιαφέρον είναι και το γεγονός ότι, όπως παρατηρεί ο Τρεμόπουλος, «την ίδια στιγμή που η Βουλή καταδίκαζε και ο Τύπος διχαζόταν για τις ευθύνες και τα αίτια του πογκρόμ εναντίον των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, κάποιες υπηρεσίες του κράτους είχαν τη δική τους ατζέντα και άποψη. Είναι χαρακτηριστικό ένα από τα εμπιστευτικά υπομνήματα του διευθυντή του γραφείου Τύπου Θεσσαλονίκης Ι. Μινάρδου, δηλαδή του επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών του υπουργείου Εξωτερικών, που παρακολουθούσε τις εξελίξεις στην εβραϊκή κοινότητα και μετέφραζε τον εβραϊκό Τύπο της πόλης.
Ο Μινάρδος, στις 5 Ιουλίου 1931, αναλύοντας το πλαίσιο του εμπρησμού του Κάμπελ, θεωρούσε ως αιτία τις επί σειρά ετών εβραϊκές “προκλήσεις” προς τα αισθήματα των Ελλήνων. Τέθηκε θέμα να διωχτεί ως φυσικός αυτουργός, αλλά απαλλάχτηκε με άνωθεν εντολή».

Η απόδοση των ευθυνών για τη βία στα θύματά της από το αστικό κράτος είναι κάτι που έχουμε ξαναζήσει και τα τελευταία χρόνια.

Τα κυρίαρχα αστικά “δημοκρατικά” ΜΜΕ πάσχισαν να δικαιολογήσουν τη στάση των Τριεψιλιτών: «Ο εμπρησμός του συνοικισμού του Κάμπελ θα επρολαμβάνετο αν εις την έξαψιν των εθνικών οργανώσεων οι Ισραηλίται δεν αντέτασσον την όλως προκλητικήν των στάσιν….» έγραφε το φιλελεύθερο «Ελεύθερον Βήμα» την επομένη του πογκρόμ (1/7/1931).
Η εφημερίδα, σημειώνει ο Τρεμόπουλος, «ξεχνούσε ότι αυτή δημοσίευε πρώτη, 10 μήνες νωρίτερα, παραποιημένα τα γεγονότα της Σόφιας» που αποτέλεσαν τη δικαιολογητική βάση της ρατσιστικής έκρηξης.

Κοκκορομαχίες

Ο Βενιζέλος, που είχε αναλάβει και το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Δικαιοσύνης μετά την παραίτηση του Αβραάμ, ρώτησε αν καταγγέλθηκε ο εκβιασμός αυτός, για να πάρει από τον Παπαναστασίου την απάντηση: «Δεν κατηγγέλθη, διότι δεν κατέστη δυνατόν να εξακριβωθούν τα ονόματα των εκβιαστών».
Ο Παπαναστασίου απέδωσε ευθύνες στην κυβέρνηση Βενιζέλου, γιατί ενώ γίνονται έρανοι και «τελούνται μνημόσυνα εθνικά, ως το των Κυπρίων, οι χαλυβδόκρανοι λαμβάνουν θέσιν επίσημον μεταξύ των επισήμων. Αφ’ ενός λοιπόν εκτελούν αξιοποίνους και εγκληματικάς πράξεις και αφ’ ετέρου αναγνωρίζονται υπό των κρατικών αρχών».
Αυτή η συνύπαρξη, η υπόγεια ταύτιση, μιας εγκληματικής οργάνωσης με ένα νόμιμο σωματείο στοιχειώνει και τη σημερινή πολιτική σκηνή -η δίκη της Χρυσής Αυγής “τρέχει” ακόμη.

Μάλιστα ο Παπαναστασίου αποκάλυψε και μια μυστική εγκύκλιο της ΕΕΕ, την οποία διέθετε σε φωτογραφία, που αποδείκνυε ότι «πρόκειται περί σωματείου καθαρώς συνωμοτικού» και τότε παρενέβη ο Στυλιανός Γονατάς και υπερασπίζεται τα στελέχη της 3Ε: «Δεν κρύπτονται. Είναι γνωστά τα ονόματά των».
Ο Παπαναστασίου τού απαντά ειρωνικά: «Αφήστε, κύριε Γενικέ Διοικητά, έχω και κάτι άλλο φυλάξει διά να σας ευχαριστήσω. Το Σωματείον αυτό λέγει, ότι είναι εκτός και υπεράνω των κομμάτων και απαγορεύει εις τα μέλη του να είναι ενεργά μέλη άλλων κομμάτων. Ως εάν όλα τα άλλα κόμματα είναι κόμματα μη ενδιαφερόμενα διά την Πατρίδα».
Μάλιστα ο Παπαναστασίου κατήγγειλε ότι μερίδα του κόμματος των Φιλελευθέρων προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τους «τριεψιλίτες» για εκλογικούς λόγους: «Επιθυμώ να ίδω αν η Κυβέρνησις δύναται να εφαρμόση τον νόμον και να διατάξη τας αρχάς να μην συνεργάζωνται με παρομοίας οργανώσεις, διότι δεν θέλω να πιστεύσω εις την άλλην διάδοσιν, ότι υπάρχει μία μερίς η οποία θέλει να επωφεληθή των ανθρώπων αυτών διά να αντιμετωπίση τον προσεχή εκλογικόν αγώνα».

---

---

«Ποία διάδοσις;» τον ρωτάει ο Βενιζέλος, για να γίνει τελικά πιο σαφής η καταγγελία του πρώην πρωθυπουργού: «Οτι μία μερίς του κόμματος των Φιλελευθέρων προσπαθεί να χρησιμοποιήση αυτήν την οργάνωσιν».
Η απάντηση του Ε. Βενιζέλου περιορίστηκε μόνο στις παρελάσεις της 3Ε και ήταν πανομοιότυπη με όσα ακούγαμε επί χρόνια για τα σύγχρονα Τάγματα Εφόδου, μέχρι τη δολοφονία του Φύσσα: «Την εμφάνισί των εις τας εορτάς δεν ημπορούμεν να την απαγορεύσωμεν και εδώ έχομεν εμφανίσεις άλλων οργανώσεων όπως των παλαιών πολεμιστών».
Ο Παπαναστασίου ανταπάντησε σε υψηλούς τόνους: «Αλλ’ αυτοί εξεδήλωσαν τάσεις ωργανωμένης στρατοκρατίας. Συνέβησαν εμπρησμοί και φόνοι, τι θέλετε άλλο να κάμουν διά να θεωρηθή η δράσις των έκνομος, να ανατινάξουν εις τον αέρα την πόλιν;»